Τέλειωσέ το αν είσαι σίγουρος πως θα είσαι καλύτερα χωρίς αυτό

Διστάζεις να κάνεις μπροστά μα αδυνατείς να κάνεις και πίσω. Κάθεσαι νωχελικά στον καναπέ σου, κάνεις ό,τι μπορείς για να χαλαρώσεις και να πιάσεις κουβεντούλα με το μέσα σου. Εκείνο που βρίσκεται στο πιο κρυφό μέρος του μυαλού σου. Κοιτάς το κινητό σου και διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις τα μηνύματά σας.  Πού σταματάει το ψέμα και πού ξεκινάει η αλήθεια; Υπάρχει άραγε ψέμα κι αλήθεια ή απλώς τα συναισθήματα που γεννιούνται για κάθε άνθρωπο που έρχεται στη ζωή μας είναι διαφορετικά, αλλά εξίσου δυνατά.

Βγαίνεις από μια σχέση που σε τάραξε και σου άφησε για κειμήλιο τις πιο δυνατές στιγμές σου ως το «τώρα» σου. Συμβιβάζεσαι για λίγο με τη μοναξιά σου, ίσα για να ξαναβρείς ισορροπίες κι έπειτα αποφασίζεις να ξαναπάρεις το ρίσκο και να δημιουργήσεις γέφυρες με τον έρωτα. Μοιράζεις στιγμές σε ανθρώπους και καταστάσεις και ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις, έρχεται αυτός ο κάποιος που σε βγάζει απ’ το καβούκι σου, σου προτείνει το χέρι του και σου λέει το πάμε.

Αυτό το πάμε, δεν ξέρεις ποτέ πού θα καταλήξει και τη μορφή θα πάρει. Ξέρεις ίσως μόνο πόσο πολύ ανάγκη έχεις αυτή την παρέα και την ανθρώπινη επαφή. Θες να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου κι ας μην είναι απόλυτα εκείνο το κάπου που είχες στο μυαλό σου, που ονειρεύτηκες ή που γεύτηκες. Είναι όμως κάτι. Εκείνο το δικό μας κάτι, που το οικειοποιούμαστε και το ταυτοποιούμε, του δίνουμε κάτι απ’ το χρώμα μας, απ’ την αύρα μας, απ’ τη σκέψη μας, απ’ τον εαυτό μας. Ξεγελιόμαστε άραγε ή τελικά δίνουμε χώρο για το καινούργιο;

Όσο κι αν αγαπάς την ησυχία σου και τη μοναξιά σου, θες να είναι επιλογές σου κι όχι μόνιμες καταστάσεις. Τις ώρες που γελάς θες να υπάρχει κάποιος δίπλα σου να σε κοιτάζει και να χαϊδεύει το λακκάκι στο μάγουλό σου, τις ώρες που κρυώνεις θες μια αγκαλιά να σε κλείσει μέσα της. Όταν έχεις νεύρα θες κάπου να ξεσπάσεις, όταν σε αδικούν, θες να το μοιραστείς και να βρεις το δίκιο σου στη γλυκιά κουβέντα του δικού σου ανθρώπου.

Μπορείς και χωρίς αυτό. Ναι, σίγουρα μπορείς. Αλλά θες; Ξέρεις αν θες να έχεις μια σχέση ή όχι; Νομίζεις πως ξέρεις, αλλά δεν έχεις τίποτε σίγουρο στα χέρια σου, μέχρι τη στιγμή που θα ξημερώσει η μέρα και δε θα υφίσταται πλέον και μένεις πάλι μετέωρος.

