Όλοι μας έχουμε ή ευχόμαστε να έχουμε μια τέτοια αγκαλιά που ν’ ανοίγει χωρίς δεύτερη σκέψη για να τρέξουμε μέσα της όταν νιώσουμε χαμένοι. Ή όταν απογειωνόμαστε από χαρά ή απλώς και μόνο για να «κουρνιάσουμε» και να ξαποστάσουμε από τα πολλά και από τα λίγα που μας κατατρέχουν καθημερινά.
‘Εχουμε ανάγκη την αγκαλιά κάποιου που δε θα διστάσουμε να τον πάρουμε μέσα στη νύχτα. Που χωρίς καν να μας ακούσει θα καταλάβει ακόμη και απ’ τον ήχο της σιωπής μας ό,τι μας συμβαίνει. Θα είναι δίπλα μας σ’ όλα τα όμορφα, σ’ όλα τ’ άσχημα. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Θα μας παρηγορεί όταν πονάμε, θα μας βρίζει όταν είμαστε τραγικά «ηλίθιοι» με τις επιλογές μας, θα μας χαμογελάει όταν κατεβάζουμε στεναχωρημένοι το πρόσωπό μας. Θα μας εμψυχώνει σε κάθε μας τόλμημα και θα χαίρεται για όλα τα υπέροχα που μας συμβαίνουν πριν προλάβουμε εμείς να χαρούμε.
Είναι ο ήρωάς μας, εκείνος ο σιωπηλός άνθρωπος, ο πιστός σ’ εμάς και στις όποιες επιλογές μας. Εκείνος που μας αφήνει την απόλυτη ελευθερία να γίνουμε και να πράξουμε όπως επιθυμούμε. Έχει πάντοτε απλωμένο το χέρι του για να κρατηθούμε όταν είμαστε στο χείλος του γκρεμού και είναι εκεί για να μας δώσει την ώθηση ώστε ν’ ανέβουμε εκείνο το σκαλί που πάντα το χαζεύουμε από μακριά και διστάζουμε να το πάρουμε απόφαση.
Είναι αφοπλιστικά ειλικρινής και όσο κι αν κάποια στιγμή του θυμώνουμε και πεισματικά αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι έχει δίκιο, στο τέλος σ’ αυτόν καταφεύγουμε για να βρούμε τις απαντήσεις και την παρηγοριά στα «στραβοπατήματά» μας. Θα κάνει τον «δικηγόρο του διαβόλου» όταν ξεκινάμε να εναποθέτουμε τα γεγονότα ξανά και ξανά, θα προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει όλα τα σωστά ή τα λάθος μηνύματα απ’ όσα μας έχουν συμβεί και στο τέλος ακόμη κι αν δεν καταφέρουμε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα, τουλάχιστον θα μας έχει ακούσει.
Δεν έχει καμία σημασία το φύλο του, η ηλικία του, η ιδιότητά του. Είναι απλώς ο άνθρωπός μας. Τον αγαπάμε και μας αγαπάει κι ας μπερδεύεται η ανιδιοτέλεια με την ιδιοτέλεια πολλές φορές στη σχέση μας. Είναι το φως στο σκοτάδι μας και ο κρότος που θα σπάσει τη μοναξιά μας, περιμένοντας πάντα υπομονετικά πότε εμείς θα αποφασίσουμε να μιλήσουμε για ό,τι μας προβληματίζει.
Είναι αυτός που θα ψάχνει το βλέμμα μας σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο για να ηρεμήσει. Είναι αυτός που θα ψάχνουμε για να του ψιθυρίσουμε στ’ αυτί κάτι «πικάντικο» ώστε να σπάσει η βαρεμάρα και να «δραπετεύσουμε» μαζί από την τραγική σοβαροφάνεια που υπάρχει γύρω μας. Είναι ο άνθρωπος που θα του στείλουμε ένα μήνυμα και θα τρέξει στην άλλη άκρη του κόσμου για να βρεθεί εκεί που τον χρειαζόμαστε. Και που θα μείνει κοντά μας μέχρι να σιγουρευτεί ότι είμαστε ασφαλείς.
Και μπορεί να μην έχουμε κανένα κοινό. Μπορεί να μην μπορούμε καν να καταλάβουμε τα γούστα του στο αντίθετο ή στο ίδιο φύλο, στο φαγητό, στον ύπνο, στη μουσική, στον τρόπο ζωής του γενικότερα. Κι όμως θα έρθει στη συναυλία του αγαπημένου μας τραγουδιστή έστω και με ωτοασπίδες, αρκεί να ξέρει ότι εμείς θα είμαστε ευτυχισμένοι. Όμως η διαφορετικότητα μας είναι αυτό που λατρεύουμε και που μας δένει τόσο πολύ. Υπάρχει πάντοτε εποικοδομητικός διάλογος, υπάρχει άποψη και μέσα απ’ τις διαφωνίες μας συμφωνούμε τελικά στο πόσο πολύ διαφέρουμε. Αλλά αγαπιόμαστε και ξέρουμε πως χωρίς αυτόν τον άνθρωπο η ζωή μας θα ήταν τραγικά άδεια και χωρίς γεύση.
Είναι ευλογία και τύχη να ξέρεις ότι υπάρχει έστω κι ένας τέτοιος άνθρωπος στον κόσμο για σένα και είναι απλά «ο άνθρωπός σου». Η αγκαλιά του είναι πάντοτε το κρησφύγετο σου και τα λόγια του είναι πάντοτε βάλσαμο στην ψυχή σου. Και για να καταλάβεις ποιος από όλους όσους είναι γύρω σου είναι «ο δικός σου άνθρωπος», σκέψου ποιος είναι αυτός που χωρίς την ύπαρξή του όλα όσα ζεις σου φαίνονται ότι μένουν μισά; Ίσως έτσι να καταλάβεις ποιον σου περιγράφω τόση ώρα.
Κι αν στον απολογισμό σου δεν βρεις κανέναν, κοίτα λίγο καλύτερα γύρω σου, ίσως κάποιος να είναι εκεί για σένα πάντα κι εσύ απλώς να μην το έχεις αντιληφθεί ακόμη.
Επιμέλεια κειμένου Μελίνας Αγγελάκη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
