Να το ζούσαμε όλο απ' την αρχή

Όπως όλα τα ωραία τελειώνουν, έτσι έγινε και με τη σχέση μας. Γι’ αυτό αν μπορούσα θα διάλεγα να τη ζήσω ανάποδα. Να ζήσω πάλι την αρχή μας, να σβήσω οριστικά το τέλος μας.

Ώρα 7. Χτυπάει το ξυπνητήρι. Σηκώνομαι για δουλειά. Ένας φρικτός πονοκέφαλος με έχει πιάσει. Το δωμάτιο μυρίζει αλκοόλ. Κάπου τα έπινα το προηγούμενο βράδυ, δε θυμάμαι καν αυτά που έπινα, αλλά θυμόμαι τι σκεφτόμουν και τι ένιωθα…

Το δωμάτιο κενό, δίχως φωτογραφίες σου, δίχως πράγματά σου, όλα έχουν πάρει το δρόμο τους για τα σκουπίδια. Εκεί που πάνε όλα όσα δε θέλω να βλέπω από σένα. Γιατί δεν ήρθες ποτέ να τα πάρεις πίσω; Κανένα εγώ δε σκοτώνει ποτέ το μαζί δύο ανθρώπων.

Αμέτρητες σκέψεις περνάνε απ’ το μυαλό μου. Με ποιον βγαίνεις, ποια μάτια αντικρίζεις, ποιος σε αγκαλιάζει! Αλλά στο τέλος επικρατεί μόνο μία σκέψη: Γιατί δεν είσαι εδώ;

Καθώς περνάνε οι μέρες οι ανασφάλειές σου, η καχυποψία σου, το πάθος μου κι η κτητικότητά μου, μας οδηγούν σε γκρίνιες και καβγάδες! Κύριο θέμα συζήτησης πώς θα τα λύσουμε όλα αυτά  δίνοντας τελευταίες ανάσες ζωής στη σχέση μας. Μάταια, όμως, το τέλος αχνοφαίνεται.

Οι έξοδοί μας πληθαίνουν, οι στιγμές μας το ίδιο. Τα ξημερώματά μας πολλά, πράγματα σου και φωτογραφίες σου στολίζουν το δωμάτιό μου. Μάταια ηχούσαν οι φωνές που μου έλεγαν ότι βιάζομαι, πως ήταν νωρίς, «πρόσεχε, θα την πατήσεις». Δε με ένοιαζε τίποτα ,το ζούσα έντονα και με πάθος, γιατί εσύ ήρθες και μου απέδειξες γιατί δεν μπορούσα να είμαι με καμία άλλη μέχρι τότε.

Μου ανέτρεψες τα θέλω μου και καθετί επισκίαζε το παρελθόν μου. Είχες στοιχειώσει το μυαλό μου. Ήθελα το χαμόγελό σου στην παρουσία σου, δεν ήθελα τη ζήλια μου στην απουσία σου.

Κανείς δεν έχει ακούσει ότι στη ζωή είναι επείγον να ερωτευτείς και να αγαπήσεις, στην καρδιά σου δεν υπάρχει χρονόμετρο. Η επικοινωνία μας γίνεται όλο και πιο συχνή. Σέβεσαι το χρόνο μου και τις ασχολίες μου, το ίδιο και εγώ. Βλέπεις, δεν έχω ξεκινήσει ακόμα να είμαι κτητικός και ζηλιάρης, όπως μου λες!

Το ήξερα ότι είμαι, αλλά ο ενθουσιασμός σου, η αβίαστη λαχτάρα σου με κάνουν ανάλαφρο, τίποτα δε μοιάζει με το παλιό, δεν ήθελα να ήμουν όπως παλιά. Έρχεται η μέρα που μου στέλνεις μήνυμα.

-«Είσαι έξω;»

-«Ναι».

-«Να περάσω; Θέλω να σε δω».

Έρχεσαι, γνωρίζεις τους κολλητούς μου. «Παιδιά, από εδώ η Κ, που σας έχω αναφέρει». Χορεύουμε, πίνουμε, φλερτάρουμε ζούμε τη στιγμή, εσύ κι εγώ!

Νιώθω ό,τι ένιωθες, ήσουν πραγματική σε μένα, ήμουν αληθινά στο εδώ και στο τώρα σου. Φεύγουμε. Μπαίνεις στο αμάξι μου, σε πάω σπίτι και σε αφήνω να με κοιτάς μέσα στα μάτια και μου χαμογελάς. Σε αγκαλιάζω τόσο δυνατά που σου κόβεται η ανάσα. Το πρόσωπό μου φωτίζει. Ανοίγεις την πόρτα και φεύγεις. Έτσι ήθελα να ζήσω τη σχέση μου μαζί σου και να τη κλείσω με χαμόγελο, όπως  ξεκίνησε.