Όλα σου τα «ναι» τα ξεχνάν με ευκολία στο πρώτο σου «όχι»

Σου ‘χει τύχει ποτέ να πεις, «γαμώ την καλοσύνη μου»; Να νιώσεις πως σε αδειάζουν, έτσι απ’ το πουθενά και μάλιστα άνθρωποι που νόμιζες πως μπορούσαν να σε καταλάβουν, να σε εκτιμήσουν, να σε νιώσουν.

Γούσταρες να δίνεις την ψυχή σου, όχι γιατί ήθελες ανταλλάγματα, αλλά γιατί έτσι είναι η φτιαξιά σου. Αυτός είσαι και δεν μπορείς να αλλάξεις, όσο κι αν το προσπάθησες, όσο κι αν σε πρόδωσαν οι επιλογές σου.

Δεν κράτησες τεφτέρι με χρωστούμενα και δανεικά. Ούτε είχαν σημασία τα πολλά ή τα λίγα που έπραξες, γιατί δεν αναγκάστηκες από κανέναν άλλον πέρα απ’ τη συνείδησή σου. Μοναδική εντολέας σου, στην οποία δεν μπορούσες να μην υπακούσεις. Κι όλα αυτά, όχι για να το παίξεις ήρωας ή για να πάρεις τον τίτλο του «καλού παιδιού», αλλά γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας σου. Ντυμένος πάντα μ’ ένα τεράστιο «ναι», πορεύτηκες κι εξακολουθείς να πορεύεσαι, ακόμη κι αν έφαγες τα μούτρα σου άπειρες φορές. Πώς να γίνεις κάτι που δεν είσαι;

Έρχονται όμως και κάποιες φορές που κουράζεσαι να μπορείς, να ανταποκρίνεσαι σε όλα και να τα φέρνεις εις πέρας. Ζητάς δικαίωμα ανάπαυσης και ρεπό απ’ τα πάντα. Κάπου εκεί ξεστομίζεις το πρώτο «όχι, δεν μπορώ». Δυο εκδοχές ακολουθούν. Η μία είναι να δείξει κατανόηση ο παραλήπτης του μηνύματος κι η άλλη είναι να γουρλώσει απορημένος τα μάτια και να κάνει αναστροφή εξοργισμένος, σαν κακομαθημένο παιδί.

Όταν όλη σου η συμπεριφορά είναι ο κανόνας του «μπορώ να κάνω τα πάντα και λέω μόνο ναι» στη φάση της εξαίρεσης γίνεσαι ο δακτυλοδεικτούμενος. Ξεχνιούνται όσα έκανες και μένει μόνο αυτό που δεν μπόρεσες. Διαγράφονται όλα όσα προσέφερες και καταγράφεται μόνο αυτό που αρνήθηκες.

Άδικο; Και ποιος σου είπε πως δικαιώνονται οι άνθρωποι πάντοτε; Ποιος σου είπε πως είναι δύσκολο να αποκτήσουν οι γύρω σου μνήμη χρυσόψαρου επιλέγοντας να θυμούνται τη χειρότερη -κατ’αυτούς- συμπεριφορά σου; Χίλια καλά να κάνεις, τις εντυπώσεις θα τις κλέψει πάντα εκείνη η μία και μοναδική περίπτωση που έκανες το «κακό». Γιατί καλώς ή κακώς οι άνθρωποι έχουν επιλεκτική μνήμη. Μαθημένοι στο να ρίχνουν άκυρο στην πρώτη ευκαιρία και να κρίνουν ελαφρά την καρδία, γυρίζουν την πλάτη και σου πλέκουν το εγκώμιο, ποδοπατώντας κάθε δική σου προσπάθεια να τους ικανοποιήσεις στο παρελθόν.

