Έχεις αισθανθεί ποτέ στην πλάτη αυτό το φιλικό χτύπημα της παρηγοριάς, αυτό που σε σπρώχνει για να προχωρήσεις όταν όλα σε κρατάνε πίσω; «Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του», λέει ο λαός μας.
Τι θα πει «προχώρα»; Τι θα πει «ξέχασε»; Τι ξέρουν όλοι; Φωνές της λογικής, σειρήνες που σε καλούν στο δρόμο της διαγραφής. Το καταλαβαίνεις ότι έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Θέλουν το καλό σου. Θέλουν να σε δουν να χαμογελάς, να ξεχνάς, να μην πονάς και να γυρίσεις σελίδα.
Υπάρχουν στιγμές που υπακούς στις εντολές τους και στις διαταγές της λογικής. Μονολογείς και σκέφτεσαι πως δεν υπάρχει κανένα νόημα να μένεις και να επιμένεις σε κάτι που δεν έχει πλέον καμιά ελπίδα και καμία ισχύ. Αποφασίζεις να πας παρακάτω και να πάψεις να παλεύεις εμμονικά με αναμνήσεις και συναισθήματα.
Μάλλον όμως λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο. Όταν το μυαλό σχεδιάζει, η καρδιά κρυφογελάει κι αυτονομείται. Δεν μπορείς να παίρνεις αποφάσεις ερήμην της. Η δική της μνήμη είναι πιο δυνατή και δεν υπακούει σε χρονοδιαγράμματα και deadlines.
Όποια απόφαση κι αν καταγράψει ο εγκέφαλός σου, έρχεται το «τσουνάμι» από τα γρατζουνισμένα σου και σε πνίγει, αποδυναμώνοντας κάθε σου αντίσταση κι άμυνα. Όσο κι αν προσπαθείς με τη λογική να πλάσεις ένα ψέμα και να κρυφτείς απ’ την αλήθεια σου, έρχονται αυτές οι μικρές στιγμές της καθημερινότητας που σε προδίδουν. Ξεσκεπάζουν όσα με προσοχή πήγες να κουκουλώσεις και σε βγάζουν απ’ τη λήθη.
Το μυαλό προστάζει μα η καρδιά επαναστατεί και μαρτυράει στιγμές, μυρωδιές, χρώματα, μουσικές, γεύσεις. Πώς να ξεχάσεις και πώς να προχωρήσεις όταν σε κρατάνε πίσω τόσα πολλά; Σε χαστουκίζουν και σε χαϊδεύουν, σου μιλούν, σου κλείνουν πονηρά το μάτι και σου λένε, μας ανήκεις. Μην προσπαθείς να ξεχάσεις όσα αισθάνθηκες κι όσα έζησες. Είναι σαν να απορρίπτεις τον εαυτό σου, σαν να τον αρνείσαι.
Άσε τον κόσμο να λέει, πάντα για τους άλλους είμαστε οι καλύτεροι σύμβουλοι κι επικριτές. Άλλοι έχουν περάσει απ’ το δικό σου μονοπάτι κι άλλοι όχι, γιατί φοβήθηκαν να μην πονέσουν όσο κι όπως εσύ τώρα. Οι πρώτοι είναι ζωντανό παράδειγμα πως θα καταφέρεις τελικά να επιβιώσεις κι οι δεύτεροι απλώς δεν έχουν το δικαίωμα να σε συμβουλεύουν γιατί δεν μπορούν να ξέρουν. Μην τους αγνοείς . Άκουσέ τους και βρες εσύ τη δική σου στιγμή για να τα καταφέρεις .
Η λοβοτομή έχει καταργηθεί πλέον ως μέθοδος. Αλλά ακόμη κι αν μπορούσες να θεραπεύσεις το μυαλό και να αποκτήσεις επιλεκτική μνήμη, μην απατάσαι. Όσο έχεις μάτια θα θυμάσαι το βλέμμα, όσο έχεις αυτιά θ’ ακούς τη φωνή, όσο έχεις χείλη θα νιώθεις τη γεύση κι όσο έχεις σώμα θα αισθάνεσαι το άγγιγμα και την ανατριχίλα. Καμιά αγκαλιά δεν είναι ίδια με την άλλη, κανένας άνθρωπος δεν είναι κλώνος άλλου.
Ακόμη κι αν πάψεις ν’ αγαπάς τον άνθρωπο αυτόν, θα εξακολουθείς ν’ αγαπάς τις στιγμές σας κι όσα ζήσατε. Για καιρό θα τις αναζητάς και θα φλερτάρεις με δάκρυα και λυγμούς. Δεν πουλιέται ο εγωισμός και δεν αγοράζεται ο χρόνος. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει αν δεν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Ακόμη κι αν συμφωνείς με το «πάμε παρακάτω», η καρδιά έχει σταθμεύσει εκεί που χαρίστηκε.
Ο έρωτας είναι δυνατός εθισμός κι η αποτοξίνωσή σου δε γίνεται σε καμιά κλινική, δεν υπάρχει κανένα υποκατάστατο για να σε απαλλάξει απ’ την έλλειψη και τη στέρηση. Οι θύμισες θα επιστρέφουν πεισματικά κι η άδεια αγκαλιά θα διαμαρτύρεται. Λόγια φίλων και γνωστών να προσπαθούν να σου γίνουν βάλσαμο κι εσύ θα συμφωνείς μαζί τους μα η καρδιά θα επιμένει στο «όχι».
Θες να απεγκλωβιστείς και να ξεχάσεις μα δεν ξέρεις από πού ν’ αρχίσεις. Πώς πατάς παύση και πώς οριοθετείς τη μνήμη; Όσα κι αν υψώσεις ανάμεσα σε σένα και στα συναισθήματα, άδικος κόπος. Δεν αποφασίζεις εσύ, ούτε κι οι άλλοι. Το «αντίο» είναι μια μικρή λεξούλα μα δεν κρύβει μαγικά φίλτρα και δε «βαλσαμώνει» τη φυγή.
Ανοίγεις το κρασί που πίνατε μαζί, βάζεις την ταινία που βλέπατε παρέα, φοράς εκείνο το μπλουζάκι με το άρωμα από το σώμα που ήταν κάποτε δίπλα σου, μέσα σου, κοιτάς εκείνο το ξεχασμένο «Σ’ αγαπώ» στο κινητό και μια φωτογραφία σας, κομματιάζεσαι, δακρύζεις, φοβάσαι. Εσύ είσαι ο «σωτήρας» σου, εσύ κι ο «δήμιός» σου.
Υπήρξε ζωή πριν απ’ την παρουσία του κι υπάρχει ζωή και μετά. Μην ξεχάσεις όσα έζησες, γιατί σημασία δεν έχει να ξεχνάς, αλλά να θυμάσαι χωρίς να πονάς. Κάπου ανάμεσα στο θυμό και στον πόνο υπάρχουν χνάρια για ν’ ακολουθήσεις και να «ελευθερωθείς», κρατώντας μέσα σου καλά φυλαγμένα τα «καλύτερα στιγμιότυπά σας». Αποδέξου τα και άσε την καρδιά σου να σε οδηγήσει.
Επιμέλεια Κειμένου Μελίνας Αγγελάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
