Τρώμε τη ζωή μας εστιάζοντας σε όσα μας χαλάνε και μας προκαλούν ναυτία και μιζέρια. Μας πιάνει μια εμμονή να κρατάμε αγκαλιά όλα όσα μας μουτζουρώνουν το χθες, μας επηρεάζουν το σήμερα και τ’ αφήνουμε να μας καθορίζουν το αύριο. Και τι κερδίζουμε αλήθεια; Πόσα μπορούν ν΄αλλάξουν, απλώς και μόνο συνειδητοποιώντας, όλα όσα δε γουστάρουμε να υπάρχουν στη ζωή μας.
Το πιο εύκολο πράγμα στην εποχή μας είναι να πεις και ν’ ακούσεις τη φράση «δεν είμαι καλά». Δεν είμαι καλά γιατί δεν έχω δουλειά, δεν έχω χρήματα, δεν έχω γκόμενο, δεν έχω χρόνο, δεν έχω φίλους, δεν έχω όσα ο διπλανός μου και γενικά μου λείπουν πολλά. Οπότε αποφασίζω και διατάζω τον εαυτό μου μέσα από την αυθυποβολή να είναι στο έλεος της μιζέριας και της κακομουτσουνιάς.
Λες κι αν είχες όλα όσα φωνάζεις ότι σου λείπουν θα ήσουν πλήρης κι ευχαριστημένος. Νομίζεις. Γελιέσαι. Όλοι μας έχουμε μέσα μας το ανικανοποίητο. Απλώς, άλλοι το εκμεταλλευόμαστε για να εξελιχτούμε κι άλλοι αφήνουμε τις ελλείψεις να μας κρατούν σε στασιμότητα μέχρι να σαπίσουμε αναμένοντας.
Γιατί είναι τόσο απλό να βρεις χιλιάδες λόγους για να χαλάσεις τη μέρα σου, τη διάθεσή σου, αλλά το θέμα είναι ότι είσαι κρίκος αλυσίδας, οπότε σκουριάζοντας εσύ, αρχίζουν να σκουριάζουν κι όλα γύρω σου.
Σήκω μια μέρα κι έτσι για το γαμώτο, χαμογέλα στη φάτσα σου όπως της πετάς το νερό για να ξυπνήσει. Φτιάξε καφέ και στην πρώτη τζούρα άσε το χαρμάνι να σε ταξιδέψει σ’ ένα μικρό καφέ της Ιταλίας, στα βάθη της Ανατολής, σ’ ένα κρεβάτι παρέα με τον άνθρωπο που τσαλάκωσες σώματα και σεντόνια λίγες ώρες πριν και μοιράζεστε το πρωινό σας γεμίζοντας ψίχουλα τα πάντα γύρω σας. Ονειρέψου, πήγαινε όπου δεν έχεις πάει και κάνε τη διαφορά.
Τα όνειρα είναι τσάμπα και μπορούν να σε φτιάξουν σε τέτοιο βαθμό που να μην μπορεί κανείς να μπει ανάμεσά σας. Βρες τι είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς. Αν είναι άνθρωπος κράτησέ τον, αν είναι υλικό προσπάθησε να τ’ αποκτήσεις. Αν είναι κατάσταση επιδίωξε να τη δημιουργήσεις. Δε χρειάζεται να αναλωθείς ή να χάσεις τον εαυτό σου σπαταλώντας χρόνο στη συγκεκριμένη προσπάθεια, απλώς μην κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια λέγοντας και μονολογώντας πόσο στραβά κι ανάποδα σου πάνε όλα.
Βγες έξω, ανέπνευσε αέρα, περπάτησε κι άσε τις σκέψεις να γίνουν χνάρια σου. Κοίτα τον ήλιο κατάματα μέχρι να τυφλωθείς, άσε τις σταγόνες της βροχής να σε μουσκέψουν, να σε βοηθήσουν στην κάθαρσή σου κι άσε τον παγωμένο αέρα να σε αγκαλιάσει για να μη νιώθεις μοναξιά.