Εκείνο το πρέπει που σε βάραινε και σ’ ενοχλούσε, δεν υπάρχει πια κι εσύ είσαι «ελεύθερος». Είσαι όντως; Αυτό ήθελες; Και τότε γιατί κοιτάς κάθε τόσο να δεις αν υπάρχει μήνυμα στο κινητό; Γιατί παρακολουθείς τα post και τα check in;

Αναστατώνεσαι στο μακριά του και δεν αντέχεις στο δίπλα του. Ζητάς χρόνο και χώρο. Από ποιον; Απ’ τον εαυτό σου; Από εκείνον τον άνθρωπο; Σκέψου τη ζωή σου χωρίς την ύπαρξη αυτού του ανθρώπου στην καθημερινότητά σου. Σκέψου πόσο μεγάλο ή μικρό είναι το κενό στην ανυπαρξία του. Ζύγισέ τα, μέτρησέ τα, απλοποίησε τα, αλλά δώσε δικαίωμα στα συναισθήματα να σου μιλήσουν. Ο έρωτας κι οι σχέσεις δε χτίζονται με μαθηματικά κι υπολογισμούς, αλλά με χτύπους καρδιάς, αγγίγματα και ρίσκο.

Θες να τελειώσεις κάτι; Τέλειωσέ το, αλλά να είσαι σίγουρος πως αντέχεις χωρίς αυτό. Να μην το βλέπεις σαν αναγκαίο κακό. Να το αισθάνεσαι προτεραιότητά σου κι όχι υποχρέωσή σου, να ξυπνάς και να κοιμάσαι ακουμπώντας τις πρώτες και τις τελευταίες λέξεις της μέρας και της νύχτας σου επάνω του, ο χρόνος σας να μη σου είναι ποτέ αρκετός, η επανάληψη του σ’αγαπώ να μην είναι ρουτίνα, αλλά σπίθα που σου τσιμπάει τις αισθήσεις κι όλα όσα ζεις αν δεν τα μοιραστείς μαζί του, να σου φαίνονται μισά και άχρωμα. Ακόμη κι αν αμφιβάλλεις για το μαζί, το χώρια δεν είναι σίγουρα ο καλύτερος τρόπος για να κερδίσεις την ευτυχία σου.

Μπορεί αυτός ο άνθρωπος να μην είναι το απόλυτό σου. Μπορεί να έχεις παράπονα, μπορεί να έχεις δεύτερες σκέψεις κι ενδοιασμούς. Μπορεί κάποια χρόνια πριν να περνούσε δίπλα σου και να μη γύριζες να τον κοιτάξεις ή να τον κοιτούσες και να έλεγες, εγώ κι αυτός ο άνθρωπος ποτέ. Τώρα όμως είναι στη ζωή σου, σου αφιερώνει κομμάτι του εαυτού του και του είναι του, μην τον αδικείς και μην τον καθυστερείς. Με χλιαρά και μετριότητες δεν ευτυχείς, απλώς επιβιώνεις. Καταλαβαίνεις τη θερμοκρασία της σχέσης και των συναισθημάτων σου από πολλά διαφορετικά κριτήρια, αλλά και από ένα πολύ βασικό. Την ενδοσκόπησή σου.

Ξεγύμνωσε τον εαυτό σου.

Κάνε την αυτοκριτική σου κι άκουσε τους ψίθυρους της καρδιάς σου.  Το να μένεις μόνος δε σημαίνει μοναξιά, το να συμβιβάζεσαι δε σημαίνει σχέση. Άλλο σε χρειάζομαι κι άλλο σ’ αγαπάω, άλλο θέλω την ύπαρξή σου γιατί ολοκληρώνομαι μέσα απ’ το μαζί κι άλλο σε κρατάω στη ζωή μου γιατί δεν αντέχω την κενή θέση δίπλα μου.

Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις σίγουρα αν θες ν’ αρχίσεις ή να τελειώσεις μια σχέση, έρχεσαι όμως περισσότερο κοντά στην απάντηση όσο πλησιάζεις και μαθαίνεις ν’ ακούς τον εαυτό σου. Εκείνος σου θέτει τα ερωτήματα, εκείνος κρατάει και τις απαντήσεις, άλλες τις αναζητάς στη λογική, άλλες στο συναίσθημα κι άλλες απλώς στις δίνει ο άλλος με τη δύναμη που σε διεκδικεί, σε κερδίζει και σε κρατάει δίπλα του.