Η εξιδανίκευση πληγώνει και σε απομακρύνει απ' την ευτυχία σου

Γέμισε ο κόσμος από «μουλαρωμένους μοναχικούς». Ανεβάζουν τον πήχη στα ύψη κι απαιτούν να πηδήξουν οι άλλοι στο ψηλότερο σημείο. Κι άντε να βρεις εσύ αθλητές που χωρίς προπόνηση μπορούν να φτάσουν ως εκεί. Γιατί, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καθένας έχει την προσωπικότητά του, τα προσόντα του, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του. Δεν γίνεται να φτιάχνεις εσύ ένα καλούπι και να λες, εγώ έτσι τον θέλω και μόνο αν πληροί αυτές τις προδιαγραφές θα το δοκιμάσω.

Κι άντε και το βρήκες το τέλειο που τόσο επίμονα αναζητάς. Το βάζεις στη ζωή σου, το φροντίζεις, το κανακεύεις, το περιποιείσαι, τα δίνεις όλα. Όσα υπολόγιζες κι όσα δεν υπολόγιζες. Άλλωστε τι να τα κάνεις; Μαζί σου θα τα πάρεις; Κι εκεί που λες, εδώ είμαστε, όλα μας πάνε μια χαρά, κάτι στραβώνει και το ιδανικό σου ταίρι, μαζεύει τα μπαγκάζια του, σου παίρνει τα καλύτερα στιγμιότυπα και την ελίτ των συναισθημάτων σου, στην καλύτερη περίπτωση σου σκάει κι ένα ωραιότατο φιλί και σου κουνάει το μαντήλι, φεύγοντας γι’ άλλες πολιτείες.

Μένεις πίσω, με όλα όσα σου προσφέρει απλόχερα ένας καθ’ όλα τέλειος χωρισμός, μοναξιά, κλάμα, ξενύχτια, τσιγάρα κι ό,τι άλλο προκύψει κι έχεις και κάτι ακόμη επιπλέον να σου τρελαίνει το κεφάλι. Την υπερβολική εξιδανίκευση αυτού του ανθρώπου, που σ’ έκανε να επενδύσεις επάνω του τα πάντα σου. Ακόμη και τους κρυμμένους άσσους σου. Πού θα βρεις τώρα κάτι ανάλογο και με τι αποθέματα;

Άσε που θα έχεις γεμίσει ένα σωρό απωθημένα. Σαν κινητό ναρκοπέδιο θα μοιάζεις. Ό,τι και να σου πουν, ό,τι και να σου κάνουν, εσύ τα ξέρεις ήδη κι έχεις και την ανάλογη ατάκα για να τους απαντάς. Προσπαθούν βέβαια οι έρημοι οι επόμενοι. Καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να σε βγάλουν απ’ το πηγάδι που κάθεσαι και πνίγεσαι σαν μαλάκας, αλλά εσύ έχεις μουλαρώσει και δε λες να ξεκουνήσεις. Κι ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι το τόσο όμορφο έχει εκείνο το πηγάδι και το έχεις πάρει αγκαλιά, αφήνοντας τη ζωή να περνάει από δίπλα σου.

Φυσικά και θα σκέφτεσαι, ότι αφού σε πρόδωσε το τέλειο και σε απογοήτευσε, σκέψου τι έχει να γίνει με κάποιον που έχει πολύ λιγότερα από όσα ονειρεύτηκες, κάποιον λιγότερο άρτιο. Αυτό είναι κάτι που οφείλεις να παλέψεις. Να τα βάλεις με τον εαυτό σου και να τον βρίσεις αν χρειαστεί. Δεν είναι λιγάκι άδικο ν’ ακυρώνεις τους ανθρώπους που σε προσεγγίζουν γιατί δε δέχεσαι να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο ή ακόμη καλύτερα, κάτι διαφορετικό απ’ το συγκεκριμένο καλούπι, το οποίο εδώ που τα λέμε δε σου βγήκε και κελεπούρι;

Το να βαφτίζεις κάποιον άνθρωπό σου, δε σημαίνει ότι είναι κιόλας. Και το γεγονός ότι ο υποτιθέμενος άνθρωπός σου σ’ έφερε σε αδιέξοδο κι έσπασες τα μούτρα σου χωρίς καμία προστασία, δε σημαίνει ότι εσύ θα πρέπει να απομακρύνεις το χέρι σου κάθε φορά που κάποιος πάει να στο κρατήσει. Ούτε και να τινάζεσαι σαν να σε χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, όταν κάποιος που δεν περίμενες, καταφέρνει να τρυπώσει μέσα σου υπερπηδώντας όλα τα εμπόδια που έχεις ορθώσει.

Καμιά φορά, νομίζοντας ότι προστατεύεσαι απ’ τους άλλους, το μόνο που καταφέρνεις είναι να απομακρύνεσαι απ’ τον εαυτό σου. Γιατί σταματάς να τον ακούς. Κλείνεις τα αυτιά στις ανάγκες του και στις επιθυμίες του, φοράς την πανοπλία του ατσαλένιου ιππότη, καβαλάς το άλογο σου και τρέχεις. Νομίζεις ότι τρέχεις μπροστά, αλλά αν κοιτάξεις καλύτερα θα διαπιστώσεις πως οπισθοχωρείς. Αλήθεια, πόσο γρήγορα και πόσο μακριά μπορεί να πάει κάποιος με την όπισθεν;

Μήπως να σταματούσες λίγο την πορεία που χάραξες; Κάνε μια στάση και πες τα λίγο με το μέσα σου. Ρώτα το αν κουράστηκε να ζει χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδα. Ρώτησέ το αν ο κυνισμός το έφερε πιο κοντά στην ευτυχία. Αν η άρνηση κι η απαξίωση των όσων ψάχνουν μια ευκαιρία στο μαζί του το προστάτεψε απ’ τον πόνο. Τον αληθινό πόνο, εκείνο της σιωπής. Μην απευθυνθείς αλλού, γιατί τελικά μόνο εσύ ξέρεις πόσα μπορείς και πόσα θες.

Ή μήπως όχι; Μήπως τη δική σου αλήθεια υπάρχει κάποιος άλλος που έχοντας καταφέρει να σε αγαπήσει περισσότερο από σένα, την ξέρει πολύ πιο πριν; Κι εσύ τι κάνεις; Εθελοτυφλείς και σκορπίζεσαι, μην πιστεύοντας πως υπάρχει τελικά ιδανικός άνθρωπος; Ιδανικός δεν είναι εκείνος που καλουπώνεις εσύ και του κολλάς την αντίστοιχη ταμπέλα.

Ιδανικός είναι αυτός που κοντά του θα μάθεις ν΄ακούς και ν΄αγαπάς τον εαυτό σου. Αυτός που δίπλα του θα ξαναγεννιέσαι απ’ τις στάχτες σου μόνο και μόνο γιατί θα σου κρατάει το χέρι, αυτός που ξέρει πως πριν και πάνω από όλα θα πρέπει να αγαπήσει τα σημάδια που σου άφησε κάποτε το υποτιθέμενο ιδανικό σου.

Άλλωστε μην ξεχνάς πως το ιδανικό σου δε θα στεκόταν ποτέ εμπόδιο στο να προχωρήσεις και να εξελιχθείς, σκέψου το.