Έρχονται μόνο για να πάρουν

Βγαίνεις έξω και πετυχαίνεις παρέες που ο καθένας τους έχει το δικό του χαρακτήρα και τα δικά του χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Άλλος ομιλητικός κι άλλος λιγότερο εκδηλωτικός, άλλος εκφραστικός κι άλλος σοβαρότερος. Όμως όλοι τους είναι κομμάτια ενός παζλ που ολοκληρώνει την εικόνα ανθρώπων, που περνάνε όμορφα και χαλαρά απολαμβάνοντας στιγμές.

Κάπου εκεί ανάμεσά τους, ίσως παρατηρήσεις κάποια πρόσωπα που μοιάζουν να περιφέρονται κι ας είναι στάσιμοι στην ίδια θέση. Έχουν το άνετο και φιλικό ύφος, εκείνο που σε κάνει να τους χαμογελάς έστω κι άθελά σου. Πιάνοντας συζήτηση μαζί τους, διαπιστώνεις πως συμφωνούν με τις απόψεις σου,  στην πορεία ακούς να συζητούν με κάποιον άλλον κοντά σου ο οποίος εκφέρει εντελώς αντίθετη άποψη απ’ τη δική σου, αλλά συμφωνούν και μ’ εκείνον.  Στην πορεία και με κάποιον άλλο επίσης φαίνεται να συνάδουν οι απόψεις τους.

Κάτι τέτοια τυπάκια στην πορεία διαπιστώνεις πως δεν έχουν δική τους προσωπικότητα. Στην ουσία δεν εκφέρουν ποτέ άποψη, όχι για να μη δυσαρεστήσουν κάποιον, αλλά γιατί δεν έχουν άποψη. Απλώς ενστερνίζονται προσωρινά τη δική σου ή κάποιου άλλου, αφήνοντας το χρόνο να περάσει, με μόνο τους ζητούμενο να βρεθούν σε μια οποιαδήποτε παρέα και στη συνέχεια σε κάποια άλλη κι έπειτα σε κάποια ακόμη.

Κοινωνικοί άνθρωποι χωρίς ίχνος κοινωνικότητας, εγκλωβισμένοι στη μοναξιά τους και στο κενό που υπάρχει μέσα τους. Τα αίτια για τη συμπεριφορά τους είναι πολλά και διάφορα. Μπορεί να έχει να κάνει με πόνο, με απόρριψη, με δύσκολα βιώματα κι ένα σωρό άλλες δικαιολογίες. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι κρύβει ο άλλος μέσα του.

Το πρόβλημα είναι πως εκείνοι δεν επενδύουν στους ανθρώπους, παρά μόνο για λίγες στιγμές, όσο για να πάρουν κάτι απ’ τις γνωριμίες που θα χρειαστούν στην πορεία, κάτι απ’ τη θετική ενέργεια που τους λείπει, λίγη απ’ την αίγλη που πιθανόν διακρίνουν σε κάποια πρόσωπα, μερικές φωτογραφίες που θα δηλώνουν την παρουσία τους σε κοσμοπολίτικα μέρη και θα τους προσθέτουν λίγη γκλαμουριά και δόξα.

Το κακό είναι ότι εκμεταλλεύονται ό,τι και όποιον μπορούν στην προσπάθειά τους να σκοτώσουν το χρόνο τους, την ανία τους, την άδεια ζωή τους, χωρίς ν’ αντιληφθούν ή να μετρήσουν πως το παιχνίδι που πρωταγωνιστούν έχει ως πιόνια του ανθρώπινες ψυχές. Το ψέμα δεν έχει πάντα να κάνει με τις λέξεις και με τις κακοήθειες, αλλά και με τις ψεύτικες και κάλπικες συμπεριφορές.

Άνθρωποι της προσκολλήσεως που ποτέ δεν ξέρεις πόση διάρκεια θα έχει η επίσκεψή τους στη ζωή σου, στην παρέα σου, στη φιλία σου. Εκείνοι δεν προβληματίζονται, αρπάζουν την αφρόκρεμα κι εξαφανίζονται, περνώντας απαίδευτα και χωρίς ίχνος ενοχής στο επόμενο θύμα τους. Φυσικά και δε φταίνε μόνο εκείνοι, αλλά κι εσύ που δεν αντιλαμβάνεσαι πόσο ρηχό είναι το μέσα τους και τους προσφέρεις τη φιλία σου και τα συναισθήματά του χωρίς να κρατάς άμυνες. Παραμυθιάζεσαι απ’ τη γλυκύτητά τους και την προθυμία τους να σ’ αγκαλιάσουν και να σε στηρίξουν και να σε υποστηρίξουν, χωρίς να διανοηθείς καν ότι το ίδιο ακριβώς θα κάνουν και στον υποτιθέμενο αντίπαλό σου.

Για να πάψεις να τους εμπιστεύεσαι και να μπορείς να τους αναγνωρίζεις θα χρειαστεί ν’ αποκτήσεις εμπειρίες τέτοιου είδους και να φας δυνατά χαστούκια από τέτοιου είδους ανθρώπινες συμπεριφορές. Δεν έχει να κάνει με το ποιος είναι πιο έξυπνος και πιο δυνατός, έχει να κάνει με την αλήθεια που κρύβει μέσα του ο καθένας μας.

Δυστυχώς το κενό που υπάρχει στις ψυχές κάποιων ανθρώπων, καμουφλάρεται και γίνεται μια ωραιότατη παγίδα που άνετα μπορεί να πέσει μέσα της κι ο εξυπνότερος. Αν την πατήσεις μη στεναχωρηθείς κι ας έχεις επενδύσει όνειρα, αισθήματα και στιγμές σε τέτοιους ανθρώπους. Απλώς προχώρα, ευχόμενος να λειτουργήσει το ένστικτό σου γρηγορότερα την επόμενη φορά, ώστε να σηκώσεις άμυνες και να μην πληγωθείς.

Μην μπεις στη διαδικασία να τους κρίνεις ή να τους κατακρίνεις, άσε να το κάνουν μόνοι τους στον απολογισμό της ζωής τους κάποια στιγμή. Τότε που θα ψάχνουν γύρω τους να βρουν τα σωστά και τα λάθη τους και θα προσπαθούν ν’ αναγνωρίσουν μέσα στο πλήθος έστω κι έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να σταθεί στο πλευρό τους και να μοιραστεί το δάκρυ τους και το χαμόγελό τους. Ίσως τότε να θυμηθούν πόσες ψυχές παζάρεψαν, πούλησαν και προσπέρασαν, πατώντας πάνω τους κι αδιαφορώντας για το τι άφησαν πίσω τους.