Δε θέλω να 'μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί

Ένα βλέμμα μόνο και μου έσπασες τη σιωπή. Σε απόσταση αναπνοής να μην μπορούν να ειπωθούν όσα καίνε τα χείλη. Να κρατηθούν τα προσχήματα, να διατηρηθούν οι αποστάσεις και να μαντρωθούν οι αλήθειες πίσω από χαμόγελα και χαμηλωμένα μάτια.

Κινήσεις αμηχανίας, άκυρα αγγίγματα να καίνε εκείνο το κομμάτι της σάρκας που τυχαία διασταυρώνεται με το δικό σου. Ο κόσμος όλος γύρω να γυρίζει κι εμείς να είμαστε άμυνα, επίθεση και λίγο στον πάγκο ίσα για να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να συνεχίσουμε, το «παιχνίδι» μας.

Περνάει η ώρα εκεί κοντά σου, ανάμεσα σε συντροφιές και συζητήσεις που ακολουθούμε και παρακολουθούμε ίσα για να πιαστούμε από μια ατάκα και να περάσουμε ο ένας στον άλλον τα μηνύματά μας. Όχι πως δεν μπορούμε να το κάνουμε απευθείας, αλλά πάντα έτσι γίνεται με τα μυαλά που λειτουργούν συγχρονισμένα. Εξιτάρονται να ξεκλέβουν λέξεις άλλων και να τις κάνουν σκέψεις και προτάσεις.

Ρουφάω κάθε σου κίνηση και στήνω χάρτες επάνω στα κορμιά μας. Μαλώνω το μυαλό μου που μπερδεύεται πάλι κι όμως το συνεχίζω γιατί πιστεύω πως κι εσύ το ίδιο σκέφτεσαι. Ξέρω σε τρομάζει το πόσο καλά σε γνωρίζω. Ίσως γι’ αυτό αυτοαναιρείσαι τόσο συχνά, για να μου πας κόντρα. Να γυρίσεις τούμπα τα όποια συμπεράσματά μου για σένα και να μας ξαφνιάσεις.

Παραμυθιάζεσαι όμως και πλανάσαι οικτρά αν πιστεύεις πως οι αλλαγές σου και τα ψυχολογικά σου σκαμπανεβάσματα θα με αποτρέψουν απ’ το να σε καταλαβαίνω και να σε διαβάζω. Βλέπεις, δε με νοιάζουν τα κεφάλαια του βιβλίου σου, αλλά το ίδιο το βιβλίο σου απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό παίξε όσο θες, με το μυαλό το δικό σου και το δικό μου, το μόνο που καταφέρνεις είναι να μου κρατάς ζωντανό το ενδιαφέρον. Άλλωστε αυτό δεν έχεις σκοπό να κάνεις συνεχώς; Να μη μου γίνει πληκτικά βαρετή η παρουσία σου στη ζωή μου; Κι εγώ θέλω απλώς να δω πού το πας τελικά;

Ώρες-ώρες ξεχνάμε πού βρισκόμαστε και με ποιους, είμαστε σ’ έναν δικό μας πλανήτη που οι σχέσεις δε χρειάζονται ταυτότητες και χαρακτηρισμούς κι οι συνέπειες των επιλογών μας μπορούν και να αναιρεθούν την επόμενη στιγμή. Αυτό είναι νομίζω και το ζητούμενο. Να μπορούσαμε να μην έχουμε συνέπειες σε όποια λανθασμένη μας κίνηση. Να μπορούσαμε να πάρουμε πίσω λόγια και πράξεις που μας οδήγησαν σε λάθη, να μπορούσαμε να σβήνουμε με γόμα όσα δε γράφτηκαν σωστά. Αυτό δε φοβάσαι; Μήπως το να πάμε στο παραπέρα οδηγήσει στην οριστική απώλεια του δικού μας παρόντος;

Τα σκέφτομαι όλα όση ώρα σε βλέπω να πίνεις τον καφέ σου. Εύχομαι να μπορούσα να είμαι για μια στιγμή το φλιτζάνι που σου προσφέρει τούτη την απόλαυση, να γίνω για σένα δροσιά και κάψα την ίδια στιγμή και να νιώσω τα χείλη σου να με αγγίζουν ευλαβικά. Σε βλέπω να παρατηρείς τα πάντα γύρω σου και να ταξιδεύεις ακόμη κι όταν υποτίθεται πως συνομιλείς με κάποιον.

Σε βλέπω και σε κοιτάζω, σε παρατηρώ και σε διαβάζω ακόμη και τις ώρες που εσύ νομίζεις πως εγώ έχω φύγει μακριά. Ακούω ακόμη κι όσα δε λες, ακόμη κι όσα ψιθυρίζεις, ακόμη κι όσα ξεστομίζεις μόνο και μόνο για να δεις την αντίδρασή μου, ακούω γιατί ξέρω πως θες να σε ακούω. Ξεχνιέμαι μαζί σου, ξεχνιέμαι και ξεχνάω κι όμως θυμάμαι, μπορώ να θυμάμαι ακόμη και την παραμικρή λεπτομέρεια απ’ την κάθε συνάντησή μας. Κάτι που ξέρω πως κάνεις κι εσύ, αφού όποτε χρειαστεί ανακαλείς τις απαντήσεις μου.

Μπερδεμένη ιστορία, θα μου πεις. Αναποφάσιστοι άνθρωποι με ισχυρά συναισθήματα που τα πνίγουμε στο σκοτάδι επειδή το φως θα πρέπει να τα βαφτίσει κάπως. Μα δεν μπορούμε τελικά να τα ξέρουμε όλα, δεν μπορούμε να τα βαφτίζουμε όλα και δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για όσα γουστάρουμε να ζήσουμε επειδή δε συμφωνούν με το κοινωνικό στάτους ή γιατί δεν περιμέναμε ποτέ πως θα γινόμαστε λάτρεις του συγκεκριμένου ανθρώπου ή της συγκεκριμένης κατάστασης μαζί του.

Κι είναι κι αυτός ο περίεργος κόσμος που καταλαβαίνει πως κάτι αιωρείται ανάμεσά μας και μας ρωτάει ή ρωτάει άλλους. Η απάντηση; Εμείς μαζί δεν είμαστε, όμως, εμείς ούτε φίλοι είμαστε, γνωστοί δεν είμαστε, εχθροί δεν είμαστε, εραστές δεν είμαστε. Τελικά εμείς είμαστε απλώς εμείς, εγώ για σένα κι εσύ για μένα ό,τι δεν μπορεί κανείς άλλος να γίνει, όσα δεν μπορεί κανείς άλλος να είναι.  Κι ίσως εμείς απλώς δεν είμαστε μαζί, γιατί ίσως τελικά εμείς να μην μπορούμε να είμαστε σαν όλους τους άλλους, ή γιατί όλοι οι άλλοι δεν μπορούν να είναι σαν κι εμάς.

Κι εγώ απλώς τολμώ να σε αγαπώ…Εσύ;