Τα τραγούδια μιλούν για πόνο

Κι αν πασχίζουν οι άνθρωποι να κρύψουν συναισθήματα και να νιώσουν υπεράνω, όλα γίνονται φτερό στον άνεμο, μόλις ο στίχος αγγίξει εκείνη την ξεχασμένη ευαίσθητη χορδή. Λίγες νότες κι όλα γίνονται εικόνες. Τα λόγια κάποιου στιχουργού κι η φωνή ενός καλλιτέχνη που γίνεται η φωνή της ψυχής σου, του απωθημένου σου, του πόνου σου, των σκέψεών σου, των αναμνήσεών σου.

Μουσικά κομμάτια που μιλούν για όσα εμείς δεν έχουμε τη δύναμη ή την ένταση να τα εκφράσουμε, γίνονται τα δικά μας μονοπάτια για να στείλουμε τα όποια μηνύματα ακόμη και στον εαυτό μας

Στίχοι που μιλούν για έρωτα, για θυμό, γι’ αγάπη, γι’ απουσία, έρχονται και κάθονται δίπλα σου, γύρω σου, σε αγκαλιάζουν και γίνονται συντροφιά σου, παρηγοριά σου κι εμψύχωσή σου. Κι ας ρίχνουν λάδι στη φωτιά, εσύ τα θες. Θες να σου γεμίσουν τις άδειες γωνιές σου και στιγμές σου. Κι ας βρίσκεσαι στα πατώματα κι ας προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου για ό,τι σε πόνεσε, σε τραυμάτισε, σε στιγμάτισε.

Η μουσική γίνεται συνεργάτης σου και συνοδοιπόρος σου στην καταμέτρηση εκείνων που τελείωσες, εκείνων που ελπίζεις ν’ αρχίσουν, κρύβοντας κάτι καινούργιο που θα γίνει έμπνευσή σου και θα σε θέσει και πάλι σ’ εγρήγορση. Απολογισμός συναισθημάτων, απορρίψεων κι αντιδράσεων, όλα ξετρυπώνουν κι εμφανίζονται στα πονεμένα λόγια που κάποιος κατέθεσε σ’ ένα κομμάτι χαρτί και κάποιος άλλος τα έντυσε με χτυπήματα χορδών και στα προσέφερε για ν’ αρχίσει το ταξίδι του μυαλού σου.

Τα τραγούδια δε μιλούν για πόνο, οι καρδιές πονάνε κι έχουν την ανάγκη να εκφραστούν κι επειδή δεν έχουν στόμα, γίνονται στην πένα κάποιου το μελάνι για να βγάλουν την κραυγή και να πάψουν να βουβαίνονται και να βουλιάζουν. Ταυτίζονται τα βιώματα των ανθρώπων και τα συναισθήματα γίνονται σημείο τομής κι επαφής, ανθρώπων άγνωστων μεταξύ τους μα με τόσο κοινή πορεία. Κάνουν στίχους και μουσική αποσκευές τους και μοιράζονται σιωπηλά εμπειρίες, δάκρυα, χαμόγελα κι αισθήσεις.

Όποιο είδος μουσικής κι αν προτιμάει ο καθένας κι όποιο τραγούδι κι αν επιλέξει για ν’ ακούει απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, στην προσπάθειά του να εξιλεωθεί για τις όποιες επιλογές του, η εικόνα είναι μία.

Ένα κορμί, κλειστά τα μάτια, λυγμός και χαμόγελο να γίνονται κόμπος στο λαιμό και μια φωνή πνιγμένη ή «στα γκάζια» να επαναλαμβάνει στίχους, προσπαθώντας να ξορκίσει κάθε ανάμνηση, αγκάθι και πληγή. Κάθαρση και βύθιση σε σκηνές που δεν έχεις αποφασίσει ακόμη αν θες να θυμάσαι ή να ξεχάσεις.

