Και να που έρχεται εκείνη η αναθεματισμένη ώρα που όλα τελειώνουν. Μισείς, αγαπάς,λυπάσαι, χαίρεσαι, ηρεμείς, νευριάζεις, απομονώνεσαι και φτου κι απ´την αρχή. Περνάς όλα τα στάδια από κατάθλιψη μέχρι τρέλα και γενικά ζεις δια πυρός και σιδήρου. Φτάνει όμως πια. Σήκω. Το οφείλεις στον εαυτό σου, αυτόν που είναι δίπλα σου από τότε που γεννήθηκες. Κανείς δεν είναι καλύτερος από σένα.
Δώσε στον εαυτό σου ένα deadline πένθους και σπαραγμού και τήρησέ το! Οκ, σίγουρα ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Όλα όσα ένιωσες, έζησες, γεύτηκες και ονειρεύτηκες πρέπει τώρα με κάποιο μαγικό τρόπο να τα κάνεις ανάμνηση και να χτίσεις ξανά από την αρχή τα πάντα.
Κάν’ το! Πιάσε τη ζωή από το μαλλί και τρίχα τρίχα ξεκίνα να τη χρωματίζεις όπως γουστάρεις εσύ. Εκείνος/η έφυγε και συνεχίζει να ζει, εσύ γιατί όχι; Σε ποιον νομίζεις ότι κάνεις κακό, ποιον καταστρέφεις; Ποιον εκδικείσαι; Σίγουρα όχι το σωστό πρόσωπο. Μη δίνεις τη χαρά σε έναν ξένο να σε κάνει μαριονέτα του. Γιατί όσοι μας πονάνε τόσο ώστε να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, τελικά ήταν απλώς ξένοι από την αρχή.
Είναι πλήρως κατανοητό ότι θες να ζήσεις τη θλίψη σου και να το βιώσεις όλο το «πανηγυράκι» του πόνου με όλες τις τιμές και τις δόξες του. Να το ζήσεις, γιατί ό,τι και να ζούμε οφείλουμε να το κάνουμε σαν να είναι η τελευταία φορά του. Φτάσε λοιπόν, στο μηδέν και ακόμη πιο κάτω.
Κάποια στιγμή όμως, εκεί που δε θα το περιμένεις το κοντέρ θ’ αρχίσει να ανεβάζει ταχύτητα και πάλι. Ξεκίνα να ξαναζείς βήμα βήμα, όπως τότε που έμαθες να περπατάς. Καλόπιασε τον εαυτό σου, δείξε υπομονή μαζί του και άπλωσέ του το χέρι για να στηριχτεί. Η μεγαλύτερη δύναμη που χρειαζόμαστε ακόμη και για τα πιο μικρά πράγματα βρίσκεται μόνο μέσα μας.
Μην ξεχάσεις, να θυμάσαι όσα έζησες. Να θυμάσαι τα πάντα κι ας σε πονάει. Αλλά μαζί μ’ αυτά να θυμάσαι πάντα και τη στιγμή που σου κόπηκε η ανάσα από τη μοναξιά και την έλλειψη, τη στιγμή που ένιωσες να πέφτει το μέσα σου στο κενό, χωρίς δίχτυ προστασίας. Κράτησε κι αυτή την ανάμνηση και βάλε δίπλα και την εικόνα του εαυτού σου. Και αποφάσισε τι σχόλιο θα κάνεις και τι πορεία θα ακολουθήσεις.
Φυσικά και λέμε ναι στον έρωτα, στο πάθος, στην τρέλα, στο όνειρο, στο ταξίδι αλλά διπλοφιλτράρουμε τις επιθυμίες μας και τις επιλογές μας. Άλλωστε και όχι να πούμε και να κλειδωθούμε, ο έρωτας αν θέλει να χτυπήσει δε θα σε ρωτήσει.
Κι όταν έρθει το τέλος, να είσαι σ’ ετοιμότητα. Προμηθεύσου με χαρτομάντιλα -εν ανάγκη κάνε και μια σύμβαση αορίστου χρόνου με καμιά βιομηχανία- αγόρασε τούρτες, παγωτά, πέταξε τη ζυγαριά, πες σε φίλους να έχουν ανοιχτά τα κινητά, άλλαζε μαξιλαροθήκες για να μη σε φάει η υγρασία από το κλάμα και κανε μια επένδυση με φελιζόλ στους τοίχους, γιατί σίγουρα θα χτυπήσεις το κεφάλι σου πολλές φορές. Όμως ερωτεύσου. Άφησέ το να φωλιάσει μέσα σου και θεώρησε τον εαυτό σου από τους τυχερούς.
Προτίμησε να πέσεις και να σηκωθείς παρά να γίνεις φυγόπονος και να λουφάξεις, μην τυχόν και πληγωθείς. Ζήσε τον έρωτα στο όριο και μη φοβάσαι την αποσύνθεσή σου. Το καλό του να πιάνεις πάτο, είναι ότι καταφέρνεις κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα να ξαναγεννηθείς. Τι πιο όμορφο από το αποδεικνύεις πρώτα στον εαυτό σου κι έπειτα στους άλλους, ότι ξέρεις να επιβιώνεις και να κοιτάς τη ζωή κατάματα έχοντας γευτεί κάθε σταγόνα της, πικρή ή γλυκιά, τολμώντας!
Επιμέλεια Κειμένου Μελίνας Αγγελάκη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
