Μου το χάλασες

Αρκετό καιρό μόνος, περιπλανώμενος σε εφήμερες σχέσεις της μέρας, της εβδομάδας του μήνα. Βλέπεις δεν πίστευα ποτέ πως για όλους τους ανθρώπους υπάρχει εκεί έξω το άλλο τους μισό. Αυτή η σκέψη με κράταγε πίσω και δε με άφηνε να ζήσω στο έπακρο οποιαδήποτε σχέση σύναπτα, με αποτέλεσμα να φαίνομαι κι εγώ στα μάτια καθεμίας άλλος ένας μαλάκας που τις αδειάζει συναισθηματικά, παίρνει αυτό που θέλει και την κάνει.

Έτσι άρχισα και μαζί σου να πορεύομαι χωρίς να ανοίγομαι συναισθηματικά, πίστευα πως ένας έρωτας θα με βγάλει απ’ το πρόγραμμά μου κι έτσι σε αντιμετώπιζα και σένα, όπως τις πολλές. Εσύ, με τη σειρά σου, με τις κινήσεις σου και τη συμπεριφορά σου, με έκανες να πιστέψω στο «μαζί», στο ότι είσαι εδώ μόνο για μένα και θα μείνεις για καιρό.

Κοιμόμουν μαζί σου κι άδειαζε το μυαλό μου. Αντίκριζα τα μάτια σου κι αμέσως χαμογελούσα. Μετρούσα αντίστροφα το χρόνο για να σε δω. Ήσουν εσύ όλοι οι άνθρωποι του κόσμου μου.

Όσο γρήγορα μου τα έδωσες όλα αυτά τόσο γρήγορα μου τα πήρες ξαφνικά. Μου χάλασες το παραμύθι. Τα γκρέμισες όλα. Ήσουν αυτή που με έκανε να αναθεωρήσω τα πάντα γύρω απ’ τις σχέσεις κι η λογική που πορευόμουν όλο αυτό τον καιρό πήγε περίπατο -γιατί σε ήθελα αληθινά.

Τι είναι αληθινό στον έρωτα; Να ξέρεις ποιον θες, γιατί τον θες και πώς τον θες. Να θέλεις να ανήκετε ο ένας στον άλλον και να νιώθετε ταυτόχρονα ελεύθεροι. Να μη φοβάσαι τα σκοτάδια του, να ζεις την κάθε μέρα μαζί του σαν να είναι η πρώτη σου φορά. Κι έγινες όλο αυτό. Έγινες αυτό που αγαπώ. Μια ανέλπιστη προσδοκία, μια άλλη εικόνα ζωής που ήθελα να ζήσω. Και με άφησες να το πιστέψω. Να εμπιστευτώ. Να αφεθώ. Και δεν το στήριξες. Δε με διεκδίκησες.

Αφέθηκα κι αφοσιώθηκα. Και σε ένιωθα εδώ. Στο μαζί. Δεν ήθελα το «για πάντα», ήθελα το «μαζί». Και μου το έδωσες χωρίς να είναι η αλήθεια σου. Γιατί την είδα την αλήθεια σου. Στα πρώτα τηλεφωνήματα που απαντούσες κι απομακρυνόσουν από μένα και σε έβλεπα να μιλάς σιγά, να μου γυρνάς την πλάτη και να προσπαθείς να αποφύγεις το βλέμμα μου. Και μετά στο ημερολόγιό σου. Γεμάτο καρδούλες δίπλα σε κάθε μας συνάντηση. Μέχρι που είδα κι ένα άλλο όνομα -κάποια μέρα που μου είπες πως ήσουν αλλού- και μαζί μια καρδούλα.

Το σοκ πρωτόγνωρο. Σαν ξαφνικός θάνατος. Ποια ήσουν τελικά; Τι ήθελες από μένα; Κι όταν στα είπα όλα αυτά, μου επιτέθηκες. Μίλησες για παραβίαση. Η ενοχή σου έγινε καταδίκη μου. Στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται, καλή μου. Κι όπως σου επέτρεψα να μπεις στη ζωή μου, έτσι έπρεπε κι εγώ να προστατέψω εμένα απ’ το πώς θα υπήρχες σ’ αυτή τη ζωή. Χωρίς μεγάλα και ψεύτικα λόγια. Χωρίς συναισθήματα που περιφέρονται δεξιά κι αριστερά.

Μου το χάλασες, απέδειξες κι εσύ πως ήσουν μια απ’ τις πολλές κι όχι απ’ τις πολλές η μία. Να προσέχεις.