Ξυπνάς το πρωί μες στην καλή χαρά, ωραία μέρα έξω και πρέπει να σηκωθείς, να πάρεις το αυτοκίνητο και να πας να διεκπεραιώσεις διάφορες δουλειές σε δημόσιες και μη υπηρεσίες. Είσαι αποφασισμένος ότι τίποτα δε θα σου χαλάσει το κέφι ούτε θα χάσεις την ψυχραιμία σου, ό,τι και να συμβεί. Κάποιες φορές το καταφέρνεις κι η μέρα τελειώνει ήρεμα κι ομαλά.
Υπάρχουν, όμως, κι εκείνες οι μέρες στις οποίες, παρ’ όλο που δεν έχεις κακή διάθεση εξ’ αρχής, συναντάς στο δρόμο σου κάποια άτομα που θέλοντας και μη θα σου κάνουν τα νεύρα «κρόσσια» και θα τρέμεις σαν το ψάρι για το υπόλοιπο της ημέρας. Είναι αυτοί οι υπερβολικά θρασείς τύποι που έχουν την εντύπωση ότι όλοι οι δρόμοι φτιάχτηκαν για να κυκλοφορεί η αφεντιά τους ανενόχλητη κι ότι δεν υπάρχει άλλος κόσμος τριγύρω.
Είναι αυτά τα άτομα, άντρες και γυναίκες, που σ’ έναν δρόμο διπλής κατεύθυνσης σε ώρα αιχμής έχουν σταματήσει με το αυτοκίνητό τους μες στη μέση κόβοντας την κυκλοφορία στη μία λωρίδα, έτσι γιατί είτε πετάχτηκαν στο περίπτερο να πάρουν τσίχλες είτε γιατί μιλάνε στο κινητό είτε γιατί συνάντησαν εκεί ένα γνωστό τους, βρε παιδί μου, κι είπαν να ανταλλάξουν δυο κουβέντες, να μην τους πουν κι αγενείς.
Ακόμα καλύτεροι –οι καλύτεροι του χωριού– είναι αυτοί που το έχουν παρκάρει κιόλας, χωρίς να σκεφτούν αν περνάει κανείς, γιατί είχαν μια βιαστική δουλειά και δεν προλάβαιναν να κάνουν τρεις γύρους το τετράγωνο, για να βρουν κανονική θέση στάθμευσης. Κι ενώ περιμένεις περίπου 15 λεπτά στο μποτιλιάρισμα που έχει δημιουργηθεί, βλέπεις το «βιαστικό» θρασύ οδηγό με μια τυρόπιτα στο χέρι να έρχεται να πάρει το αυτοκίνητό του που έχει μπλοκάρει τέσσερα τετράγωνα. Είχε μια δουλειά ο άνθρωπος, καθόλου υπομονή δεν έχετε. Θα σε στολίσει και με κανένα ωραίο «γαλλικό», αν τολμήσεις να βγεις να του πεις και τίποτα και μπορεί να καταλήξετε κι οι δύο στο νοσοκομείο ή στο τμήμα από τα τεντωμένα νεύρα της στιγμής.
Ας μη μιλήσει κανείς για ουρές σε δημόσιες υπηρεσίες, σε τράπεζες ή για άξεστους υπαλλήλους που θεωρούν ότι σου κάνουν χάρη και μόνο που σου μιλάνε και σε εξυπηρετούν, γιατί ήδη το αίμα βράζει στο κεφάλι. Στο δρόμο και στη δουλειά όλα αυτά είναι στο πρόγραμμα και μαθαίνεις να τα αντιμετωπίζεις με το ανάλογο θράσος, αν θέλεις να κάνεις τη δουλειά σου.
Το θράσος κόβεται μόνο με θράσος. Η αγένεια νικιέται όχι μόνο με τη διπλή δόση αγένειας από αυτήν που λαμβάνεις, αλλά και με μία απόλυτα αποστομωτική απάντηση που θα δώσεις σε αυτόν που δεν έχει τρόπους και δεν ακολουθεί κανέναν κανόνα κοινωνικής συμπεριφοράς.
