Οι μαθησιακές δυσκολίες δεν είναι ταμπού

Η γέννηση των παιδιών, μοιάζει με την παρουσία αγγέλων πάνω στη Γη. Όσα κι αν μαυρίζουν γύρω μας, το άγγιγμα τους, το φιλί τους κι η αγκαλιά τους είναι απόδειξη δύναμης κι ελπίδας. Όποιος μένει αλύγιστος σ’ ένα παιδικό βλέμμα, σ’ ένα δάκρυ και σ’ ένα χαμόγελό τους, θα πρέπει ν’ ανησυχήσει ότι κάπου έχει χάσει την ανθρωπιά του.

Τούτα τα πλάσματα αξίζει ν’ αγαπηθούν και να γίνουν για μας μάθημα και παράδειγμα θύμησης του ξεκινήματός μας. Καθένα είναι ξεχωριστό και μοναδικό για όλα όσα φέρει επάνω του, για τα στοιχεία που συντελούν την προσωπικότητά του και το χαρακτήρα του. Κι αυτά οφείλουμε να τα σεβαστούμε όλοι και να τα αγκαλιάσουμε, δίνοντάς τους την ευκαιρία και τη δυνατότητα να τα καλλιεργήσουν και να τα εκμεταλλευτούν με τον πιο σωστό τρόπο.

Φεύγοντας απ’ τον οικείο χώρο του σπιτιού και του οικογενειακού περιβάλλοντος και πηγαίνοντας σε κείνο το κτίριο που ονομάζεται σχολείο, καλούνται να κάνουν ένα μακροβούτι κρατώντας την ανάσα τους όσο πιο πολύ μπορούν και να καταφέρουν να βγουν στην επιφάνεια του νερού ξανά και να μάθουν να κολυμπούν. Δεν είναι το ίδιο εύκολο για όλα να καταφέρουν να προσαρμοστούν και να μάθουν να κρατιούνται στην επιφάνεια αφομοιώνοντας και συγκρατώντας όλα τα ερεθίσματα και τις οδηγίες που ακούν.

Δεν έχουμε όλοι τον ίδιο ρυθμό αντίληψης των πραγμάτων κι αυτό δεν έχει να κάνει με την αρτιότητα ή την εξυπνάδα μας. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που ένα παιδί μπορεί ή όχι να παρακολουθήσει με λιγότερη ή περισσότερη ευκολία τη μετάδοση γνώσεων και να τις επεξεργαστεί. Κάτι τέτοιο τις περισσότερες φορές γίνεται αντιληπτό κατά την είσοδό του στην εκπαίδευση, όπου εκεί ένας εκπαιδευτικός που σέβεται τον εαυτό του και τιμά το επάγγελμά του, οφείλει να σκύψει πάνω στα παιδιά και να εστιάσει την προσοχή σε τυχόν περιπτώσεις που παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες ή θέματα συμπεριφοράς.

Δεν είναι δύσκολο κάτι τέτοιο, το δύσκολο είναι όμως να βρεθεί η σωστή δίοδος επικοινωνίας με τους γονείς ώστε να υπάρξει συνεργασία και σωστή αντιμετώπιση. Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν με σιγουριά την ύπαρξη και το βαθμό του όποιου προβλήματος απλώς είναι σε θέση να υποψιαστούν μέσα απ’ την πείρα τους, την πιθανή ύπαρξη κάποιου θέματος και να επιστήσουν την προσοχή στους γονείς ώστε να υπάρξει η έγκαιρη και σωστή αντιμετώπιση.

Δεν είναι πάντα τόσο απλό για κάποιο γονιό ν΄αποδεχτεί και να παραδεχτεί όσα ακούει από έναν τρίτο για το δικό του παιδί. Εγωιστικά πιστεύουμε όλοι ότι τα πλάσματα που φέρνουμε στον κόσμο είναι τα καλύτερα και τα εξυπνότερα και δε θέλουμε να μας βρουν οποιοδήποτε ψεγάδι στο δημιούργημά μας. Αυτό δημιουργεί παρωπίδες και σηκώνει τείχη ανάμεσα στο όποιο «πρόβλημα» και στην πιθανή λύση του.

