Τι σημασία έχει τι θα επακολουθήσει αφού περίπου όλα τα ίδια είναι στον έρωτα; Μα το μόνο διαφορετικό, αυτό που δίνει όνομα και ταυτότητα σε ότι υπάρχει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους ή σε ότι πάει να γεννηθεί είναι όταν τα χείλη ενωθούν και μιλήσουν μεταξύ τους μια γλώσσα που μόνο αυτά ορίζουν.
Στον έρωτα, στην ένωση των εραστών και στη χαρτογράφηση των κορμιών ο «πρόλογος» και ο «επίλογος» διαφοροποιούν την ανάμνηση της σχέσης. Ό,τι κι αν επακολουθήσει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, αυτό που σίγουρα θα θυμούνται και οι δύο είναι εκείνο το πρώτο τους φιλί.
Η γλυκιά προσμονή να «δωρίσεις» τα χείλη σου στον άλλον και να νιώσεις εκείνο το τρυφερό τρέμουλο καθώς σου αφήνει την θέρμη του να διαπεράσει κάθε κύτταρό σου. Κλείνεις τα μάτια και παρακαλάς να μην τελειώσει, μα κι αν τελειώσει να ξαναρχίσει αμέσως χωρίς κανένα χρονικό κενό. Γιατί δε θ’ αντέξεις να αποχωριστείς τόσο γρήγορα την ανάσα του μέσα στην δική σου.
Πόσα και πόσα δεν έχουν γραφτεί για το φιλί και τη δύναμη του. Μα όσα κι αν γραφτούν, λίγα θα μοιάζουν γιατί στον καθένα από μας η αξία του είναι πάντοτε διαφορετική και ποτέ μα ποτέ οι λέξεις δεν επαρκούν για να περιγράψουν κάτι που μένει ανεξίτηλο και ανεξάντλητο στο χρόνο.
Το φιλί είναι αυτό που κάνει τη σπίθα φλόγα και τη φλόγα μικρή φωτιά, για να φτάσουν τα σώματα να καούν σε μια πυρκαγιά παραδομένα. Δεν έχει σημασία η διάρκεια της σχέσης. Μια ώρα, μια νύχτα, μια μέρα ή μήνες και χρόνια ή μια ζωή ολόκληρη. Εκείνο που μετράει είναι ότι κρατάς την ανάσα ενός άλλου ανθρώπου μέσα σου και γίνεσαι το κορμί του. Κι εκείνος το δικό σου για να μπορείτε να ζήσετε μόνο μέσα από αυτή την ένωση.
Όπου κι αν συμβεί, στα σκοτεινά, στα φωτεινά, σ’ ένα παγκάκι από «άγουρα» χείλη ή σε μέρη ρομαντικά από χείλη «μεστωμένα», ένας μικρός παράδεισος ανοίγεται μπροστά σου. Γίνεσαι το βρέφος που πρώτο φιλάει η μάνα και αφήνεσαι σαν να μην έζησες τίποτε άλλο πριν απ’ αυτό.
Όλα μπορεί ν’ ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Ό,τι τους ένωσε να τους χωρίσει κι ό,τι τους χώρισε να τους φανεί πολύ μικρό ώστε οι δρόμοι να ξανασυναντηθούν και πάλι. Όλα μπορεί να συμβούν. Μα αυτό που δεν αλλάζει είναι το χνάρι που αφήνει στη θύμησή μας εκείνο το πρώτο φιλί. Περνάμε τ’ ακροδάχτυλά μας πάνω από τα χείλη μας, κλείνουμε τα μάτια και ξαναζούμε σ’ επανάληψη την εικόνα. Και αναζητούμε τη γεύση, την αίσθηση, το άγγιγμα.
Πριν χαιρετηθούν τα κορμιά έχουν ήδη γνωριστεί τα χείλη. Αυτά θα σε πάνε στο παρακάτω ή στο τίποτε. Θα σε κάνουν να ριγήσεις ή να λυγίσεις, να ξεκινήσεις τη διαδρομή ή να την προσπεράσεις. Με τα μάτια κλειστά ή με τα μάτια ανοιχτά, το φιλί έχει τη δύναμη να σε κάνει να ονειρευτείς. Να μαγευτείς, να ταξιδέψεις. Είναι αυτό που θα σου κόψει την ανάσα γιατί μόνο εκείνο έχει τη δύναμη να σου την ξαναδώσει πάλι πίσω.
Και τι πιο όμορφο από το να μπορούσαν να τελειώσουν όλα, η σχέση, η συνεύρεση, η συνύπαρξη δυο κορμιών, δυο ανθρώπων με την ανάμνηση ενός τελευταίου φιλιού ακόμη πιο «δυνατό» από εκείνο το πρώτο;
Δύσκολο φαντάζει; Όποια συναισθήματα κι αν έχουν προκύψει ανάμεσά μας, ό,τι κι αν ζήσαμε και μοιραστήκαμε, μέσω του φιλιού υπήρξαμε στο μαζί έστω και για στιγμές. Και ίσως θα μπορούσαμε να τις αποχαιρετήσουμε το ίδιο όμορφα. Γιατί όταν περάσει ο καιρός και καταλαγιάσουν τα δύσκολα, φύγει ο θυμός, ο πόνος, η ένταση, την αρχή και το τέλος θα θυμόμαστε και θα αναπολούμε.
Ρομαντισμός; Μπορεί και να είναι. Μα ποιος ξέρει την αλήθεια αν δεν το δοκιμάσει έστω μια φορά; Ίσως βοηθηθούμε αν θυμηθούμε πόσες φορές ευχηθήκαμε να μπορούσαμε να ξαναφιληθούμε έστω μια φορά ακόμη, με κάποιον άνθρωπο που πέρασε από τη ζωή μας και κατάφερε να μας κόψει την ανάσα. Μόνο μ’ ένα του φιλί.
Επιμέλεια κειμένου Μελίνας Αγγελάκη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
