Πόσες φορές δεν έχουμε πει τη φράση «έπρεπε να είχα μιλήσει».
Όλοι μας οφείλουμε να εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία γιατί είναι μοναδική και μπορεί να χαθεί την επόμενη ακριβώς στιγμή.
Το «σ’ αγαπώ», η «συγγνώμη» και το «σ’ ευχαριστώ», λέξεις που εκφράζουν τα πάντα για εμάς και για τον αποδέκτη τους κι όμως διστάζουμε να τις εκφράσουμε από φόβο μήπως και δεν είναι αυτό που πραγματικά επιθυμούμε ή που αισθανόμαστε. Νομίζουμε ότι το αύριο πάντοτε θα μας ανήκει. Πιστεύουμε ότι ο άλλος θα βρίσκεται πάντοτε εκεί. Σκύβουμε το κεφάλι και πνίγουμε τις λέξεις. Μισοτελειωμένες φράσεις γεμάτες αποσιωπητικά. Κι όταν πια ο άλλος δεν είναι στο παρόν μας, εμείς τα λέμε στον εαυτό μας, στον καθρέφτη μας, σε κάποιον άλλον μα όχι σ’ αυτόν που θα έπρεπε να τις είχε ακούσει.
Τα απωθημένα δεν δημιουργούνται μόνο από τις πράξεις που δεν έγιναν μα κι από τις λέξεις που παραλείψαμε. Ό,τι μας τρομάζει γίνεται κόμπος στο λαιμό μας.
Κι αν η φωνή δε βγαίνει και νομίζεις πως δεν έχεις τη δύναμη όσα θες να τα φωνάξεις, πάρε χαρτί και μολύβι και κάνε τα συλλαβές, κόμματα και τελείες και άφησε τα μπροστά στα χέρια του αποδέκτη σου. Να έχει κάτι δικό σου, να καταλάβει κάθε σκέψη σου. Δεν έχει σημασία αν θα μοιραστεί κι αν θα συμμεριστεί όσα φανερώνεις εσύ, δεν έχει σημασία αν μπορεί να σου τα ανταποδώσει ή να σου πει όσα θα ήθελες ν’ ακούσεις. Σημασία έχει μόνο ότι εσύ δε θα έχεις σιωπήσει.
Πιο πολύ πονάνε τα ανείπωτα από τα χιλιοειπωμένα. Δεν είναι πως έχεις λέξεις διαφορετικές από τις γνώριμες, μα σίγουρα ο καθένας μας έχει διαφορετική χροιά στον τρόπο που αισθάνεται και που εκφράζεται.
Όσα δεν ειπώθηκαν γίνονται λυγμός, γίνονται παράπονο, γίνονται θυμός. Γίνονται τόσα μα όχι όσα πραγματικά θα έπρεπε να γίνουν. Ας τα πούμε κι ας σκορπίσουν στο αέρα, ας τα πούμε κι ας φανούμε λίγοι, ας τα πούμε κι ας μας κρίνουν οι όποιοι δυνατότεροι και σοφότεροι που κρύβονται πίσω από εγωισμούς. Ένα μήνυμα, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά φτάνουν για να γίνει η σκέψη μας δώρο σε κάποιον που ίσως δεν θα μπορεί να βρίσκεται πάντοτε γύρω μας. Μα κι αν ακόμη δεν έχουμε εμείς τη δύναμη του λόγου υπάρχουν λόγια άλλων, γραμμένα, τραγουδισμένα που φτιάχτηκαν για να κάνουν το δικό μας δύσκολο ευκολότερο. Γεννήθηκαν από ανθρώπους που έκαναν τα συναισθήματα λέξεις για να μείνουν «κληρονομιά» μας και να την εναποθέσουμε προσεχτικά στους δικούς μας πολύτιμους ανθρώπους.
Δεν κερδίζει πάντα ο δυνατός, μα σίγουρα δε χάνει πάντα ο τολμηρός. Αγαπήστε το σήμερα περισσότερο από το αύριο, το τώρα περισσότερο από το μετά και μιλήστε για όλα. Για τα μικρά για τα μεγάλα, για τα λίγα, για τα πολλά, μιλήστε κι ας μην έχετε το επιθυμητό αποτέλεσμα, τουλάχιστον δώστε στην ψυχή σας φωνή και μην της κλείνετε το στόμα.
Δυστυχώς ο μεγαλύτερος προδότης του εαυτού μας είναι το εγώ μας, «πατήστε το» και φωνάξτε δυνατά όσα αισθάνεστε.
Επιμέλεια Κειμένου Μελίνας Αγγελάκη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
