Πάντα οι ίδιοι χαρακτήρες θα μας τραβάνε

Βρες έναν που δεn έχει πει την ατάκα «εγώ ποτέ ξανά» και μετά να μην έχει μουντζώσει εις διπλούν κιόλας τον ίδιο του τον εαυτό. Επαναλαμβανόμενες μαλακίες, η μία μετά την άλλη. Να τρως τα μούτρα σου, να σηκώνεσαι αφού έχεις φάει και τις σάρκες σου και να ξανακάνεις ακριβώς τα ίδια.

Δε θα ξαναμπλέξω με τέτοιο χαρακτήρα, δε θα ξαναβρώ σαν τα μούτρα του και δε θα ξαναπέσω στην ίδια παγίδα. Τα είπες; Σε ποιον τα λες; Συνεχώς έλκεσαι κι έλκεις τα ίδια πρόσωπα. Εκούσια ή ακούσια κάνεις πάντα παρόμοιες επιλογές κι ας λες τόσα.

Δε γίνεται να ξεκολλήσεις απ’ τα ίδια και τα ίδια αν δε δουλέψεις λιγάκι με τον εαυτό σου. Όσο κι αν θες να απομακρυνθείς και να ξορκίσεις τα λάθη του παρελθόντος, αυτά είναι εκεί σαν φάρος που αναβοσβήνει θυμίζοντάς σου πως αν προχωρήσεις κι άλλο προς την ίδια κατεύθυνση που είχες χαράξει θα πέσεις πάλι πάνω τους.

Θες να το πεις σύνδρομο, θες να το πεις εμμονή, θες να το πεις κενό στον εγκέφαλό; Πες ό,τι θες αλλά μην κατηγορείς άλλον πέρα απ’ τον εαυτό σου. Βασικά ίσως δεν πρέπει να κατηγορείς απολύτως κανέναν. Με «κατηγορώ» και γκρίνιες δεν αλλάζουν οι καταστάσεις. Ψάξε λίγο το μέσα σου. Τι είναι αυτό που σε τραβάει στους συγκεκριμένους ανθρώπους; Τι κοινό έχουν; Κι αφού αυτό το κοινό που έχουν είναι αυτό που σε οδηγεί μακριά τους είτε από δική σου επιλογή είτε από δική τους, γιατί επιμένεις να ψάχνεις το συγκεκριμένο στοιχείο και στους επόμενους συντρόφους σου;

Κάθε φορά που γίνεται κάτι και πληγώνεσαι, όσο επουλώνεις τα τραύματά σου, χτυπιέσαι και δηλώνεις στον εαυτό σου, σε φίλους και σε γνωστούς πως δε θα ξανασυμβεί αυτή η καταστροφή και δε θα ξανακυλήσεις προς την ίδια πλευρά του ποταμού. Κι όμως, είναι τόσο δύσκολο να κοντράρεις τον εαυτό σου, να πας αντίθετα στο ρεύμα που έχεις συνηθίσει να σε παρασύρει. Δύσκολο μεν, αδύνατο όχι.

Αν σε τραβάνε σαν μαγνήτη όλα αυτά τα στοιχεία που κάποια στιγμή νιώθεις να είναι ανεπαρκή για να σου χαρίζουν ευτυχία, ίσως θα έπρεπε να κάνεις εκείνο το reset. Να το δεις λίγο απ’ την αρχή, πριν οδηγηθείς σε παρόμοιες καταστάσεις. Χαζεύοντας το κενό και σηκώνοντας ένα πανό δε γίνονται οι επαναστάσεις. Φτάσε το μαχαίρι στο κόκκαλο κι αν χρειαστεί κόψε τον ομφάλιο λώρο που σε κρατάει αιχμάλωτο πίσω από στερεότυπα και λίστες προδιαγραφών.

Μη μιμείσαι τον ίδιο σου τον εαυτό και μην ακολουθείς την πεπατημένη.  Αλλά κι αν το κάνεις μην καταριέσαι τον εαυτό σου και τον αποδοκιμάζεις. Τελικά όσο και να ψάχνεις αυτό το κάτι, εκείνο θα έρθει μόνο του και θα σου φανερωθεί κι ας έχει τη μορφή του «ποτέ ξανά».

Ίσως γιατί τελικά όσα reset και να γίνουν, το μέσα μας λειτουργεί σαν μαγνήτης. Θα τραβάει πάνω του όλα εκείνα που έμαθε με το πέρασμα των χρόνων να του αρέσουν. Κι ίσως αν τελικά το αποδεχτείς, θα καταφέρεις να φτιάξεις έτσι τον εαυτό σου ώστε όσα μετράς για πληγές και λάθη να γίνουν αυτά η δύναμή σου για να μπορείς  να συμβιώνεις κοντά τους, να χαλαρώσεις και τελικά να απολαύσεις αυτά που έλκεις μα δεν έχεις βρει τον τρόπο να διαχειρίζεσαι.