Θα με θες αλλά θα βλέπεις την πλάτη μου

Θα με θες, αλλά θα βλέπεις την πλάτη μου. Θα με ζητάς, αλλά θα είμαι πλέον μακριά σου. Όχι για να σ’ εκδικηθώ, αλλά για να μου δώσω ό,τι αξίζω. Είτε αυτό είναι καλύτερό σου είτε χειρότερό σου. Το θέμα είναι πως δε θα είσαι εσύ. Είχες την ευκαιρία σου και το χρόνο σου για να με κρατήσεις ή απλώς για να μείνεις κι όμως δεν το εκμεταλλεύτηκες γιατί δεν το εκτίμησες.

Δε σου κρατάω κακία ούτε και πικραίνομαι πλέον γιατί όσο κι αν προσπάθησα να σε μισήσω, το μόνο που κατάφερα ήταν να σε αγαπάω περισσότερο. Κι έτσι απλώς μια μέρα άδειασα. Κανένα συναίσθημα, κανένα ίχνος συναισθηματικής διακύμανσης. Μια ευθεία το καρδιογράφημα μου στο άκουσμα του ονόματός σου. Και η μόνη χαραγμένη πορεία μου να δείχνει όλο μπροστά.

Κι όσο περνάει ο καιρός και καταλαβαίνω, μ’ αγαπάω περισσότερο και ξέρω πως σαν κι εμένα δε θα βρεις. Άλλο το αυθεντικό κι άλλο η απομίμηση κι όσο εγωιστικό κι αν ακουστεί, για να εκτιμήσει κάποιος την αξία ενός ανθρώπου, πρέπει να έχει και το ανάλογο μυαλό αλλά και τα σωστά κριτήρια.

Θα με γυρεύεις, το ξέρω και το μαθαίνω ήδη από κοινούς γνωστούς. Χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο και αυτομαστιγώνεσαι, μα τι να το κάνω να παραδέχεσαι πόσο μαλάκας αποδείχτηκες, όταν εγώ έχω απομακρυνθεί χιλιόμετρα; Ας πρόσεχες.

Κάτσε και βρες τα με την αυτοκριτική σου και με την αργοπορημένη αντίδρασή σου. Ίσως ανήκεις σ’ εκείνους που για να εκτιμήσουν κάποιον πρέπει πρώτα να τον χάσουν. Πλέον είναι δικό σου το πρόβλημα κι όχι δικό μου. Ίσως έπρεπε να είμαι η προτεραιότητά σου κι όχι η κατ’ ανάγκη επιλογή σου. Και λέω κατ’ ανάγκη, γιατί για να καταλήξεις πόσο απαραίτητη σου είναι η παρουσία μου, έπρεπε πρώτα να αντιληφθείς πόσο επίπονη είναι για σένα η απουσία μου. Συμπέρασμα ότι πάλι τον εαυτούλη σου σκέφτηκες, γι ‘ αυτό και θέλεις να με ξαναγυρίσεις τη στιγμή ακριβώς που εσύ είσαι εντάξει με τον εαυτό σου.

Λυπάμαι, μα οι άνθρωποι δεν είναι σαν τον καφέ που παραγγέλνεις και αν δε σου βγει καλός τον πετάς ή αλλάζεις καφετέρια. Οι ανθρώπινες ψυχές αξίζουν σεβασμό, όχι μόνο όσο είναι παρόν στη ζωή σου αλλά κι όταν πάψουν να βρίσκονται κοντά σου. Κοίτα λοιπόν να απολαμβάνεις γουλιά-γουλιά τα όσα σου προσφέρουν και να μην τα απορρίπτεις μόνο και μόνο γιατί δεν σου σερβιρίστηκαν σε πορσελάνινο φλιτζάνι.

Άργησες κι εγώ γύρισα, όχι μόνο σελίδα, αλλά ολόκληρο κεφάλαιο. Τι να το κάνω που τώρα τρελαίνεσαι και χτυπιέσαι, όταν δε θέλησες ποτέ να αξιοποιήσεις όλα όσα σου προσέφερα υποκινούμενα πάντοτε από την αλόγιστη αγάπη μου. Ποιος ο λόγος να θελήσω τώρα που θες εσύ;

Έπρεπε να θυμάσαι ότι η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει και ποτέ να μην το παίζεις αδιάφορος κι αμέριμνος στην αποχώρηση ενός ανθρώπου από τη ζωή σου. Ίσως κάποτε αυτόν τον ίδιο άνθρωπο να τον θυμάσαι και να κλαις. Το θέμα βέβαια είναι να ξέρεις και για ποιο λόγο κλαις. Είναι δάκρυα εγωισμού ή δάκρυα διαπίστωσης; Αν τα δάκρυά σου ανήκουν στο πρώτο είδος είσαι πραγματικά άξιος της μοίρας σου. Αν πάλι κλαις γιατί διαπίστωσες πόσο λάθος έκρινες τις καταστάσεις και τα συναισθήματα ενός ανθρώπου για σένα, μπορεί και να καταφέρεις κάποια στιγμή στο μέλλον να ζήσεις λίγη από αυτό που λένε αληθινή ευτυχία.

Μάζεψε λοιπόν όσα σκορπάς δεξιά κι αριστερά και πάψε να το παίζεις θύμα όταν υπήρξες ο θύτης για τόσο καιρό. Γίνε λίγο σκληρός και με τον εαυτό σου και μην αυτοχαϊδεύεσαι, γιατί πείραξε και μάλιστα πολύ τούτη η αργοπορία σου. Πείραξε το μέσα μου και το σμπαράλιασε, τότε που εσύ χαμογελούσες και σφύριζες αδιάφορα. Πόνεσε η ψυχή μου την ώρα που εσύ απλώς συμπεριφερόσουν χαλαρά και άνετα. Πού με γύρεψες τότε; Πότε ασχολήθηκες να δεις ή να μάθεις για τη μετά από σένα ζωή μου;

Όχι, δε θα σε βολέψω πια και δε θα σε ξαναβάλω στη θέση που αρνήθηκες τόσο απόλυτα, θεωρώντας πως είναι πολύ εύκολο να ξαναβρείς όσα τόσο απλόχερα είχες από μένα. Λυπάμαι, μα η επιστροφή σου έγινε, όταν εγώ είχα γυρίσει την πλάτη μου, χαράζοντας εντελώς καινούρια διαδρομή. Μια διαδρομή που δε σε συμπεριλαμβάνει, γιατί εσύ το επέλεξες.