Απόψε λέω να γυρίσω τους δείκτες του ρολογιού πίσω κατά οκτώ χιλιάδες εφτακόσιες τριάντα έξι ώρες και κάτι ψιλά μήπως καταφέρω να ξεγελάσω το χρόνο και βρεθώ ξανά φάτσα – κάρτα μαζί σου. Ακριβώς τη στιγμή που άρχισε να πέφτει η αυλαία στο εργάκι μας.
Να έρθω αντιμέτωπη για μια τελευταία φορά και να συμβιβαστώ επιτέλους μ’ εκείνο το «αντίο» σε γκρο πλαν. Σκοτώνοντας έτσι αυτό που θέλει να με βρίσκει κάθε τόσο να επιμένω πως απ’ όλες τις πράξεις η μόνη που δε μας άξιζε ήταν η διαίρεση. Ένας υπολογισμός-φιάσκο στον οποίο, όσο και αν προσπαθήσαμε να στριμώξουμε το πολύ του ενός στο λίγο του άλλου, το αποτέλεσμα ήταν το ένα και το αυτό. Μηδέν.
Βαρέθηκα να μετράω μηδενικά. Κράτησέ τα εσύ αν σε βολεύουν και ζήσε μ΄αυτά. Εγώ ούτε θέλω, ούτε και μπορώ πια να τα κουβαλάω γιατί με βαραίνουν. Στις σχέσεις μου έμαθα να προσθέτω, να πολλαπλασιάζω και να προσπαθώ να τετραγωνίσω τον κύκλο.
Οι σκατά πράξεις που αφαιρούν έρωτες, αγάπες,στιγμές και διαιρούν ζωές δεν έχουν καμιά θέση στο δικό μου κόσμο. Δεν τις σηκώνει το dna μου και δεν τις γουστάρω. Γκέγκε;
Γι΄αυτό απόψε θα γιορτάσω την επέτειο χωρισμού μας. Και θα τα κάνω όλα στο μέγιστο γιατί μας το χρωστάω. Για την ακρίβεια ΜΟΥ το χρωστάω.
Θα πιω για κάθε γαμημένη απουσία σου από την καθημερινότητά μου και για κάθε «μου λείπεις» που σιγοψιθύριζα λίγο πριν πέσω για ύπνο, μέχρι να ξεράσω κάθε επιθυμία και ανάγκη μου να βρίσκεσαι πλάι μου. Στα ζόρια μου, στα χαμόγελά μου, στις επιτυχίες μου, στις αναποδιές, στα σούρτα και στα φέρτα μου, στα πάνω και τα κάτω μου. Κι έλειψες πολύ, να το ξέρεις, αλλά κλάιν. Τη συνήθισα την απώλειά σου κι έμαθα να ζω μ’ αυτή.
Ύστερα θα καπνίσω για όλες τις στιγμές μας. Πολλές ή λίγες δεν έχει σημασία. Θα περιμένω μέχρι να ποτίστουν δηλητήριο απ΄τον καπνό και να πνιγούν μέσα του. Κάθε στιγμή και τζούρα. Με την κάθε ρουφηξιά να έχει την ένταση και τη διάρκεια που της αρμόζει. Βαθιά και μακρόσυρτη. Θα κλείσω τα μάτια και θα εισπνέυσω ό,τι έζησα μαζί σου με κάθε λεπτομέρεια. Και κάθε εικόνα που θα γίνεται για λίγο κομμάτι μου θα την αποχαιρετάω στην εκπνοή μου. Αφήνοντάς την ελεύθερη να διαλυθεί στον αέρα.
Και «γεμάτη» όπως θα είμαι θα γελάσω τόσο δυνατά, μέχρι το γέλιο μου να υπερκαλύψει τον κρότο που άφηνε η σιωπή σου στο χρόνο. Και θα τραγουδήσω μέχρι να μη βγαίνει άλλη φωνή για να σου πω πόσο πολύ λυπάμαι για την κατάληξή μας. Άλλωστε, τί νόημα θα είχε;
Και στο αποκορύφωμα της βραδιάς λέω να χορέψω. Έχω σκοπό να πηγαίνω σαν την τρελή πέρα δώθε πάνω στο καλογυαλισμένο άλλοθι που έφτιαξες για να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα. Μέχρι ν’ αφαιρέσω κάθε ίχνος γυαλάδας που σε εμποδίζει να δεις τη θαμπή πραγματικότητα.
Αυτήν που λέει πως σαν απόψε ήταν που χάσαμε και οι δυο, μα ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Γι΄ αυτόν και μόνο το λόγο αξίζει να το γιορτάσω. Χρόνια μας πολλά, λοιπόν, μωρό μου.
Επιμέλεια κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
