Οι σχέσεις δεν είναι τραπεζικές συναλλαγές

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω που μάλλον έχουν μπερδευτεί λιγάκι. Έχουν περάσει τις σχέσεις για εμπορικές συναλλαγές. Τόσα έδωσα, τόσα θα πάρω, τόσα μου χρωστάς, τόσα σου ζητάω, τόσα μου αρνήθηκες.

Με τεφτέρια και με λογαριασμούς δεν αγαπάει ο κόσμος. Κατάθεση ψυχής γίνεται κι όποιος δεν το μπορεί να κάτσει στα αβγά του. Τι θα πει «φεύγω γιατί δεν ξέρεις να αγαπάς». Φεύγω γιατί η αγάπη σου ήταν λίγη και μου χρωστούσες περισσότερα, γιατί εγώ σου έδωσα κι εσύ δεν ήσουν ανταποδοτικός/ή στα συναισθήματά μου.

Κι ειλικρινά τώρα, αγαπάει κανείς ίδια με κάποιον άλλον; Ξέρεις ποτέ πόσο είναι το πολύ και το λίγο για τον καθένα; Εκτός απ’ το χαρακτήρα που μπορεί να έχει κάποιος, είναι και θέμα έμπνευσης, εμπιστοσύνης αλλά και χρόνου που μπορεί να χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος για να λειτουργήσει και να εκδηλώσει τα συναισθήματά του.

Κι όταν αγαπάς, να το κάνεις γιατί γουστάρεις με χίλια κι ας κάνεις μετωπική με την απουσία συναισθήματος απ’ τον άλλον. Ρίσκο είναι η αγάπη, μάτια μου. Ποντάρεις κι όπου πέσει η μπίλια. Άλλος κερδίζει το τζακ ποτ κι άλλος παίρνει το άδειο του σακάκι και γυρίζει σπίτι να κοιμηθεί παρέα του.

Αλλά αυτές οι μικροπρέπειες του τύπου «κάτσε κάτω να λογαριαστούμε, μέτρα φιλιά, αγκαλιές και σ’αγαπάω και όποιος έχει πει ή έχει κάνει τα περισσότερα είναι χαμένος κι ο άλλος βγαίνει χρεωμένος», δεν ταιριάζουν σε ανθρώπους που έζησαν και μοιράστηκαν όμορφες στιγμές. Στα νούμερα δε θα ανακαλύψεις το βάθος της αγάπης. Το πόσο ειλικρινή  υπήρξαν κι εξακολουθούν να είναι τα συναισθήματα κάποιου φαίνεται στην πορεία. Και ναι, φαίνεται ακόμη κι όταν όλα έχουν τελειώσει. Φαίνεται και μετά από χρόνια. Και δεν έχει να κάνει με το ποιος θυμάται και ποιος ξεχνάει, ούτε με το ποιος προχωράει και ποιος μένει μόνος του. Όταν όλα έχουν καταλαγιάσει κι έχει φύγει εκείνο το κόκκινο πανί, δίνοντας τη θέση του στο φωτεινό λευκό, μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους και ξεχνάς για λίγο εκείνο το ρημάδι το «εγώ» που πληγώθηκε κι ανοίγεις τη σκέψη σου. Τότε ίσως μπορείς να κρίνεις πιο καθαρά τις καταστάσεις.

Πάντως αυτό το «στα έδωσα όλα κι έμεινα στον άσσο» νομίζω ότι φτηναίνει κάτι πολύτιμο κι αξιόλογο που λέγεται αγάπη. Κι όχι άλλα μπινελίκια στον εαυτό μας και στους αποχωρήσαντες. Τα συναισθήματα δεν είναι δάνειο για πληρώνουμε τόκους κι ούτε χρειάζεται η απογραφή σε κάθε τέλος για να διακρίνουμε ποιος πονάει και ποιος όχι.

Ο καθένας αγαπάει με τον τρόπο του κι αν ο τρόπος του άλλου δε μας κάνει, δε μας υποχρεώνει κανείς να καθόμαστε εκεί. Το ανθρώπινο είδος έχει πόδια κι όχι ρίζες. Κι όταν φεύγεις από κάπου που πιστεύεις πως δεν αγαπήθηκες, όπως κι όσο θα ήθελες δε χρειάζεται να μοιράζεις κατηγορίες που αφορούν στον εαυτό σου, ο οποίος προσδοκώντας, επένδυσε, δίνοντας όσα περισσότερα μπορούσε, αλλά ούτε και κατηγορίες που αφορούν στον άνθρωπο που ήταν ο παραλήπτης τους.

Όλοι μας ονειρευόμαστε και πλάθουμε εικόνες και παραμύθια που θα θέλαμε να βιώσουμε. Κι όταν βρούμε κάποιον να μας κάνει αυτό το κλικ στο διακόπτη του μυαλού μας, ξεκινάμε να φτιάχνουμε σενάρια. Το αν εμείς οι ίδιοι ή οι άλλοι θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στα προσδοκώμενα, είναι ίσως κι ο ουσιαστικός λόγος που μπορεί να βρεθούμε απογοητευμένοι απ’ την εξέλιξη των καταστάσεων.

Και κάπως έτσι με χρωστούμενα και δανεικά περνάμε απ’ τη μια σχέση στην άλλη κουβαλώντας αποθέματα κι ελλείμματα. Κι όσο εμείς μπαίνουμε σε μια σχέση στρεσαρισμένοι απ’ το κακό ή το καλό παρελθόν, τόσο παύουμε να είμαστε αυθόρμητοι. Κι όταν λείπει ο αυθορμητισμός, ο έρωτας πάει περίπατο.

Μην κρατάς, λοιπόν, σημειώσεις όταν ερωτεύεσαι κι όταν αγαπάς, μη ζυγίζεις και μη λογαριάζεις. Τα ταμεία και τους λογαριασμούς μην τα στριμώχνεις στην καρδιά σου. Εκεί χωράνε μόνο χτύποι και δυνατά συναισθήματα. Αν δεν μπορείς να τα δώσεις ή αν τα δώσεις μόνο περιμένοντας ανταλλάγματα, μάλλον θα φας τα χρόνια σου περιμένοντας στις ουρές μπροστά από ταμεία.

Ζήσε, νιώθε και μη φοβάσαι να εκτεθείς.

Το «χάνω» έχει αντίπαλο το «κερδίζω» κι η αγάπη αντιπαλότητες δε γουστάρει, γιατί σαν ρήμα της αναγνωρίζει μόνο το «χαρίζω».