Να μας χαλάτε τα χατίρια για να σας μαθαίνουμε

Από πότε θεωρείται χάρη το να είσαι δίπλα σε κάποιον που λες πως αγαπάς και πως καταλαβαίνεις; Μήπως από τότε που τα λόγια γίνανε εύκολα και μεγάλα και κατάντησαν οι πράξεις δύσκολες και μικρές;

Κι αν είναι έτσι, τελικά, δεν πειράζει. Όταν αυτοί που έλεγαν πως σε αγαπούν δε σου κάνουν το χατίρι να σταθούν εκεί που είχαν δηλώσει πως θα τους βρεις, αντιλαμβάνεσαι, με λίγο σκληρό τρόπο βέβαια, ότι δεν υπήρχε αλήθεια στα δεδηλωμένα, παρά μόνο αληθοφάνεια.

Στην αρχή αισθάνεσαι μια προδοσία να αιωρείται πάνω απ’ το κεφάλι σου ή ακόμη χειρότερα να κατακλύζει την ψυχή σου, αλλά στην πορεία καταλαβαίνεις πως τίποτε καλύτερο δεν μπορούσε να σου συμβεί απ’ το να πέσουν οι μάσκες και να φανερωθεί το πραγματικό πρόσωπο του ανθρώπου που έλεγε πόσο διαφορετική συμπεριφορά θα είχε απ’ τις «περασμένες σου αγάπες».

Κι ίσως κάποια στιγμή για να δικαιολογήσει μια κατάσταση να σου πει πως οι συνθήκες δεν ευνόησαν ώστε να μπορέσει να σε καλύψει, κυρίως συναισθηματικά. Ή μπορεί απλώς να ρίξει το φταίξιμο σε σένα γιατί δεν είχες τη σωστή συμπεριφορά ώστε να έχει κι εκείνος την ανάλογη. Πολλά «ίσως» μπορεί να υπάρξουν στις περιπτώσεις της ανυπαρξίας ενός ανθρώπου απ’ το πόστο που κρατούσες μέσα σου για εκείνον.

Με τα «ίσως» και τα «περίπου» δεν ολοκληρώνεται κανένα συναίσθημα και πολύ λίγα είναι εκείνα που μπορεί να προχωρήσουν. Καλύτερα να αποφεύγονται τα μεγάλα λόγια για να αποκτούν οι λέξεις και τα συναισθήματα την αξία που τους πρέπει.

Αν δεν είσαι σίγουρος, μην πεις τίποτε, μην πεις ούτε καλό ούτε κακό. Άσε την πορεία να δείξει και να αποδείξει πόσα χατίρια μπορείς να κάνεις για κάποιον που αγαπάς. Γιατί όταν κάποιος σου λέει «θα είμαι εκεί -ή εδώ- για σένα», είναι σαν να σου ορίζει ένα άτυπο ραντεβού και να σε στήνει στη μέση του πουθενά. Όχι στη μέση του δρόμου, στη μέση του πουθενά και μάλιστα χωρίς πυξίδα και χωρίς κινητό για να καλέσεις ταξί και να φύγεις.

Αλλά μην αγχώνεσαι, αν δε χαθείς έστω για μία φορά στη ζωή σου, δεν μπορείς να χαράξεις δική σου πορεία. Καλό σου κάνει όποιος σου χαλάει το χατίρι. Σε βάζει σε διαδικασία να σκεφτείς, να επαναπροσδιοριστείς και να δράσεις. Όχι να αντιδράσεις, να δράσεις. Αν αντιδράσεις είναι σαν να κάνεις πράγματα που τα ορίζει ακόμη εκείνος, είναι σαν να απαντάς σε ανύπαρκτες ερωτήσεις και σαν να παίζεις σε θέατρο σκιών κρατώντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο, τον «καραγκιόζη».

Μη σοκάρεσαι και μην τρελαίνεσαι, η ζωή σου δίνει μηνύματα ακόμη και στέλνοντάς σου ανθρώπους που δεν καταφέρατε να συνυπάρξετε, που δεν έδωσαν όσα περίμενες ή που δεν έδωσες εσύ όσα νόμιζες πως μπορούσες. Όπως και να ‘χει, όταν κάποια στιγμή ηρεμήσεις και βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά, θα καταλάβεις πως οφείλεις ένα «ευχαριστώ», σε όσους τελικά δε σου έκαναν τη χάρη να είναι όσα προσδοκούσες.

Μέσα απ’ τα χαλασμένα χατίρια, έμαθες πόσα θες και πόσα μπορείς, πόσα είναι τα λίγα και πόσα τα πολλά, πόσο μπορείς να πονέσεις και να κλάψεις, αλλά και πόσο μπορείς να χαρείς και να χαμογελάσεις. Δεν είναι αλτρουισμός να ξεπερνάς και να ξεχνάς. Είναι δικαίωμα κι υποχρέωσή σου κι ικανότητα επιβίωσης για να πας παρακάτω, κρατώντας όποια γεύση θες εσύ απ’ την κάθε ιστορία. Άλλωστε, οι αισθητήρες της γλώσσας και της καρδιάς, δεν αναγνωρίζουν μόνο το γλυκό ή το πικρό. Μάθε να γεύεσαι και να κερδίζεις εμπειρίες που γίνονται πείρα στο βιογραφικό σου και μαθήματα στη ζωή σου.

Σε όσους δεν ήταν όσα ονειρεύτηκες ή όσα δήλωναν πως θα είναι, δείξε εκτίμηση ακόμη κι αν θες μέσα σου να τους χαστουκίσεις ή να τους βρίσεις. Έπαθες κι έμαθες. Κι αν δεν έμαθες, ψάξε να βρεις τι φταίει κι όχι ποιος φταίει. Είναι εύκολο να ρίχνεις το φταίξιμο σε πρόσωπα, αποφεύγοντας να καθρεφτίσεις το μέσα σου. Πριν την ετυμηγορία και το κατέβασμα του σφυριού πως έληξε η δίκη, ψάξε κάθε πιθανή εκδοχή.

Να χαλάτε και να χαλάμε χατίρια, γιατί στα νεύρα επάνω και στο θυμό, φεύγουν τα σεντόνια που μας προστάτευαν απ’ τη σκόνη και τα θολά τοπία και καθαρίζουν τα μάτια κι οι εικόνες.