Και οι μικρές προσδοκιές μπορεί να πληγώσουν

Όταν περιμένεις πολλά από έναν άνθρωπο, μια σχέση, μια δουλειά και βλέπεις ότι οι προσδοκίες σου δεν εκπληρώνονται, τότε απογοητεύεσαι. Γι’ αυτό λέμε ότι είναι καλύτερα να μην έχεις μεγάλες προσδοκίες και να μην περιμένεις τίποτα από κανέναν. Τότε δεν απογοητεύεσαι ποτέ.

Υπάρχουν άνθρωποι που, είτε λόγω χαρακτήρα είτε ως φιλοσοφία ζωής, δε ζητούν πολλά πράγματα και δεν έχουν πολλές απαιτήσεις από τους συντρόφους τους. Ξεκινούν μια σχέση χαλαρά κι όπου πάει. Το μόνο που θέλουν είναι μια ήρεμη ζωή και κάποιον με τον οποίο να περνούν ευχάριστα την ώρα τους. Κι είναι απόλυτα θεμιτό και αποδεκτό αυτό. Έτσι, αποφεύγουν περιττές γκρίνιες κι απογοητεύσεις. Και πραγματικά είναι πολύ τυχερός όποιος μπορεί να το καταφέρει.

Με αυτό το σκεπτικό, ξεκινάς μια σχέση πείθοντας τον εαυτό σου ότι το μόνο που θέλεις είναι ένα τηλέφωνο πού και πού -δεν είναι ανάγκη να σε παίρνει και κάθε μέρα- μία ανθρώπινη επαφή, ένα καλό σεξ λίγες φορές την εβδομάδα. Πείθεις τον εαυτό σου λοιπόν ότι είσαι ικανοποιημένος μ’ αυτό, ότι έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς και δεν προλαβαίνεις να έχεις μία άλλου είδους, μία «κανονική» σχέση αυτήν την περίοδο. Ξέρεις όμως τι εστί «κανονική» σχέση και δεν το επιλέγεις, είτε γιατί δεν είσαι σε κατάλληλη φάση είτε για να μην απογοητευθείς και πληγωθείς. Πλέεις λοιπόν σε ασφαλή νερά.

Τα ήρεμα νερά όμως συνήθως κρύβουν ένα έλος με παγίδες που δεν  αντιλαμβάνεσαι αμέσως. Έτσι, η απογοήτευση που σε περιμένει είναι ακόμα μεγαλύτερη, όταν το άτομο «χαμηλών προσδοκιών», όπως το είχες προσδιορίσει, δεν μπορεί και δεν είναι σε θέση να σου προσφέρει ούτε αυτά τα «ψίχουλα» που ήθελες από εκείνο.

Και ο λόγος που δεν μπορεί να στα προσφέρει είναι επειδή ποτέ δεν τα ζήτησες. Γιατί, όπως επαναπαύτηκες εσύ, άλλο τόσο επαναπαύτηκε κι ο άλλος. Δεν έγινες ποτέ κομμάτι της ζωής του και κάποια στιγμή ίσως ξέχασε ότι υπάρχεις και στη ζωή του. Πολύ πιθανό να βρήκε κάτι πιο ενδιαφέρον να ασχοληθεί ή να κουράστηκε να παίζει τον κομπάρσο. Κανείς δε θέλει να παίζει για πάντα τον κομπάρσο, όλοι θέλουν να γίνουν πρωταγωνιστές κάποτε.

Σίγουρα θα νιώσεις λίγη έστω απογοήτευση, όταν καταλάβεις ότι παρόλο που ζητούσες πολύ λίγα πράγματα δεν πήρες ούτε αυτά. Αν δε νιώσεις σημαίνει ή ότι είσαι αναίσθητος ή ότι πραγματικά δε σ’ ενδιαφέρει αυτός ο άνθρωπος, άρα είναι σαν να μην υπάρχει στη ζωή σου.

Αν θέλεις κάποιον να υπάρχει στη ζωή σου, έστω κι ως κομπάρσος, περιμένεις από εκείνον να φερθεί αναλόγως. Οι κομπάρσοι δεν έχουν δύσκολη δουλειά, αλλά η παρουσία τους είναι απαραίτητη, για να γεμίσει το σκηνικό και να φαίνεται πιο ζωντανό κι αληθοφανές. Οι άνθρωποι-κομπάρσοι στη ζωή μας παίζουν κι αυτοί το ρόλο τους και παρόλο που δεν περιμένουμε κάτι φοβερό από αυτούς, χαλάει η διάθεση μας, αν δεν είναι στη σωστή θέση.

Το συμπέρασμα είναι ότι όσο πιο λίγα ζητάς τόσο πιο λίγα παίρνεις. Οι προσδοκίες άλλωστε δεν είναι μετρήσιμη μονάδα. Δεν είναι οι μεγάλες ή μικρές προσδοκίες που δημιουργούν απογοητεύσεις, αλλά η στάση σου απέναντι σ’ έναν άνθρωπο. Κατά πόσο, δηλαδή, τον υπολογίζεις ως κομμάτι της ζωής σου και της καθημερινότητάς σου, έστω και αν μπορείς να τον δεις μόνο πέντε λεπτά την ημέρα.

Η ποιότητα των προσδοκιών έχει σημασία κι όχι η ποσότητά τους. Μια σχέση ή μια συνεργασία, ανεξάρτητα αν θα κρατήσει μία εβδομάδα, ένα μήνα, ένα χρόνο, πρέπει να δίνει αλλά και να παίρνει ενέργεια και ανατροφοδότηση.

Μη μετράς λοιπόν τις προσδοκίες σου, μέτρησε τα συναισθήματα που σου δημιουργεί ένας άνθρωπος. Αν είναι λίγα, κάνε τα πολλά. Αν είναι πολλά, προσπάθησε να τα διαχειριστείς σωστά και δείξε τα ένα ένα, όχι όλα μαζί.