Δεν έχουμε μάθει ν΄ακούμε, δεν έχουμε μάθει να δεχόμαστε εύκολα την άποψη ή την υπόδειξη κάποιου γενικότερα, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο. Πόσο λάθος είναι όλο αυτό. Πόσα πολλά θα μπορούσαν να προλάβουν οι άνθρωποι αν το αίσθημα της αγάπης δεν οδηγούσε σε υπέρμετρο εγωισμό, αλλά σε ανησυχία κι αφύπνιση. Το να γυρίζουμε απ’ την άλλη πλευρά και να μη θέλουμε να καταλάβουμε όσα μας λένε, δεν είναι η καλύτερη αντιμετώπιση. Ντροπή δεν είναι να δεχτούμε την ύπαρξη προβλήματος, ντροπή είναι να εθελοτυφλούμε.

Όταν κάποιο παιδί κινεί «υποψίες» σύμφωνα με τα συμπεριφορά του, το πιο τίμιο και σωστό για τον εκπαιδευτικό είναι να ενημερώσει τους γονείς, με την ελπίδα να διαψευστεί και να λειτουργήσει εγκαίρως ώστε να υπάρξει η σωστή αντιμετώπιση από κοινού για να γίνει πρόληψη των χειρότερων εξελίξεων, όσον αφορά στην πορεία του στην εκπαίδευση, αλλά και στο γενικότερο κοινωνικό σύνολο.

Το χειρότερο όλων είναι η έλλειψη παιδείας και η προκατάληψη που διακατέχει την κοινωνία ώστε να βάλει ένα τέλος σε όσα πραγματικά μπορούν να λυθούν ή έστω να μετριαστούν με πολύ απλές λύσεις, αρκεί να υπάρξει η θέληση. Να υπάρξει η κοινή επιθυμία και το καλύτερο μέλλον των παιδιών να είναι το πιο δυνατό κίνητρο για την πιο σωστή διαχείριση των καταστάσεων.

Το πιο ασφαλές περιβάλλον για ένα παιδί δεν είναι μόνο εκείνο που προστατεύεται από τυχόν ατυχήματα του σώματος, αλλά εκείνο που δημιουργεί άμυνες και προστασία απ’ τα ατυχήματα της ψυχής του. Το να κρύβουμε το πρόβλημα και να το κουκουλώνουμε, δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά. Δεν υπάρχουν παιδιά ενός κατώτατου Θεού. Οφείλουμε να είμαστε περήφανοι για τους εαυτούς μας και για τα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο και να σεβόμαστε τις τυχόν ιδιαιτερότητές τους, εκφράζοντας δυνατά τις απορίες μας, τις ανησυχίες μας και τα άγχη μας δείχνοντας εμπιστοσύνη σε έμπειρους ανθρώπους.

Δεν μπορεί να βρεθεί λύση πολεμώντας, αλλά μόνο συμμαχώντας με τους κατάλληλους ανθρώπους και βάζοντας προτεραιότητα την αξία του παιδιού, ανακαλύπτοντας κι ανοίγοντας νέους ορίζοντες σ’εκείνο και σ’εμάς. Τα παιδιά μας δίνουν μαθήματα ζωής καθημερινά, τα οποία οφείλουμε να μην τα προσπερνάμε αβασάνιστα και βιαστικά, ζώντας υπό το καθεστώς ντροπής κι αφορισμού. Το «σ’ αγαπώ»κρύβει μέσα του τις λέξεις, φροντίζω, αγκαλιάζω, νοιάζομαι, θαυμάζω κι εκτιμώ μα πουθενά δεν κρύβονται οι λέξεις, ντρέπομαι, κρύβομαι, αδιαφορώ. Ας το θυμόμαστε αυτό πού και πού.

Αφιερωμένο σε όλους τους γονείς, τα παιδιά και τους ανθρώπους διαφόρων κλάδων που αγωνίζονται καθημερινά με αυταπάρνηση ν’ αποδείξουν τ’ αυταπόδεικτα.