Φεύγουμε λίγο πριν τα χάσουμε όλα

Είμαστε κι εμείς, που μας αδικείτε για το φευγιό μας και για τις αποστάσεις που θέλουμε να κρατάμε. Κι ούτε που φτάνει ο νους σας πως η επιλογή που κάνουμε, είναι απόδειξη θάρρους κι όχι δειλίας και φόβου. Απομακρυνόμαστε απ’ την πράξη του να τα κάνουμε όλα πουτάνα και σας προστατεύουμε από λέξεις και πράξεις που πίσω δε γυρίζουν και δεν αλλάζουν.

Καταπίνουμε τη γλώσσα μας, πνίγουμε τα όποια συναισθήματα και μασάμε τα λόγια μας για να μη σας τα πετάξουμε στη μούρη και δεν ξέρετε από πού να φύγετε. Προτιμούμε τη ρήση η σιωπή είναι χρυσός για να μη σας βαλσαμώσουμε στο άσχημο τις  τελευταίες μας εικόνες. Φεύγουμε πριν ανοίξουμε το στόμα μας κι όποιον πάρει ο χάρος.

Σταματάμε το τσουνάμι για να μη σας πνίξουμε και σας γυρίζουμε την πλάτη, γλιτώνοντάς σας απ’ το θυμό και την τρέλα μας. Σας ακούμε πίσω μας να φωνάζετε πόσο άνανδρο είναι όλο αυτό μα δεν αντιδρούμε. Είμαστε μόλις ένα άνοιγμα των χειλιών μας απ’ το να σας πούμε αλήθειες μα μετανιώνουμε κι αποχωρούμε αξιοπρεπώς, αφήνοντάς σας να ζείτε με όσα πιστεύετε και σκέφτεστε, γιατί ίσως απλώς αντιλαμβανόμαστε πως είναι άδικος κόπος να μιλάς όταν ο άλλος δεν είναι σε θέση ν’ ακούσει τίποτε άλλο πέρα απ’ τη δική του φωνή και τη δική του λογική.

Εσάς προστατεύουμε απ’ τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας, που ως δια μαγείας καταφέρατε να δημιουργήσετε με τα λεγόμενα και τα πεπραγμένα σας. Αναλαμβάνουμε σιωπηλά το μερίδιο της ευθύνης μας και προτιμούμε την αποχώρηση απ’ την όποια επίθεση ή άμυνα γιατί έχουμε ήδη αντιληφθεί πως κανένα όφελος δε θα έχει ούτε και θα μας αποδοθεί ποτέ δικαιοσύνη.

Το «εν βρασμώ ψυχής» μπορεί να περνάει στα δικαστήρια μα στη ζωή δε σου δικαιολογεί τα πάντα. Βράζουμε μέσα μας και κοχλάζει ο θυμός, η αγανάκτηση, το καταπατημένο δίκιο μας, αλλά ξέρουμε πως όσα κι αν πούμε θα εξατμιστούν και το μόνο που θα σας μείνει θα είναι το έγκαυμα κι όχι το νόημα της φωτιάς μας.

Μην παραμυθιάζεστε απ’ την προσωρινή μας ανακωχή. Στη δική μας φυγή επιδιώκουμε τη δική σας σωτηρία. Προσπαθούμε να μας σώσουμε απ’ το μετανιωμένο μέλλον και να μην αφήσουμε το θυμωμένο εγώ μας να νικήσει κάθε ίχνος πολιτισμού μας. Επιδιώκουμε να μπορούμε ν’ αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ακόμη κι όταν όλα έχουν τελειώσει. Καλύτερα να βουτήξουμε τη γλώσσα μας στη λογική, παρά να κάνουμε βουτιά στην παράνοια, υπακούοντας σε μια πλευρά μας που δε γνωρίζαμε ως τώρα.

Χαράζουμε πορεία μακριά και κρατάμε αποστάσεις για να μας κρατάτε κάποια στιγμή στη σκέψη σας, σαν κάποιον που πέρασε μα δεν κατέστρεψε όσα θα μπορούσε, αντιθέτως σας άφησε το μέσα σας αλώβητο για να μπορέσετε να ξαναονειρευτείτε  και να προχωρήσετε. Τσαλακώνουμε τη δική μας ψυχή κι ας φαντάζουμε στα μάτια σας υπέρμετροι εγωιστές.