Μη φωνάξεις γιατί. Δε θα σου απαντήσει κανείς. Μάταια αγωνιάς κι αναρωτιέσαι. Ξεχνούν, τόσο αβίαστα κι απροβλημάτιστα. Προχωράνε και προσπερνάνε. Πάνε στον επόμενο καλοθελητή που θα ικανοποιήσει τις επιθυμίες τους κι εσύ μένεις σύξυλος να κρατάς το μάγουλο απ’ τη σφαλιάρα που έφαγες.

Σε φέρνουν μάλιστα σε τέτοια κατάσταση που προβληματίζεσαι κι είσαι έτοιμος να ζητήσεις και συγγνώμη. Τώρα ποιος απ’ τους δυο σας είναι ο μαλάκας, διάλεξε εσύ και δώσε την απάντηση. Κι όταν δώσεις την απάντηση κράτησέ την και κάνε την ασπίδα για να την παρατάξεις μπροστά σου, την επόμενη φορά που θα πεις «κάνε το καλό και ρίξε το στο γιαλό».

Κάπου εδώ σηκώνεται και το σημαιάκι με λογότυπο τη λέξη «ανιδιοτέλεια». Εκείνο που κρατάς και πανηγυρίζεις κάθε φορά που σου χτυπάνε φιλικά την πλάτη και σου λένε πόσο καλός άνθρωπος είσαι. Εκείνοι οι ίδιοι που στη δική σου αδυναμία να εκπληρώσεις το ζητούμενό τους θα σε στείλουν στα τσακίδια και θα λιώσουν με τις σόλες των παπουτσιών τους κάθε δικό σου συναίσθημα, σαν αποτσίγαρο.

Περνιέσαι για θύμα; Λάθος κάνεις. Θύτης είσαι και μάλιστα ο πιο σκληρός κι αδυσώπητος. Θύτης του εαυτού σου και των αποθεμάτων σου. Καθιστάς υπεύθυνο τον εαυτό σου για την ευτυχία των άλλων κι απαρνιέσαι τη δική σου. Γίνεσαι δήμιός σου κι αυτόχειρας γιατί δεν έμαθες να βάζεις όρια.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που εκτιμούν και θυμούνται. Κάποιοι που όσα κι αν έκανες ή κάνεις το αξίζουν στο έπακρο. Είναι εκείνοι που θα καταλάβουν και το «όχι» σου και θα γίνουν σκιά να ξαποστάσεις απ’ το μακρύ ταξίδι σου. Αυτοί θα είναι οι λίγοι και καλοί για τους οποίους συνεχίζεις ν’ αγωνίζεσαι και να ξανασηκώνεσαι όσες φορές κι αν σε ρίχνουν οι αχάριστοι κι οι αγνώμονες αυτού του κόσμου. Το χαμόγελό τους κι η αγκαλιά τους είναι η καλύτερη ανταμοιβή σου.

Μην αλλάξεις, είναι αργά για να κτίσεις νέα προσωπικότητα, απλώς πάψε να σπαταλιέσαι και να σκορπίζεσαι και βάλε στο λεξιλόγιό σου εκείνη τη μικρή λέξη που θα σου δώσει τη δυνατότητα να δοκιμάσεις τους γύρω σου και να δοκιμαστείς κι εσύ. Πες «όχι». Κι ίσως στην αρχή να σου φανεί αδιανόητο να ειπωθεί απ’ τα χείλη σου, γιατί συνήθισες να είσαι ο κουβάς για να σου ρίχνουν όλοι τα χαρτάκια με τις επιθυμίες τους, μα σιγά-σιγά θα καταλάβεις πως όλες οι λέξεις έχουν τη χρησιμότητά τους. Κι αυτή είναι απαραίτητη για να ξεσκαρτάρεις και για να πέφτουν οι μάσκες όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Άλλωστε όσα «ναι» και να πεις, το «όχι» σου θα σε σφραγίζει πάντα. Πες το λοιπόν, χωρίς φόβο και πάθος, μεριμνώντας να μην αδικήσεις κανέναν, αλλά κυρίως τον εαυτό σου.