Ο μία φορά άπιστος είναι για πάντα άπιστος;

Αλλάζει ο άνθρωπος; Αλλάζει συνήθειες, αλλάζει γούστα; Μπορεί και να αλλάζει. Πάνω σε αυτό το μπορεί και σε μερικούς ακόμη ανασταλτικούς παράγοντες ίσως και να οφείλεται η επιμονή κάποιων ανθρώπων να κάθονται, να υπομένουν, να επιμένουν και να παραμένουν δίπλα σε συντρόφους που δεν είναι ό,τι ονειρεύτηκαν ευελπιστώντας να τους αλλάξουν και να τους φέρουν στα νερά τους.

Γίνεται κάτι τέτοιο; Αν πιάσουμε τις έρευνες μάλλον αρνητική θα βγει η απάντηση, η δε ψυχολογία σκίζει τα διπλώματά της και κάπου εκεί έρχεται η αγάπη και τα βάζει με θεριά και δράκους κι έχει το θάρρος και το θράσος να πιστεύει πως μπορεί με τη δύναμή της να αλλάξει τα πάντα.

Ανάμεσα στα διαφορετικά ελαττώματα που μπορεί να φέρει κάποιος σύντροφος είναι κι η ροπή του προς την απιστία. Κάτι τέτοιο άλλες φορές γίνεται αντιληπτό κι άλλες όχι. Αν δεν το μάθει ο άμεσα ενδιαφερόμενος τότε όλα βαίνουν καλώς. Στην περίπτωση όμως που «το κέρατο» γίνεται αντιληπτό, τότε υπάρχουν ποικίλα ερωτηματικά, αλλά κι αντιδράσεις. Ο μια φορά άπιστος, είναι για πάντα άπιστος; Εθίζεται; Υπάρχει απεξάρτηση; Είναι στο DNA των ανθρώπων το «κέρατο»; Μπορεί να πάψει να είναι άπιστος περνώντας η μπογιά του; Οι απαντήσεις είναι μάλλον ρευστές και καθόλου απόλυτες.

Η σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον απατημένο και στον άπιστο, ίσως είναι αυτή που παίζει τον καθοριστικότερο ρόλο κάθε φορά. Πόσο πολύ μπορεί να θες έναν άνθρωπο στη ζωή σου ώστε να γνωρίζεις πως τον μοιράζεσαι κι όμως να κάθεσαι κοντά του; Είναι η αγάπη που σε κρατάει ή μήπως η ανασφάλεια για το επόμενο βήμα; Ή μήπως ο υπέρμετρος εγωισμός που φωνάζει πως αυτός ο άνθρωπος σου «ανήκει» και δεν τον χαλαλίζεις ούτε τον χαρίζεις σε κανέναν. Προτιμάς λοιπόν να τον μοιράζεσαι και να το ξέρεις απ’ το να τον παραχωρήσεις στο αντίπαλο στρατόπεδο. Απ’ την άλλη ίσως είναι και το πείσμα που σου λέει πως εγώ θα κάτσω και θα περιμένω να καταλάβει το λάθος του και να γυρίσει σε μένα.

Κανείς δεν είναι σε θέση να κρίνει ή να κακίσει οποιαδήποτε συμπεριφορά γιατί αν δε βρεθείς στη θέση του άλλου δεν μπορείς να γνωρίζεις ούτε τα κίνητρα, αλλά ούτε και τις αιτίες της «αυτοθυσίας» του. Όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρει, λέει μια παροιμία. Ποτέ δεν μπορεί να ξέρεις τι κλείνει η πόρτα του καθενός πίσω της.

Σε μια απιστία ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι ο θύτης και ποιο είναι το θύμα. Καμιά ωραιοποίηση της κατάστασης δεν μπορεί να υπάρξει όταν προδίδονται άνθρωποι, όνειρα κι υποσχέσεις, απλώς να έχουμε όλοι κατά νου ότι οι ρόλοι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αλλάζουν απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το κίνητρο εκείνου που απιστεί, αλλά κι εκείνου που το γνωρίζει και δε φεύγει, αλλά προτιμάει να κάθεται και να περιμένει πότε θα γίνει ένα «θαύμα».

Ποιο είναι το δίκαιο και ποιο το άδικο; Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική γι’ αυτό ας μην τις τσουβαλιάζουμε όλες μέσα σ’ ένα σάκο που γράφει τη λέξη «κέρατο». Όταν κοιτάξουμε μία-μία κάθε «απιστία» θα βρούμε πολλά κοινά χαρακτηριστικά, αλλά θα ανακαλύψουμε και κάποιες λεπτομέρειες που σίγουρα θα κάνουν τη διαφορά.

Άλλωστε αν ερωτηθούμε για τη δική μας αντίδραση σε μια ανάλογη περίπτωση, ίσως το πρώτο πράγμα που θα ξεστομίσουμε είναι το «εγώ ποτέ». Κι έπειτα έρχεται εκείνη η μεγάλη πόρνη που λέγεται «ζωή» και στα σκάει όλα στα μούτρα σου και σου λέει τώρα φίλε βγάλε τα πέρα με όσα ξόρκιζες. Μόνο τότε θα ξέρεις ή θα μάθεις τα όριά σου και το βάθος των συναισθημάτων σου για τον άνθρωπό σου.

Το θέμα είναι όταν αγαπάς κάποιον να προσπαθείς να τον κερδίζεις κάθε μέρα και να μην τον θεωρείς δεδομένο. Άσε τα ποτέ και τα πάντα στην άκρη κι άδραξε τις ευκαιρίες να ζεσταίνεις το σύντροφό σου κάθε μέρα, αλλιώς η παγωνιά θα χτίσει τείχη και θα δημιουργήσει αποστάσεις. Αν πάλι η απιστία είναι στο αίμα του άλλου, όσα και να κάνεις, ποτέ δε θα είναι αρκετά για να τον κρατήσεις στη μονογαμία, άλλωστε κάποια δείγματα σίγουρα θα τα είχες πριν φτάσεις να φας την κατραπακιά.

Οπότε αν καταλάβεις πως ο άλλος έχει φύγει μακριά σου κι εσύ αποφασίσεις να μείνεις, περιμένοντας να το ξεπεράσετε, δε χρειάζεται να νιώθεις ανεπαρκής, ούτε να παλεύεις με φαντάσματα, απλώς αν κάτσεις εκεί τουλάχιστον κοίταξε να είναι για τους σωστούς λόγους και προσπάθησε να μη στερήσεις από τον εαυτό σου όσα σου προσδίδουν το χαρακτηρισμό του αξιοπρεπή ανθρώπου.

Μίλα με τα συναισθήματά σου και δες τη γυμνή αλήθεια, ίσως τότε να καταλάβεις αν όντως υπάρχει ελπίδα για να εισπράξεις κάποια στιγμή ό,τι ονειρεύεσαι ή θα ζεις στο περιθώριο της ίδιας σου της ζωής.