Κι ίσως σκεφτείτε γιατί τ’ αφήσαμε να φτάσει ως εδώ. Γιατί να νιώσουμε και μετά να πρέπει να ξε-νιώσουμε. Άραγε υπάρχει ρήμα ξε-νιώθω; Υπάρχει φυγή χωρίς δάκρυ και θύμηση χωρίς νοσταλγία; Προτιμούμε να σας έχουμε στο μυαλό μας σαν μια εικόνα που μας τράβηξε στο φως και να φύγουμε πριν χαθεί ολοσχερώς εκείνη η μαγεία που μας έφερε στη ζωή σας. Πριν αφήσουμε τη λάσπη να λερώσει όσα κάποτε μας ομόρφυναν τον κόσμο.

Και μη σας περάσει απ’ το μυαλό πως είμαστε τόσο υπεράνω. Τις σάρκες μας τρώμε κι οι χούφτες μας ματώνουν από’τα νύχια μας που μπήγουμε μέσα μας για να μην οδηγηθούμε στην καταστροφή. Γυρίζουμε την πλάτη και τραβάμε γι’ αλλού αφήνοντας κρεμασμένο τον εαυτό μας που δεν του επιτρέψαμε να ξεσπάσει και να βγάλει από μέσα του όσα τον πνίγουν.

Εσείς μας χαρακτηρίζετε δειλούς μα σας τυφλώνει τόσο το δικό σας συναίσθημα που δε βλέπετε τον κόμπο στο λαιμό μας που γίνεται θηλιά δική μας και μας κόβει την ανάσα καθώς σας αποχαιρετάμε. Κάνουμε στην άκρη και σας ανοίγουμε δρόμο προς νέους ορίζοντες, παραμερίζοντας τα όποια λόγια στριγκλίζουν στο κεφάλι μας και μας ζητάνε να γίνουνε καρφιά να σας τρυπήσουν.

Γινόμαστε δήμιοι και τιμωροί του εαυτού μας και καταβάλουμε την ύστατη προσπάθεια να περισώσουμε ό,τι καλύτερο απ’ το δικό μας μαζί, επιλέγοντας το χώρια. Όταν δυο άνθρωποι είναι μαζί οφείλουν να πιάνουν ουρανό κι όχι να σέρνονται. Αν μείνουμε, χωρίς να νιώθουμε τα φτερά στους ώμους, τότε σιγά-σιγά θα γίνουμε φίδια και θα δηλητηριάζουμε τους εαυτούς μας.

Δεν εγκαταλείπουμε αμαχητί, γιατί πριν γυρίσουμε σελίδα έχουμε ήδη υπογραμμίσει τα λάθη, απλώς τα περάσατε για ψιλά γράμματα και δεν καταλάβατε ότι όλη η ουσία για μας ήταν να διορθώσετε έστω κι ένα από αυτά, δείχνοντάς μας πως πιάσατε το νόημα.

Φεύγουμε πριν χάσουμε τον εαυτό μας και μισήσουμε αυτά που ερωτευτήκαμε σε σας. Πριν νιώσουμε ότι προδίδουμε τον εαυτό μας γιατί δεν κρίναμε σωστά τα δείγματα, παρασυρόμενοι απ’ τα συναισθήματα. Μας γλυτώνουμε απ’ το να γίνουμε άσπονδοι εχθροί, έστω και σκύβοντας το κεφάλι, πριν μας δείτε να δακρύσουμε ή πριν αφήσουμε τις λέξεις να σας χαστουκίσουν.

Δε φεύγουμε από φόβο ή δειλία, παρά μόνο γιατί τελικά μέσα από όσα ζήσαμε ως τώρα πριν από σας, αλλά και μαζί σας μας δίδαξαν πως η ζωή είναι τελικά μεγάλη πουτάνα κι εμείς δεν έχουμε ακόμη μαζέψει το ανάλογο τίμημα για να μας κάτσει.