Λίγη ευγένεια και σεβασμός δε βλάπτουν

Κολλημένοι στην κίνηση, κορναρίσματα, βρισιές, άγχος. Άνθρωποι να τρέχουν πανικόβλητοι, αγχωμένοι, κοιτώντας διαρκώς το ρολόι τους ή το κινητό τους. Υπνωτισμένα, βλέμματα κι όλοι μοιάζουν να παρελαύνουν και να μην έχουν αφετηρία και προορισμό. Καλοκουρδισμένα ρομποτάκια χωρίς περιθώριο παρέκκλισης. Αυτό είμαστε;

Ένα γιατί κι ένα δε γουστάρω είναι οι λέξεις που αναβοσβήνουν και βαράνε καμπανάκια. Δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για χαμένα ιδανικά κι αξίες. Οι ελλείψεις του καθενός είναι για πάρτη του. Το πρόβλημα είναι ότι όσα μας λείπουν απ’ τη ζωή μας, τα κάνουμε πέτρες και καταδικάζουμε δια λιθοβολισμού όποιον πάρει ο χάρος.

Απωθημένα, νεύρα, προβλήματα, γίνονται λέξεις θυμωμένες και τις εκσφενδονίζουμε χωρίς διάκριση. Γινόμαστε έρμαια των καταστάσεων κι αφηνόμαστε χωρίς να διατηρήσουμε την ανθρώπινη ταυτότητά μας. Κλείνουμε τα συναισθήματα στα πιο βαθιά μας σημεία και γινόμαστε ψυχροί εκτελεστές των σχέσεών μας, από φόβο μήπως ο άλλος μας προλάβει και βγει πιο πάνω ή πιο μπροστά από μας.

Πού πήγαν εκείνες οι έννοιες που μας έκαναν ξεχωριστούς; Εκείνες που μας διαφοροποιούσαν και μας έκαναν ομορφότερους και πιο φωτεινούς μέσα στον κόσμο. Η ευγένεια, ο σεβασμός, η εκτίμηση. Γιατί να γίνονται δευτερεύοντα και ν’ αφήνουμε χώρο στην ψυχρότητα και στη σκληρότητα; Χωρίς να πολεμάμε κανέναν γίναμε πολεμιστές και χωρίς να το θέλουμε αποκτήσαμε συμπεριφορά κατακτητή.

Τι να τον κάνεις το χώρο του άλλου; Ποιο είναι το νόημα να βρεθείς ένα σκαλί πιο πάνω απ’ τον διπλανό σου, πατώντας τον κι αφήνοντάς τον ρακένδυτο και συναισθηματικό κουρέλι; Πόσο θα το απολαύσεις, αλήθεια; Αυτή είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά;

Μίλα, πες όσα θες, διεκδίκησέ τα κι αν όντως τ’ αξίζεις να τα χαρείς όσα κι ό,τι κι αν είναι, μα κάνε το σεβόμενος τους γύρω σου. Όσο κι αν κάποιοι σου παρουσίασαν τη ζωή σαν αρένα, ο απέναντί σου δεν είναι πάντοτε το άγριο θηρίο. Μπορεί να είναι συμπολεμιστής σου και να προσπαθεί να βρει κι αυτός τρόπο να επιβιώσει.

Άπλωσε το χέρι σου, χτύπα του φιλικά την πλάτη, χάρισέ του ένα χαμόγελο, μια γλυκιά κουβέντα. Πες κι ένα δε βαριέσαι, άσε και τίποτα να πέσει κάτω. Δεν είπαμε να γίνεις εκμεταλλεύσιμο είδος μα μην περνάς απευθείας στην επίθεση και στην αντεπίθεση. Δείξε πρώτα πόσο άνθρωπος είσαι κι έπειτα πόσο αγρίμι μπορείς να γίνεις.

Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα τελικά;  Κάποια στιγμή όλοι βρίσκουμε τις λέξεις για να ντύσουμε τις σκέψεις μας και να τις εκφράσουμε, το θέμα είναι ν΄ανακαλύψουμε τον κατάλληλο τρόπο. Γιατί τελικά είναι πολύ σωστό το μότο: «Δεν είναι τι λες, αλλά πώς το λες».