Το δυσκολότερο είναι να βρεις αυτό που σε κάνει καλύτερο, κυρίως για σένα και κατ’ επέκταση για τους ανθρώπους σου. Να βρεις εκείνο το κλειδί που σου ανοίγει τις διεξόδους και σε οδηγεί στην απόλαυση των στιγμών. Δύσκολο μεν μα όχι ανέφικτο. Σταμάτα να πενθείς ενώ γύρω σου έχεις τόσους λόγους για να ζήσεις.
Πάρε ένα τηλέφωνο και κάνε τον συνομιλητή σου να χαμογελάσει στο άκουσμά σου. Όχι, μην πράξεις επιτηδευμένα, άσε να βγουν αυθόρμητα όλα τα όμορφα και δώσε λιγότερο χώρο και χρόνο στ’ άσχημα που αναπόφευκτα συμβαίνουν σ’ όλους μας. Πιπιλάμε όλοι μια καραμέλα και γυρίζουμε γύρω-γύρω από τον εαυτό μας, χώνοντας το κεφάλι μας ανάμεσα στα χέρια μας νομίζοντας ότι έτσι κρυβόμαστε. Απ’ όλους μπορούμε να δραπετεύσουμε μα όχι απ’ τον εαυτό μας. Εκείνος ξέρει τι τον αρρωσταίνει και τι τον γιατρεύει.
Ίσως, όμως, ζώντας για πολύ καιρό μέσα στη θλίψη και στην κακομοιριά, να ‘χεις ξεχάσει τι είναι αυτό που σε ζωντανεύει και σε ξεσηκώνει. Νιώθεις πως ένα βουνό έχει μπει μπροστά σου και σου κλείνει τον δρόμο ή πως το έδαφος που περπατάς είναι τόσο λείο κι εσύ συνεχώς γλιστράς και δεν ξέρεις από πού να πιαστείς για να μη σωριαστείς κάτω. Μη δίνεις σημασία. Όπως τ’ ακούς. Αδιαφόρησε. Το βουνό είναι μικρός λόφος και το γλιστερό έδαφος ξεπερνιέται μαθαίνοντας να πατινάρεις. Το μυστικό είναι να θυμηθείς πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες με την ψυχή σου. Πού ένιωσες το μέσα σου να μαλακώνει κι εσύ να χαλαρώνεις άμυνες κι ασπίδες.
Ξεκίνα απ’ το τελευταίο στιγμιότυπο ευτυχίας σου. Θυμήσου και ξεκίνα να ξεσκαρτάρεις. Κράτα εκείνη την εκδοχή του εαυτού σου που αναγνώρισες ως αληθινό. Ποιους είχες δίπλα σου; Πού βρισκόσουν; Πότε και πώς; Οι απαντήσεις που θα σου δώσουν οι μνήμες σου, είναι η αρχή του νήματος. Αφουγκράσου την ηχώ του γέλιου σου κι άδραξε την ευκαιρία σου για να γυρίσεις σελίδα.
Η ζωή μας δίνεται σαν δώρο κι εμείς την κάνουμε να μοιάζει με βασανιστήριο και μόνο όταν απειλείται να χαθεί απ’ τα χέρια μας συνειδητοποιούμε πόσο λίγο χώρο αφήσαμε στη χαρά, στην ευτυχία, στα μικρά που μπορούν να γίνουν τα πιο σημαντικά μας.
Ψάξε ανάμεσα σε ανάσες, αγκαλιές, φιλιά, μουσικές, εμπειρίες και χαμόγελα ν’ ανακαλύψεις όλα όσα σε βαφτίζουν άνθρωπο, γιατί το νόημα της ζωής σίγουρα δε βρίσκεται στα χαλασμένα, στα σάπια και στα μίζερα. Απλώς συνειδητοποίησε ότι μόνο εσύ κρατάς το δικό σου ελιξίριο ευτυχίας και τότε δε θα δυσκολευτείς να βρεις τι σε φτιάχνει.
Επιμέλεια Κειμένου Μελίνας Αγγελάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
