Να φλερτάρουμε όπως παλιά

Ένα παλιό λαϊκό άσμα λέει πως οι μάγκες δεν υπάρχουν πια γιατί τους πάτησε το τρένο. Όπως κι οι γυναίκες μάγκες πατήθηκαν από ένα αντίστοιχο τρένο. Κάτι ψίθυροι εδώ τριγύρω επίσης κάνουν λόγο, πως οι άντρες χάθηκαν και δεν υπάρχουν πουθενά και οι γυναίκες ξέχασαν το ρόλο τους. Βαρύγδουπες δηλώσεις που προκύπτουν από πικρίες και σκάνε σαν βεγγαλικά στις ζωές όλων μας.

Τίποτε δεν εξαφανίστηκε, κανένα είδος και κανένα φύλο δεν είναι σε έλλειψη. Κάτι γίνεται με τους μπερδεμένους ρόλους και τις χαμένες αξίες και ιδανικά, αλλά ανακάμπτουμε μέσα από συζητήσεις, διαλόγους, νόμους και διαδηλώσεις κι ο καθένας βρίσκει τη θέση του στον κόσμο. Κοινωνικά ζητήματα, που μας τρώνε τις σάρκες κι απαντήσεις δε βρίσκουμε. Μόνο χαρακτηρισμούς ακούμε, με τους οποίους άλλες φορές συμφωνούμε κι άλλες προβληματιζόμαστε ή διαφωνούμε.

Αυτό που ίσως έχει λίγο «κρυφτεί» είναι εκείνοι οι άντρες της παλιάς κοπής, όπως τους λέμε. Το φλερτ, η διεκδίκηση, τα λόγια και οι πράξεις παραγκωνίστηκαν. Τ’ αρσενικά αφήνονται  να παρασυρθούν στην ταχύτητα της εποχής και φαίνεται να μην κοπιάζουν καθόλου για το οτιδήποτε που ν’ αφορά το γυναικείο φύλο. Ίσως γιατί έχουν την πεποίθηση πως όλα τους παρέχονται με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, χωρίς να καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια.

Μεγάλο το ζήτημα και πολύπλευρο, παραμονεύοντας πάντα ο κίνδυνος να φανούμε σεξιστές και προκατειλημμένοι, εκφράζοντας τη μία ή την άλλη άποψη. Σίγουρα όμως μια μικρή υποψία θα την έχετε κι εσείς στο πίσω μέρος του μυαλού σας όσων αφορά τις σχέσεις.

Προχωράμε, μεγαλώνουμε και βιαζόμαστε να τα γευτούμε όλα. Να τα ζήσουμε όλα και να τ΄απορρίψουμε χωρίς να ρίξουμε δεύτερη ματιά. Κι όμως είναι κάποια που οφείλουμε να τα κοιτάμε και να τα ξανακοιτάμε. Να τα παιδεύουμε και να τα εκλογικεύουμε βάζοντας και λίγο συναίσθημα αλλά ζορίζοντας και λίγο το εγώ μας.

Λιγότερη φόρα. Αυτό να μετριάζαμε λιγάκι. Να καθόμαστε που και που να πάρουμε μια ανάσα, να χαζέψουμε και τριγύρω. Ν’ αφήναμε στον άλλον την πρωτοβουλία να εκφραστεί να διεκδικήσει, να παιδευτεί. Υποτίθεται πως είμαστε συνοδοιπόροι. Το ν’ αφήνουμε να παίρνει ο άντρας τα ηνία στην προσέγγιση, δε μας καθιστά υποδεέστερες, ούτε αλλοιώνει την εικόνα μας και τη θέση μας στην κοινωνία. Ίσα-ίσα, είναι σοφό να επικοινωνούμε και να δοκιμάζουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους. Όποιος θέλει ας κοπιάσει, ας αγωνιστεί κι ας μας κερδίσει, αν πραγματικά αξίζει.

Να βάζαμε λίγο ρομαντισμό παραπάνω, λίγο λιγότερη χειραγώγηση και λίγο περισσότερη φαντασία. Αφήνοντάς του το περιθώριο να δράσει, δε γινόμαστε λιγότερο γυναίκες, ούτε υποβιβαζόμαστε, ούτε υποτιμάμε τους εαυτούς μας. Απλώς ανακαλούμε επιλεκτικά στιγμιότυπα από το παρελθόν που μας ζεσταίνουν το μέσα μας.

Οι σχέσεις δεν είναι αγώνας δρόμου. Ποιος θα δει πρώτος την πλάτη του άλλου. Ιδανικά, θα έπρεπε να είναι περίπατος με εναλλαγές εικόνων, συναισθημάτων, λέξεων και πράξεων. Το πόσο κοντά ή μακριά είμαστε όλοι από το ιδεατό είναι δικό μας θέμα και ζητούμενο.Οι εποχές αλλάζουν, ναι. Οι άνθρωποι αλλάζουν, ναι. Οι ρόλοι αλλάζουν, ναι. Κι όλοι μας εκ των πραγμάτων προσαρμοζόμαστε κι ακολουθούμε, άλλοτε γρηγορότερα κι άλλοτε πιο αργά.

Που και που όμως, ας αφήνουμε να ξεπηδήσουν στην καθημερινότητά μας στοιχεία μιας παλιότερης εποχής, τότε που η τεχνολογία δεν είχε κάνει πλήρη κατάληψη στη σκέψη μας κι οι άνθρωποι εξέφραζαν τα συναισθήματά τους κοιτώντας τον άλλον στα μάτια, κρατώντας τον αγκαλιά, γράφοντας του γράμματα και όχι πατώντας πλήκτρα και στέλνοντας εικονίδια. Σωστή χρήση θα πει όλα με μέτρο. Σωστός συνδυασμός εποχών, προτύπων, ιδεολογιών και αξιών, ίσως καταφέρει να ομορφύνει το δικό μας σήμερα. Όσον αφορά τους τρόπους προσέγγισης και φλερτ, ίσως θα ήταν σοφότερο να μη βιαστούμε να τη χαρακτηρίσουμε ντεμοντέ στη σκιά του εκμοντερνισμού των πάντων.

Ό,τι και αν λέμε οι γυναίκες, κάπου μέσα μας, στο πίσω μέρος του μυαλού μας φανταζόμαστε τον άντρα να έρθει και να μας αρπάξει, να μας τα πει χύμα, να εκφραστεί. Χωρίς να παραδώσουμε τις ταυτότητές μας και την αξιοπρέπειά μας, μπορούμε ν’ αφήσουμε στον αντρικό πληθυσμό το χώρο να δράσει, διεκδικώντας και κερδίζοντας το ενδιαφέρον μας. Λίγο φρένο στους ρυθμούς μας, λίγο χώρο αναπνοής και σωστή τοποθέτηση ερωτηματικών. Αυτό είναι που γεννάει όνειρα και κεντρίζει τη φαντασία κάποιου, δείχνοντάς του το δρόμο και τρόπο προς το δικό μας μαζί, εξισορροπώντας το δούναι και λαβείν ανάμεσά μας.