Υπάρχουν κάποιες σχέσεις που έχουν ημερομηνία λήξεως. Από τη στιγμή που ξεκινούν γνωρίζουν και οι δύο ότι όλο αυτό το φουλ του έρωτα, της έντασης, του πάθους και της αποπλάνησης, κάποια στιγμή θα τελειώσει. Οι λόγοι είναι πολλοί και όσοι έχουν βρεθεί σε τέτοιου είδους καταστάσεις, τους γνωρίζουν. Όλο αυτό το ροζ συννεφάκι που κουκουλώνει όλα τα πρέπει και τα μη σ’ αυτές τις περιπτώσεις, κάποια στιγμή θα εξαφανιστεί και στη θέση του θα έρθει το φως του ήλιου για να λάμψει η αλήθεια. Μια αλήθεια που εκούσια την παραμυθιάζουν οι άνθρωποι για να μη φανεί το πόσο σκληρή είναι.
Τι γίνεται όμως όταν τα συναισθήματα είναι ζωντανά; Το πρέπει είναι γνώριμο γιατί το ακολουθούμε μια ζωή. Τι γίνεται όταν πρέπει να φύγεις, όχι γιατί δεν αγαπάς, αλλά γιατί έτσι το ορίζουν οι συνθήκες της ζωής σου; Όταν θες να μείνεις ,αλλά αυτό θα γίνει η αιτία να πληγωθούν γύρω σου «αθώοι»; Κι αν φύγεις από αυτή την «σχέση» εκείνος που θα μείνει πίσω δε θα είναι θύμα σου; Δε θα είσαι η αιτία να κάνεις κομμάτια το μέσα του και να τον αφήσεις συναισθηματικά ανάπηρο;
Διλήμματα και ερωτηματικά και να αναρωτιέσαι πώς μπορείς να φύγεις χωρίς να πονέσεις αυτά τα μάτια που σ’ έκαναν να χαμογελάς αληθινά, πώς να κάνεις ανώδυνη την απουσία σου από τη ζωή του ανθρώπου που σου θύμισε τη δική σου ύπαρξη. Κι αποφασίζεις να σκοτώσεις τα δικά σου όνειρα και τις δικές σου επιθυμίες, να πατήσεις τα δικά σου συναισθήματα και να εκτελέσεις τον εαυτό σου, για να μπορέσεις να ανοίξεις την πόρτα της ελευθερίας στον άνθρωπο που λάτρεψες και θα λατρεύεις.
Τον έμαθες, τον ξέρεις, εσύ τον διαβάζεις πλέον σαν ανοιχτό βιβλίο ακόμη κι όσα δε σου είπε εσύ μπορείς να τα καταλαβαίνεις τόσο απόλυτα πλέον, γιατί είναι κομμάτι σου ή ίσως είναι ολόκληρος εσύ κι έτσι οι επεξηγήσεις και οι υπότιτλοι είναι πλέον περιττοί. Αυτό στο κάνει πιο εύκολο. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να μην είσαι πλέον όσα αγάπησε, ξέρεις τι μισεί, τι σιχαίνεται και τι τον απωθεί.
Κάθε μέρα μεταμορφώνεσαι σιγά σιγά, θάβεις τον εαυτό σου και τα συναισθήματά σου γιατί ξέρεις ότι μόνο έτσι θα καταφέρεις να φύγεις και να μην τον πονέσεις, αλλά αντιθέτως στο τέλος θα παρακαλάει να τελειώσει αυτή η σχέση όσο γίνεται πιο γρήγορα, για να νιώσει την ελευθερία και να μπορεί να προχωρήσει τη ζωή του, έτσι όπως πρέπει για να είναι ευτυχισμένος. Έχοντας πάντοτε την ψευδαίσθηση ότι εκείνος το τελείωσε. Γιατί όσο παιδικό κι αν φαίνεται όλοι μετράνε το ποιος λέει το «τέλος» πρώτος.
Σίγουρα θα πονάς. Ίσως να πονάς για δύο και να συνεχίσεις ν’ αγαπάς για δύο, όμως θα ξέρεις ότι χάρισες σ’ έναν άνθρωπο την ευτυχία έστω για λίγο και όταν έπρεπε να του τη στερήσεις το έκανες όσο πιο ανώδυνα μπορούσες γι’ αυτόν. Γιατί όποιος αγαπάει αληθινά οφείλει να βάζει τον άλλον πάνω από τον εαυτό του και να μη θέλει να τον κρατάει εγωιστικά κοντά του, χαρίζοντας του μετριότητες και παραμύθια.
Αν θα είσαι ευτυχισμένος με την επιλογή σου δεν ξέρω να σου πω με σιγουριά, γιατί θα χρειαστεί να περάσεις πολύ χρόνο με τον καινούργιο σου εαυτό. Αυτόν που σου έπλασε με την παρουσία του εκείνος ο άνθρωπος. Θα χρειαστεί να ισορροπήσεις και πάλι και να μετρήσεις τις δυνάμεις σου ξανά και ξανά. Θα έρχονται ώρες που θα λυγίζεις και θα πισωγυρίζεις και θα μετανιώνεις για το πόσο σκληρά φέρθηκες στον εαυτό σου. Θα αναιρείς την απόφασή σου και ίσως προσπαθήσεις να τον ξαναφέρεις στη ζωή σου.
Αν όμως το σχέδιό σου έχει πετύχει δε θα υπάρχει επιστροφή. Άλλωστε όταν δίνεις σε κάποιον την ελευθερία του ενώ πριν τον είχες εγκλωβίσει σε μια ουτοπική «ασχήμια», για ποιο λόγο να θέλει να γυρίσει πίσω;
Πριν πάρουμε λοιπόν οι άνθρωποι μια οποιαδήποτε απόφαση για έναν χωρισμό ανώδυνο ή επώδυνο, πριν αποφασίσουμε να γίνουμε «εκτελεστές» του εαυτού μας ή κάποιου άλλου και πριν φορέσουμε ή βγάλουμε τις «μάσκες», θα πρέπει να το «βασανίσουμε» λίγο περισσότερο. Κι όταν πάψουμε να κοιτάμε με τον ίδιο ενθουσιασμό ό,τι μέχρι χθες μας ταξίδευε και μας μάγευε, ίσως θα ήταν καλό να υποψιαστούμε και να το ψάξουμε λίγο παραπάνω. Όταν φεύγει ο ενθουσιασμός βγαίνει άραγε πάντοτε η αλήθεια ή απλώς κάποιος που μας αγαπάει κινεί τα νήματα, έτσι ώστε να μην νιώσουμε πόνο αλλά ανακούφιση και να φύγουμε χαμογελώντας και ακόμη πιο έτοιμοι για να προχωρήσουμε παρακάτω;
Ίσως αυτός ο άνθρωπος όταν μας αγκάλιασε για πρώτη φορά και κατάλαβε πόσο πολύ μπορούσε να μας αγαπήσει, να έδωσε μέσα του μια υπόσχεση: «Όταν θα φύγω, θα έχω φτιάξει έτσι τις συνθήκες ώστε να μην νιώσεις πόνο αλλά ανακούφιση. Γιατί, δυστυχώς θα φύγω…»
Επιμέλεια Κειμένου Μελίνας Αγγελάκη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
