Ποιος είναι άραγε ο ορισμός της λέξης ήρωας; Σίγουρα στα λεξικά θα βρούμε ετοιμολογία κι ερμηνεία. Μήπως όμως φαντάζουν όλα πραγματικά πολύ μικρά για να της δώσουν την απόλυτη επεξήγηση; Για τον καθένα μας σε αυτή τη ζωή υπάρχουν ήρωες που θαυμάζουμε, όχι μόνο αυτούς που συναντάμε σε βιβλία, ταινίες κι ιστορικά δρώμενα, αλλά κι εκείνους τους δικούς μας, τους «μικρούς μα απίστευτα μεγάλους ήρωες», τους κρυμμένους στις καρδιές μας και στις σκέψεις μας.
Μπορεί να είναι συγγενείς, ή φίλοι, ή απλώς γνωστοί που καταφέρνουν με τον τρόπο ζωής τους να μας ρίχνουν φως στα σκοτεινά μας και να μας θυμίζουν πως πρέπει να λέμε «ευχαριστώ» για όσα έχουμε και να μην τα απαξιώνουμε.
Από συνθήκες ή από επιλογή επωμίζονται ευθύνες που υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν για να τις μοιράζονται δύο άνθρωποι από κοινού. Το κάνουν αγόγγυστα κι αδιαμαρτύρητα γιατί η ανταμοιβή τους είναι η ευτυχία στα δυο μάτια εκείνων των πλασμάτων που έχουν εναποθέσει τη ζωή τους στα χέρια τους. Τα γέννησαν ή όχι, γνώμονας κι ιχνηλάτης τους είναι μόνο η ανιδιοτελής αγάπη, εκείνη που πηγάζει απ’ το πουθενά και αγγίζει το για πάντα.
Χωρισμός, θάνατος, επιλογή ζωής, οι μονογονεϊκές οικογένειες είναι υπαρκτές και ζωντανές γύρω μας και μας αφορούν όλους μας, γιατί τίποτε δε θεωρείται δεδομένο κι αιώνιο σε τούτο τον κόσμο. Η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει κι ούτε ξέρεις ούτε κι υπολογίζεις πόσα θα μείνουν και πόσα θα φύγουν. Μην κρίνεις, μην κατακρίνεις και μην αδιαφορείς για όσα δε σε βολεύουν ή για όσα δε συμφωνούν με όσα σου είναι αρεστά.
Γύρισε το βλέμμα σου και δες, όχι απλώς να κοιτάξεις, να δεις και να ανοίξεις τα μάτια σου και να επικροτήσεις κάθε προσπάθεια αυτών των ανθρώπων που παλεύουν καθημερινά να τα καταφέρουν να προσφέρουν το καλύτερο κομμάτι της ζωής και του εαυτού τους στα παιδιά τους. Ναι, όλοι οι γονείς αυτό επιθυμούν, εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις γονιών «τέρατα», όμως το να σηκώνει στις πλάτες του κάποιος όλο αυτό το αξιέπαινο έργο της ανατροφής ενός άλλου ανθρώπου, μόνος του, αξίζει συγχαρητήρια.
Κάθε μέρα, είναι εκεί, βράχος ακλόνητος, να πνίγει συναισθήματα δικά του, να βουβαίνεται και να σκορπίζει χαμόγελο, ελπίδα, αισιοδοξία, όνειρα κι αγκαλιά. Παλεύει με τους εφιάλτες του, με τις υποχρεώσεις του και με τις φοβίες του, με τη μοναξιά του, με τις επιλογές του και με τις συνέπειες των πράξεών του μα στα παιδιά του θα προσφέρει την «αφρόκρεμα». Θα γίνει ασπίδα και θα παλέψει διπλά, σαν δύο άνθρωποι μαζί.
Θα πρέπει να είναι πάντα σε ετοιμότητα, να δώσει τις σωστές απαντήσεις και να λύσει τις όποιες απορίες. Να βρει τρόπο να βάλει τοίχο στα «καλοπροαίρετα σχόλια» και να επινοήσει τα κατάλληλα «επειδή» στα αμέτρητα «παιδικά, εφηβικά κι ενήλικα γιατί». Να γίνει χίλια κομμάτια και να μοιραστεί σε μέρη και σε συναισθήματα για να μπορεί να είναι πάντα ή σχεδόν πάντα παρών σε ανάγκες κι απαιτήσεις.
Και σίγουρα κάποιος θα σκεφτεί ότι όλα όσα περιγράφω είναι συμπεριφορά του κάθε γονιού ή τουλάχιστον αυτή θα όφειλε να είναι. Γιατί τόση επιβράβευση για το αυτονόητο; Ψάξε την απάντηση, βάζοντας τον εαυτό σου στη θέση ενός ανθρώπου που αναλαμβάνει την πλήρη κηδεμονία ενός ή περισσότερων παιδιών εξ’ ολοκλήρου.
Επιλογή του ή όχι, οφείλει να το κάνει. Να πέσει, να σηκωθεί, να λυγίσει, να προχωρήσει, χωρίς περιθώριο δεύτερης επιλογής. Βάζει τον εαυτό του σε δεύτερη μοίρα και καλείται να επιβιώσει και να ανταποκριθεί στις όποιες συνθήκες έχουν δημιουργηθεί εκούσια ή ακούσια, χωρίς έναν ώμο να γύρει.
Γιατί όσο κι αν υπάρξουν κάποια στιγμή «εθελοντές» για να συνδράμουν στο δύσκολο έργο του, το βράδυ στον απολογισμό του θα λείπει πάντα το γνήσιο «συνεταιράκι» του. Εκείνο, που θα καταλάβαινε την ένταση απ’ το δάκρυ κι απ’ το χαμόγελο, εκείνο το πρόσωπο που θα ένιωθε πλήρως τον προβληματισμό και τις ανησυχίες και θα ήταν εξίσου περήφανο για τα κατορθώματα και τα επιτεύγματα.
Δεν υπάρχουν σχολεία για γονείς ούτε και περιμένει κανείς να δοθούν έπαινοι και βραβεία. Μπουσουλώντας μαθαίνουμε να περπατάμε, ψάχνοντας καταφέρνουμε να ανακαλύψουμε και προχωρώντας φτάνουμε στον προορισμό μας. Η μόνη ενθάρρυνση και σπίθα ελπίδας είναι όταν τα πλάσματα που μεγαλώνεις έρχονται και σε κλείνουν στα δυο τους χέρια προσφέροντάς σου το ωραιότερο δώρο του κόσμου, την αγκαλιά. Για εκείνους που έχουν μείνει «μονάδα», τούτη η προσφορά έχει διπλή αξία. Γιατί έρχεται να απαλύνει την έλλειψη, ή την απώλεια και να γίνει βάλσαμο σε πληγές και δύναμη για το αύριο.
Σεβασμός και βαθειά υπόκλιση για την αυταπάρνηση και την ανιδιοτέλεια που διακατέχει τους γονείς όλου του κόσμου, αλλά κυρίως εκείνους που καταφέρνουν να προχωρούν μόνοι τους προσφέροντας και δρώντας εις διπλούν.
Επιμέλεια Κειμένου Μελίνας Αγγελάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