Πόσα χάνεις ή πόσα κερδίζεις την κάθε μέρα σου απ’ τη συναναστροφή σου με τους ανθρώπους δεν αξίζει να τα μετράς μόνο σε χρήματα, δόξα, τιμές κι εξουσία. Μ’ αυτά επιβιώνεις καλύτερα μα δε ζεις ουσιαστικά. Η ουσία είναι να πέφτεις στο κρεβάτι σου το βράδυ και να ξέρεις πως τη μέρα που έφυγε κατάφερες να κάνεις έστω κι έναν άνθρωπο ευτυχισμένο ή έστω κατάφερες να σου χαρίσει ένα του χαμόγελο και μια γλυκιά του σκέψη. Το να φανείς τρυφερός, ευγενής και μαλθακός δε σε κάνει αυτομάτως μαλάκα.

Διαστρεβλώσαμε τα νοήματα και το να έχει κάποιος λεπτότητα, διακριτικότητα και σεβασμό στο συνάνθρωπό του γίνεται παρεξηγήσιμο και μας φαντάζει μακρινό κι άτοπο. Όλοι μα όλοι μας έχουμε ευαίσθητες χορδές. Τις οποίες συνειδητά αποφεύγουμε να τις κουρδίζουμε ανεβάζοντας τα μπάσα όσο γίνεται περισσότερο για ν’ ακουστεί η δική μας φωνή πιο πάνω απ’ των άλλων. Να φανούμε εμείς και να ξεχωρίσουμε μέσα στο πλήθος.

Κι όταν το συζητήσεις όλοι μασάνε την ίδια καραμέλα περί κρίσης κι οικονομικών προβλημάτων. Λες κι αν όλα λυθούν, ως δια μαγείας θα μεταμορφωθεί ο βάτραχος σε πρίγκιπα κι η κολοκύθα θα γίνει άμαξα. Μην κοροϊδευόμαστε. Δείξε εσύ στον άλλον πόσο ανάγκη έχεις από εκτίμηση, σεβασμό κι ευγένεια, με το να τα χρησιμοποιήσεις σαν ασπίδα προστασίας σου σε κάθε του επίθεση.

Δώσε του την ευκαιρία να καταλάβει το λάθος του υποδεικνύοντάς του το σωστό μέσα από σένα. Δεν έχουν όλοι τον ίδιο χρόνο για να κατανοήσουν και να αποδεχτούν τα λάθη και τα σωστά. Κι αν εκείνος συνεχίσει, τότε υιοθέτησε τη δική του συμπεριφορά. Σίγουρα θα διαπιστώσει τη διαφορά εκ του αποτελέσματος. Γιατί όταν όλα είναι το ίδιο επιθετικά, ξεχωρίζει το διαφορετικά αμυνόμενο.

Σκέψου πόσο πιο γλυκά και πιο όμορφα είναι τα πρόσωπα των ανθρώπων που σου μίλησαν ευγενικά. Πόσο πιο τρυφερά τους θυμάσαι και πόσο πιο ήρεμα αισθάνεσαι φέρνοντας τη μορφή τους στο μυαλό σου. Καλοσύνη, γλυκύτητα, ευαισθησία, μούσες που σου εμπνέουν κουράγιο, θάρρος κι ελπίδα δείχνοντάς σου το χρώμα στο ασπρόμαυρο φόντο που κινούνται όλα γύρω σου. Η αγκαλιά δεν είναι μόνο δυο χέρια που σε κλείνουν μέσα τους, είναι και δυο τρυφερά λόγια την ώρα που έχεις σκύψει το κεφάλι απ’ την κούραση και τα προβλήματα.

Πες στον άνθρωπο που σ’ εξυπηρετεί πόσο καλά κάνει τη δουλειά του. Κάνε τη διαφορά για παράδειγμα και μην παραπονεθείς στην υπάλληλο στο ταμείο του σουπερμάρκετ που σε βοηθάει να γεμίσεις τις σακούλες, για το πόσο ανέβηκαν οι τιμές. Πονάει η πλάτη της και τα χέρια της κι όμως είναι και σήμερα εκεί και θα πληρώσει το ίδιο με σένα για γεμίσει το καλάθι της. Πες της κάτι όμορφο για την εμφάνισή της ή για τη συμπεριφορά της. Έτσι για το γαμώτο. Σίγουρα στο τέλος της βάρδιας της όσο κουρασμένη κι αν είναι εσύ θα έχεις κερδίσει μια όμορφη στιγμή μέσα στις σκέψεις της.

Σίγουρα με κάποιον πρέπει να τα βάλουμε για όλα τα στραβά και τα ανάποδα που μας συμβαίνουν. Κάπου πρέπει να ξεσπάσουμε για να μην τρελαθούμε, αλλά την επόμενη φορά ας θυμηθούμε να επιλέξουμε το σωστό στόχο κι όχι τον εύκολο.