Χώρισες και τέλος. Γίνατε άσπονδοι εχθροί από τρελοί εραστές, γιατί υπερίσχυσε ο εγωισμός και όσα σας χάλασαν έγιναν πιο σπουδαία και πιο σημαντικά από όσα σας έδεναν.
Στο φευγιό απάνω βρόντηξαν και άστραψαν όλα τα μαζεμένα και τα λόγια γίνανε μαχαίρια για να στριφογυρίζουν και να ματώνουν όλες τις ανοιχτές πληγές. Τσακισμένα συναισθήματα και όνειρα που έμειναν στο ράφι.
Για ποιο πολιτισμό σου μίλησαν κάποιοι, κάποτε; Όταν τελειώνεις κάτι που σε κρατούσε ζωντανό και σου έδινε γεύση, σε θυμώνει η παύση του και ειδικά όταν γίνεται για λόγους που δεν περίμενες ποτέ ότι θα προέκυπταν ανάμεσά σας. Προδοσία, κατ’ αρχάς του εαυτού σου, γιατί δεν κατάφερες να δεις καθαρά πού πήγαινε η ιστορία και τώρα μετράς απομεινάρια και θυμωμένες λέξεις.
Αναμασάς με κολλητούς την ιστορία και κάθε τόσο αισθάνεσαι μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Ώσπου μια μέρα μαθαίνεις πως ο άνθρωπος που σ΄έβγαλε «knock out» και γίνατε μαλλιά κουβάρια την ώρα που έπεφταν οι τίτλοι τέλους, αποφασίζει να παντρευτεί.
«Ώρα του καλή». Τουλάχιστον δε θα το ζήσεις από κοντά όλο αυτό το πανηγύρι. Σκέψου να χωρίζατε πολιτισμένα και να έπρεπε να παρευρεθείς σε αυτό το γεγονός. Τρελά γλέντια.
Από πού να το πιάσεις; Από το προσκλητήριο που «έπεσε από το χέρια», όπως λέει και το άσμα, από το ονοματάκι που βλέπεις δίπλα του αντί για το δικό σου, από το κειμενάκι που αρχίζει να «χορεύει τσα-τσα» και να μη βγάζεις ούτε γράμμα; Από πού;
Ευτυχώς που χωρίσατε «απολίτιστα» γιατί τώρα θα έτρεχες και δε θα προλάβαινες. Διότι, όσο να πεις από εγωισμό και μόνο θα ήθελες να του μπεις στο μάτι. Άλλον άνθρωπο να έχει στο πλευρό του, αλλά εσένα να ξεχωρίσει με το βλέμμα του ανάμεσα στους προσκεκλημένους.
Πρώην μεν, αλλά «νυν και αεί» όσον αφορά στην ικανοποίηση του εγωισμού μας. Γιατί η φιλαρέσκειά μας δε μπορεί σε καμία περίπτωση να αποδεχτεί ότι το επόμενο βήμα από εμάς θα είναι καλύτερο και θα κερδίσει τη μόνιμη θέση, έστω κι αν εσύ δεν στόχευες ποτέ σ’ αυτήν.
Σκέψου πόσο ταλαιπωρία ψυχολογική και οικονομική φυσικά, γλιτώνεις. Σίγουρα μια ανανέωση στην γκαρνταρόμπα θα την έκανες, ένα κομμωτήριο, μια γενικότερη περιποίηση θα την επιδίωκες. Πολλά τα έξοδα και για το τίποτα στην ουσία. Γιατί άλλος θα έκλεβε την παράσταση. Θα έπρεπε να αναζητήσεις και συνοδεία γιατί δεν είναι ό,τι καλύτερο να πας σαν «καλαμιά στον κάμπο».
Και άντε και πήγαινες μέχρι την τελετή, πώς θα έφτανες να χαιρετήσεις τυπικά και να φιλήσεις σταυρωτά τον πρώην άνθρωπό σου και το έτερον ήμισυ, δίνοντάς τους και τις καλύτερες ευχές σου, αγνοώντας έστω και το ελάχιστο τρέμουλο στη φωνή σου και στο σώμα σου; Γιατί, θα το έπαιζες υπεράνω, αλλά μέσα σου ένα αγκαθάκι θα υπήρχε.
Από την άλλη, θα ήθελες να αρνηθείς να πας, για να αποφύγεις κάθε είδους «διασταύρωση» με τον ίδιο αλλά και με κοινούς γνωστούς και φίλους, αλλά δε θα ήθελες σε καμία περίπτωση να παρερμηνεύσουν την άρνησή σου και να πουν ότι δείχνεις έλλειψη θάρρους και ανωτερότητας. Ή να νομίζουν ότι τρέφεις ακόμη κάποια συναισθήματα.
Όπως και να’χει, η ατυχής στιγμή, να έχεις την τύχη να χωρίσεις με τσακωμό και κάτω από άσχημες συνθήκες, σίγουρα δε σας τιμάει σαν ανθρώπους, αλλά τουλάχιστον δε χρειάζεται να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου και να ανασκαλίζεις παλιές πληγές ανοίγοντας «μέτωπα» με αναμνήσεις, πρόσωπα και καταστάσεις.
Κάποια στιγμή, βέβαια, όλη η ένταση και η «εχθρότητα», θα καταλαγιάσει και θα υπάρξει μια σχετική ηρεμία και μια αντιμετώπιση πιο πολιτισμένη, αλλά και πάλι δε γίνεται να ξεπεραστούν και να ξεχαστούν τα πάντα.
Το δύσκολο θέμα σε κάθε περίπτωση χωρισμού, είτε γίνει κάτω από δύσκολες συνθήκες, είτε γίνει κάτω από τις καλύτερες, είναι ο ρυθμός με τον οποίο καταφέρνουν τα δύο «μέρη» να προχωρήσουν. Όταν μετά από μια τελειωμένη σχέση, έχεις καταφέρει να ξαναφτιάξεις κάτι καινούργιο και όμορφο, που να σε γεμίζει και να σε ολοκληρώνει και μαζί του να ζεις όμορφες στιγμές, οτιδήποτε ανήκει στο παρελθόν είναι πλέον «ανίκανο και αδύναμο» να σε αναστατώσει.
Το «πρόβλημα» υφίσταται όταν ο ένας από τους δύο προχωράει τη ζωή του πιο γρήγορα και πιο όμορφα και ο άλλος μένει πίσω να αναβιώνει το κάθε τι. Τότε το γεγονός ενός γάμου, του ανθρώπου που κάποτε είσαστε μαζί και ακόμη δεν τον έχεις ξεπεράσει, θα είναι δηλητήριο στην ψυχή σου, είτε παρευρεθείς είτε όχι, είτε καλεστείς είτε όχι.
Θα κοιτάζεις το ρολόι την ώρα που θα γνωρίζεις ότι γίνεται το μυστήριο και θα αναρωτιέσαι αν ήσουν, είσαι και θα είσαι η πιο δυνατή του ιστορία. Γιατί υπάρχουν κάποιες ανθρώπινες αδυναμίες που καλώς ή κακώς ζουν μέσα μας, όσο κι αν κάποιες φορές προσπαθούμε να τις κοιμίσουμε ή να τις παραμυθιάσουμε.
Επιμέλεια Κειμένου Μελίνας Αγγελάκη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
