Λατρεύουμε τις ψευδαισθήσεις. Αυτές που μοιάζουν με όαση κι ας είναι ουτοπία. Πολλοί ίσως πιστεύουν πως δεν ξέρουμε να ξεχωρίζουμε το ψέμα απ’ την αλήθεια, το όνειρο απ’ την πραγματικότητα. Μας αποκαλούν κουτούς και μας κουνάνε επιδειχτικά το δάχτυλο όταν έρχονται τα πάνω-κάτω ενώ λένε την πολύ αγαπημένη τους φράση «Στα ‘λεγα εγώ».

Ίσως γιατί ούτε καν τους περνάει απ’ το μυαλό ότι εμείς τρελαινόμαστε να παραμυθιαζόμαστε και να ταξιδεύουμε, να πιστεύουμε και να εμπιστευόμαστε και ας προδοθούμε κι ας πονέσουμε κι ας πληγωθούμε.

Πώς θα καταλάβουμε ότι κάναμε ένα πέρασμα από αυτή τη ζωή αν δε φάμε τα μούτρα μας κι αν δε νιώσουμε το χαστούκι της;  Για να αντιληφθούμε  ότι κάτι είναι γλυκό, πρέπει να μπορούμε να αναγνωρίσουμε και το πικρό. Μπορεί να το πουν μαζοχισμό ή και τάση αυτοκαταστροφής. Ε και τι έγινε;

Ας πουν ό,τι θέλουν. Γιατί πρέπει όλα να τα κάνουμε με τον τρόπο που θα είναι αρεστός στους άλλους και γιατί θα πρέπει να διστάσουμε να ζήσουμε κάτι όμορφο από φόβο μήπως ο κόσμος μας κρίνει ή μας κατακρίνει, ή μήπως πονέσουμε και πληγωθούμε;

Είναι τόσο όμορφο να μπορείς με δυο λόγια και μια αγκαλιά να ξεφεύγεις απ’ την καθημερινότητα και να νιώθεις την ψυχή σου γεμάτη. Ακόμη κι αν όλα γύρω γυρίζουν ανάποδα κι η ζωή μας δε μοιάζει με παραμύθι, ένας άνθρωπος με το βλέμμα του, με το φιλί του, με τη σκέψη του, μπορεί να μας ζωγραφίσει στο πρόσωπο το πιο αληθινό μας χαμόγελο.

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόσο θα κρατήσει όλο αυτό. Δεν υπογράφουμε πουθενά συμβόλαιο ευτυχίας. Οι ευτυχισμένες στιγμές είναι ρίσκο. Τις ζεις, τις γεύεσαι και τις αφήνεις να σε αγκαλιάσουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Ακόμη κι αν όλα όσα ζεις, ακούς, λες, πιστεύεις, δεν είναι η απόλυτη αλήθεια που θα κρατήσει αιώνια, όλοι έχουμε δικαίωμα στην τρέλα. Να ζήσουμε κάτι που θα νιώθουμε τυχεροί. Να δημιουργήσουμε στο μυαλό μας μια ανάμνηση που θα είναι πιο δυνατή απ’ το χρόνο και θα μείνει στη σκέψη μας σαν «ιστορία ζωής».

Ίσως να μην έχει αίσιο τέλος και να μην καταλήξει το παραμύθι μας στο «Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», όμως θα έχουμε ένα πρόσωπο να σκεφτόμαστε όταν ακούμε τη λέξη έρωτας, αγάπη. Θα έχουμε λόγια να θυμηθούμε, στιγμές να αναπολούμε κι ιδανικό να αναζητούμε.

Ακόμη και αν όλα όσα ζήσαμε αποδειχτούν ψέμα, όταν τα ζούσαμε κι είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ήταν αληθινά, περνούσαμε υπέροχα και βρισκόμασταν στον έβδομο ουρανό. Και το λατρέψαμε, γι’ αυτό κι όσο απομακρυνόμαστε από αυτό πονάμε τόσο.

Χορτάσαμε «αληθοφανείς αλήθειες», ας τολμήσουμε να ζήσουμε και λίγο ψέμα. Γιατί σίγουρα κάποιο μικρό δείγμα θα το έχουμε για το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση, αλλά μας αρέσει καμιά φορά να εθελοτυφλούμε απ’ τη λαχτάρα μας να γευτούμε κάτι μαγικό, κάτι που ίσως η ζωή να μας το χρωστούσε ή που μπορεί να μη μας ξαναδώσει την ευκαιρία να το συναντήσουμε.

Γιατί δυστυχώς χάνονται οι άνθρωποι στα πλήθη και προσπερνάνε τυχαία αυτούς που μπορεί να έγιναν κάποτε το άλλο τους μισό, ή που θα μπορούσαν να γίνουν. Δε λέμε να το ζήσεις από ανάγκη για να καλύψεις την αίσθηση της μοναξιάς, αλλά από επιλογή.

Από τότε που είμαστε παιδιά, μας άρεσε να μας λένε παραμύθια γιατί αυτό μας βοηθούσε να κάνουμε όνειρα, να ηρεμούν οι σκέψεις μας και να γλυκαίνουν οι δυσκολίες μας ή οι φοβίες μας.  Όχι δε μας αρέσει το ψέμα σε καμία περίπτωση, αλλά υπάρχει κι η κρυφή μας επιθυμία να ζήσουμε έστω και για λίγο μια ψευδαίσθηση που θα μας χαρίσει το ταξίδι και θα μας γεννήσει ξεχασμένα συναισθήματα.

Θέλουμε να νιώσουμε ότι είμαστε μοναδικοί για κάποιον σε αυτόν τον κόσμο κι ότι κάποιος όταν μας σκέφτεται χαμογελάει κι ανυπομονεί να μας ακούσει, να μας δει, να μας αγγίξει. Να μη μας θεωρεί δεδομένους, αλλά να διεκδικεί μια θέση στη ζωή μας και στα όνειρά μας.

Θα αποδειχτεί αλήθεια ή θα είναι εφήμερη πραγματικότητα;  Δεν υπάρχουν απαντήσεις για όλα όσα ζούμε ή επιθυμούμε να μας συμβούν. Ή το ζεις κι όπου βγει ή κάθεσαι στα βολεμένα σου και περιμένεις την εξασφάλιση.

Όποιο μονοπάτι κι αν ακολουθήσεις το παν είναι να είσαι εσύ καλά με τον εαυτό σου και να μπορείς να χαμογελάς με τις επιλογές σου ακόμη κι αν δεν έχουν την κατάληξη που θα ήθελες.

 

Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη