Μια αλλαγή στην εμφάνισή μας είναι δείκτης ψυχολογικής μετάπτωσης

Σίγουρα κάποια στιγμή έχεις ακούσει την ατάκα «Πώς ομόρφυνες έτσι, έλα πες μας το μυστικό, τι σου συμβαίνει;» Κι εσύ να είσαι ακριβώς με την ίδια εμφάνιση που είχες και την προηγούμενη φορά που ξαναβρέθηκες με τη συγκεκριμένη παρέα.

Κάπως έτσι και κάπως αλλιώς καταλαβαίνεις πως τελικά δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο το έξω μας, αλλά τα μέσα μας. Το οποίο φυσικά μοιάζει λίγο με δείκτη χρηματιστηρίου, με τόσα που διαδραματίζονται γύρω μας τον τελευταίο καιρό.

Αλλά να, όταν έχεις λόγο να χαμογελάς ή δημιουργείς λόγο, τότε βλέπεις στον καθρέφτη τη φάτσα σου και λες «φτου σου, μάτια μου». Γιατί κακά τα ψέματα, όπως συνηθίζουμε να λέμε, πιο λαμπερός από όταν είσαι ευτυχισμένος και πιο σκοτεινός από όταν είσαι δυστυχισμένος, δε γίνεσαι -όσο περιτύλιγμα κι αν βάλεις.

Άλλωστε όλοι μας έχουμε περάσει τη φάση του πιτζάμα πάρτι μέσα στο σπίτι, με κουβέρτα, παγωτό, σοκολάτα και ό,τι άλλο υπάρχει στο ντουλάπι μας ή στο ψυγείο μας, το οποίο μας φαντάζει με όαση για να ξεπεράσουμε την ξηρασία της ψυχής μας. Άλλο αν το μετανιώνουμε μετά γιατί η ζυγαριά μας χαστουκίζει αλύπητα για τα ατοπήματά μας. Τα οποία τελικά δεν κατάφεραν και πολλά σε μόνιμη βάση, παρά μόνο εφήμερη απόλαυση.

Άλλες φορές πάλι, περνάμε τη φάση όπου πεισμώνουμε και δηλώνουμε στον εαυτό μας καταρχάς, καθώς και στους γύρω μας, πως ό,τι κι αν μας συμβαίνει εμείς θα εξακολουθούμε να κυκλοφορούμε αλώβητοι και ζηλευτοί, για να μη δώσουμε την ικανοποίηση στους υποτιθέμενους εχθρούς μας να χαρούν με την κατάντια μας. Πόσο θα κρατήσει κι αυτό; Κανείς δε γνωρίζει. Από εμφάνιση πάντως θα φυσάμε. Ανανεωμένοι με χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπο, αμέτρητες selfies και check in και μη δίνοντας χώρο ή χρόνο στον ίδιο μας τον εαυτό να ασχοληθεί με τα ενδότερα.

Λίγο αργότερα ακολουθεί η φάση επανένταξης του σώματος και του πνεύματός μας στην καθημερινότητα όπως ακριβώς είμαστε στην πραγματικότητα. Το έξω αρχίζει να επανέρχεται στις εργοστασιακές ρυθμίσεις με πλήρη επίγνωση του τι έχει περάσει και βιώσει, έχοντας αποκτήσει εμπειρίες που ακολούθησαν τις διακυμάνσεις της διάθεσής μας. Η όποια αλλαγή στην εξωτερική μας εμφάνιση γίνεται συνειδητά και δεν αποτελεί αφορμή για να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον κανενός. Αφορά εμάς και μόνο.

Το μόνο βέβαιο πάντως είναι πως ό,τι κι αν περνάμε έχει αντίκτυπο στο σώμα μας και κατ’ επέκταση στην εμφάνισή μας. Γιατί στους υπόλοιπους μπορεί και να πούμε ψέματα και να τους ξεγελάσουμε, από τον εαυτό μας όμως δεν μπορούμε να κρυφτούμε. Όσο κι αν μασκαρευτούμε τοποθετώντας το χαμόγελο της Τζοκόντα και σπαταλώντας ώρες μπροστά στον καθρέφτη, το ξέρουμε καλά πως όσο το μέσα μας είναι φουρτουνιασμένο για οποιοδήποτε λόγο, θα υπάρχει κάπου εκεί σε μια γωνιά, ένα μαγικό καθρεφτάκι που θα μας φωνάζει «άντε πνίξου, υποκριτή, εγώ ξέρω».

Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο να ταλαιπωρείσαι τόσο πολύ. Μήπως τελικά όλα αυτά συμβαίνουν μέχρι να βρεις τον τρόπο που θα ισορροπήσεις το μέσα με το έξω σου; Μήπως τελικά η αλλαγή στην εμφάνισή σου, καλή ή κακή συμβαίνει μόνο όταν κι όσο εσύ το επιτρέπεις; Και ναι, μπορείς να είσαι θλιμμένος, στεναχωρημένος και να εξακολουθείς να είσαι όμορφος. Αν πάψεις να προσποιείσαι κι αφήσεις την αλήθεια σου να βγαίνει ό,τι κι αν αισθάνεσαι.

Η ευτυχία είναι το πιο όμορφο ένδυμά μας, μα και στη στεναχώρια μας το ίδιο όμορφοι είμαστε και γινόμαστε ακόμη ομορφότεροι όταν τα μάτια που μας κοιτούν κρύβουν αγάπη μέσα τους για εμάς. Κι αν αυτά τα μάτια δεν ανήκουν σε άλλον, ας είναι τα δικά μας, γιατί όσες αλλαγές κι αν γίνουν στην εμφάνισή μας, τη γύμνια της ψυχής μας δεν μπορούμε να την καλύψουμε από τη δική μας συνείδηση.

Και ναι, είμαστε κουκλιά κι όταν γελάμε κι όταν κλαίμε αρκεί να το κάνουμε με αξιοπρέπεια και κλάση, γυμνοί ή ντυμένοι, χτενισμένοι ή αχτένιστοι, χοντροί ή αδύνατοι, αυτοί είμαστε, ακριβώς οι ίδιοι.