Δε μιλούν οι στίχοι για προδοσία. Οι πράξεις των ανθρώπων προδίδουν κι οι συμπεριφορές τους γίνονται οδηγός στο τρεμάμενο χέρι ή στη φωνή ενός καλλιτέχνη που προσπαθεί να δώσει ένα τέλος και να φωνάξει το «ως εδώ, δεν πάει άλλο». Φωνές που αγωνίζονται να θυμίσουν πού είναι η καρδιά και τι χρώμα έχει, πόσο διάφανο είναι το δάκρυ, πόσο μαύρη είναι η θλίψη και πόσο βαθύ κόκκινο γίνεται το στόμα στο φιλί του έρωτα.

Όποιο συναίσθημα κι αν μας διακατέχει κι ό,τι κι αν ζούμε, πάντα θα υπάρχει μέσα μας εκείνο το παράλληλο, εκείνο το βουβό, το κρυμμένο, εκείνο που τελειώσαμε ή μας τελείωσε κι όμως ζει ακόμη. Εκείνο το μικρό ή το μεγάλο που θα μας ανάψει τη σπίθα στην πρώτη νότα, στην πρώτη λέξη, ενός κομματιού που πάντοτε θα δίνει ταυτότητα κι όνομα στα περασμένα μας. Δε φταίνε τα τραγούδια και δε μας πληγώνουν αυτά, εκείνα απλώς γίνονται μικροί εισβολείς στα βάθη του μυαλού μας κι ανακαλούν μνήμες και στιγμές.

Πίσω απ’ το μικρόφωνο δε στέκεται μόνο εκείνος που τραγουδάει, είναι ένα ολόκληρο πλήθος ανθρώπων που βρίσκουν στόμα στο στόμα του, φωνή στη φωνή του, έκφραση στην έκφρασή του, βλέμμα στο βλέμμα του. Εκείνος απλώς μπαίνει στα μπροστά μα ποτέ δεν είναι μόνος του, γύρω του έχει πάντα όλους εκείνους που πόνεσαν κι έκλαψαν και λύγισαν και τώρα μέσα από κείνον προσπαθούν να πουν τα δικά τους ανείπωτα.

Όλοι όσοι ανήκουν στον κόσμο της μουσικής, είναι μικροί δημιουργοί οι οποίοι μέσω των επιλογών τους καταφέρνουν να γίνεται ο εσωτερικός μας κόσμος πιο φωτεινός. Ακόμη κι αν τα περισσότερα τραγούδια κάνουν αναφορά σε καταστάσεις πόνου, πάλι φως δίνουν μέσα μας. Γιατί έστω κι ένας, έστω κι αυτός ο άγνωστος, κατάφερε να κατανοήσει όλα όσα ούτε κι εμείς οι ίδιοι δεν τολμούμε να ομολογήσουμε στον εαυτό μας και να μας τα κάνει λόγια.

Ένας απίστευτος συνδυασμός, συντελεί στο να πάρουν σάρκα κι οστά όσα αναβλύζει το μέσα του καθενός μας. Ο στιχουργός, ο μουσικός, ο τραγουδιστής, ο ραδιοφωνικός παραγωγός κι όλοι όσοι κρύβονται πίσω από κάθε κομμάτι που έρχεται και θρονιάζεται στ’ αυτιά μας είναι ανθρώπινες ψυχές με βιώματα αντίστοιχα των δικών μας. Ίσως αυτό τελικά είναι που μας κάνει να ταυτιζόμαστε μαζί τους. Δεν είναι ο πόνος, αλλά η χαρά της αλληλοκατανόησης, της αλληλοσυμπλήρωσης και των τόσο κοινών, ανθρώπινων συναισθημάτων, τελικά, που κάνει επιτυχίες τα τραγούδια κάποιων.

Η αλήθεια είναι πως επειδή η μουσική δεν έχει όρους, όρια και σύνορα, είναι ίσως και το μόνο μέσον που μπορεί να εκφράσει τόσο άνετα και τόσο απόλυτα όλα όσα δεν είναι μετρήσιμα στην ανθρώπινη ψυχή. Έτσι απλά λοιπόν, η αγάπη, ο έρωτας, ο πόνος, η χαρά, γίνονται εραστές της μουσικής και τούτη η παθιασμένη ένωση είναι αναλλοίωτη, αμετάβλητη και διαρκής στο πέρασμα του χρόνου.

Αφιερωμένο στον άνθρωπο που με ενέπνευσε με τη μουσική του.