Όταν ο άνθρωπος είναι άξεστος και δεν μπορεί να ακούσει ούτε και να σκεφτεί όσα του λες, τότε οι μόνες φράσεις που αντιλαμβάνεται σαν ηχώ μέσα στο κεφάλι του είναι αυτές που εκσφενδονίζονται σαν αντίλαλος της δικής τους αγενούς φρασεολογίας. Ευγένειες και καλοπιάσματα δεν έχουν κανένα αντίκτυπο σ’ έναν θρασύ κι άξεστο άνθρωπο, ο οποίος όχι μόνο δεν αναγνωρίζει μια ευγενική συμπεριφορά, αλλά νομίζει ότι τον ειρωνεύεσαι κιόλας και τότε φουντώνει ακόμη περισσότερο και γίνεται πιο αγενής.
Πολλές φορές πρόκειται για άτομα που είναι απλώς αρκετά ευέξαπτα και θυμώνουν εύκολα. Όταν κάποιος, όμως, τους υψώσει τον τόνο της φωνής του και καταλάβουν ότι δεν έχουν να κάνουν με κανένα συγκαταβατικό τύπο, αλλά ότι έμπλεξαν με πιο θρασύ από αυτούς, τότε γίνονται αρνάκια – εθελοντές για τη σούβλα του Πάσχα.
Εκείνοι, όμως, που είναι ανεκδιήγητοι και θρασείς μέχρι το κόκκαλο δε φωνάζουν συνήθως, με σταθερό και μεγαλοπρεπή τρόπο εξακοντίζουν απειλές προς πάσα κατεύθυνση και για οποιοδήποτε σημαντικό ή ασήμαντο λόγο. Αυτοί είναι οι πραγματικά τρομακτικά θρασείς που σε βγάζουν εκτός εαυτού. Και γίνονται ακόμα χειρότεροι αν καταλάβουν ότι «μαζεύεσαι», γιατί απείλησαν τη δουλειά σου ή την οικογένειά σου κι ότι η απειλή τους έπιασε τόπο και το θράσος τους έφερε αποτέλεσμα. Κάτι τέτοια άτομα πρέπει να τα πατάς σαν τις κατσαρίδες, χωρίς έλεος, γιατί έτσι γλοιώδεις είναι κι αυτοί. Είναι σαν τα σκυλιά που έτσι και μυριστούν το φόβο σου ορμάνε ακόμα πιο επιθετικά.
Σε αυτού του είδους το θράσος αποκρίνεσαι με την πιο ισχυρή δόση ψυχραιμίας και θρασύτητας που διαθέτεις, χωρίς κανένα δισταγμό και χωρίς καθόλου τρεμάμενα χείλη απ’ το αίμα που σου έχει ανέβει στο κεφάλι. Τους ρίχνεις ένα θανατηφόρο βλέμμα και τους μιλάς πάρα πολύ σοβαρά και με σταθερό τόνο στη φωνή.
Αυτά που θα πεις εξαρτώνται από την περίσταση, αλλά δεν πρέπει να είναι ούτε κατά ένα εκατοστό λιγότερο απειλητικά σε σχέση με όσα εκείνος απεύθυνε προς εσένα. Δε χρειάζονται φωνές και τσιρίδες σε αυτές τις περιπτώσεις, ήρεμα και σταθερά, με όψη που σκοτώνει από μόνη της μπορείς να καταφέρεις το επιθυμητό κι αποτελεσματικό χτύπημα στη θρασύτητα του άλλου.
Είναι πραγματικά ταλέντο να μπορείς να είσαι ετοιμόλογος και να καταφέρνεις να βάζεις στη θέση τους με την κατάλληλη ατάκα τύπους υπερβολικά θρασείς κι άξεστους. Όποιοι διαθέτετε αυτό το ταλέντο, εξασκείστε το άφοβα, επιτελείτε κοινωνικό λειτούργημα.
Επιμέλεια Κειμένου Βασιλικής Γραμμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Βασιλική Γραμμένου
