Λόγια, λόγια, λόγια. Αν μετρούσαμε τα λόγια και τις υποσχέσεις που έχουμε ακούσει στη ζωή μας και τα βάζαμε το ένα δίπλα στο άλλο, θα είχαμε φτάσει στο φεγγάρι.
Στους ανθρώπους αρέσει να μιλάνε και να υπόσχονται. Υπόσχονται αισθήματα, υπόσχονται χρήματα, υπόσχονται ευτυχία, υπόσχονται ασφάλεια. Λες κι οι υποσχέσεις είναι διαφημιστικά φυλλάδια που τα μοιράζεις παντού, για να «ψαρέψεις» πελάτες.
Πελατειακές σχέσεις παντού. Όλοι από κάτι σου τάζουν. Οι πολιτικοί τάζουν εθνική ευμάρεια, ευημερία και μια θέση στο δημόσιο. Το αφεντικό στην αρχή της συνεργασίας σου τάζει ένσημα ΙΚΑ, καλό μισθό, άριστες συνθήκες εργασίας. Ο νέος σύντροφος σου τάζει έρωτα, αγάπη, ασφάλεια, συναισθήματα που πλημμυρίζουν το μυαλό και την καρδιά σου.
Πού πάνε όμως όλες αυτές οι υποσχέσεις στο πέρασμα του χρόνου, αφού καταλήγεις να ζεις σε μια χώρα που δε σου προσφέρει ούτε τα βασικά από άποψη εθνικής ασφάλειας και κοινωνικής πρόνοιας; Καταλήγεις σε μία δουλειά που δεν έχει καμία σχέση με όλα εκείνα που φανταζόσουν στο ξεκίνημα. Καταλήγεις σε μία σχέση που δε σου προσφέρει καμία συναισθηματική ασφάλεια, ενώ όλες οι αρχικές υποσχέσεις έχουν γίνει καπνός κι αέρας. Κανείς δεν τις θυμάται πια. Κι εσύ αναρωτιέσαι: «Μήπως κάτι δεν είχα ακούσει καλά; Μήπως τα φαντάστηκα όλα εκείνα τα ωραία λόγια;»
Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν πρέπει να υπάρχει ένα «νεκροταφείο χαμένων υποσχέσεων». Εκεί θα καταλήγουν όλες οι χαμένες υποσχέσεις που δόθηκαν ποτέ. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Κάπου πρέπει να πηγαίνουν όλες αυτές οι υποσχέσεις. Τι στο καλό! Δεν μπορεί έτσι απλά να εξαφανίζονται μυστηριωδώς σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Ας επινοήσουμε λοιπόν έναν τόπο όπου αυτές οι υποσχέσεις συσσωρεύονται και περιμένουν μέχρι να εκπληρωθούν. Κάποιες από αυτές γίνονται πραγματικότητα, όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και τότε φεύγουν από τον ξεχασμένο τόπο όπου βρίσκονται, ζωντανεύουν και παίρνουν τη θέση τους στον πραγματικό κόσμο.
Οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις είναι σαν τα πεφταστέρια. Πέφτουν χιλιάδες καθημερινά, αλλά δεν προλαβαίνουμε για όλα να κάνουμε μια ευχή. Πόσες ευχές πάνε έτσι χαμένες; Άλλες τόσες υποσχέσεις εξαϋλώνονται και δε βλέπουν ποτέ το φως της αλήθειας.
Με κάποιον τρόπο πάντως όλοι πρέπει να κατανοήσουν πόσο σημαντικό είναι να κρατά κάποιος τις υποσχέσεις που δίνει, από τις πιο μικρές μέχρι τις πιο μεγάλες. Γι’ αυτό ο σοφός λαός, που όλα τα ξέρει, έχει πει: «Μη τάξεις σε άγιο κερί και σε παιδί κουλούρι», θέλοντας να δείξει τη μεγάλη σημασία και βαρύτητα που έχει ένα τάμα.
Μη σπαταλάς τις υποσχέσεις σου και μην τάζεις πράγματα έτσι απλά, άκριτα, χωρίς σκέψη και συνείδηση. Άσε τον άλλον να ξεκινά με μικρές προσδοκίες. Καλύτερα να τον εκπλήξεις ευχάριστα, όταν θα του δώσεις κάτι παραπάνω απ’ αυτά που του υποσχέθηκες στην αρχή. Πρόκειται για μία σύλληψη τόσο απλή και λογική που κανείς όμως δε φαίνεται να την αντιλαμβάνεται. Είναι άξιο απορίας και ψυχολογικής μελέτης, γιατί στους ανθρώπους αρέσει τόσο πολύ να υπόσχονται.
Οι χειρότερες, δε, είναι οι υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας. «Από αύριο θα κάνω δίαιτα, από αύριο θα κόψω το τσιγάρο, από αύριο θα απαγκιστρωθώ απ’ αυτήν τη σχέση που με αρρωσταίνει, αύριο θα παραιτηθώ από τη δουλειά που με εκμεταλλεύεται». Αυτό το αύριο αργεί τόσο πολύ και πολλές φορές δεν έρχεται ποτέ.
Πολύ μυστήρια λέξη αυτό το αύριο. Όλα τ’ αφήνουμε γι’ αύριο, ενώ το σήμερα τρέχει και περνά σαν αστραπή από μπροστά μας. Όλοι σκέφτονται το αύριο και είναι σαν να ξεχνάνε το σήμερα. Λες και το σήμερα είναι ήδη παρελθόν.
Ασχοληθείτε με το σήμερα που είναι παρόν και κάντε ό,τι μπορείτε σήμερα, όχι αύριο. Κι όπως πολύ ωραία το είπε η αιθέρια παρουσία της Σκάρλετ ο’ Χάρα: «Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα».
Δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο, μπορούμε όμως να ξέρουμε τι γίνεται και τι θα γίνει σήμερα.
Επιμέλεια Κειμένου Βασιλικής Γραμμένου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Βασιλική Γραμμένου
