Το στρουμπουλό αγοράκι με τις ξανθές μπούκλες και το τόξο, ήρθε να σου αποδείξει για άλλη μια φορά το πόσο παιδί μπορείς να γίνεις όταν δαγκώσεις για τα καλά τη λαμαρίνα. Κάποτε χάραζες στα θρανία των σχολικών σου τάξεων αρχικά ονομάτων και στίχους. Σήμερα ο χείμαρρος των συναισθημάτων σου παίρνει τη μορφή λέξεων, πάνω σε ένα άψυχο ντουβάρι μετατρέποντάς σε, σε σύγχρονο Ερωτόκριτο.
Ανομολόγητοι έρωτες, απωθημένα και ερωτικά καλέσματα που κρύβουν παράπονο και προσμονή. Υποσχέσεις που κάνουν το «πάντα» να μη μοιάζει ουτοπία αλλά πραγματικότητα γιατί συνεχίζουν να παραμένουν γραμμένες εκεί, ανεξίτηλες και άφθαρτες με το πέρασμα του χρόνου. Μένουν για να σου υπενθυμίζουν κάθε φορά που τα βλέπεις πως ακόμη και αν ανήκουν στο παρελθόν, κάποτε υπήρξαν και αναπόφευκτα αποτελούν κομμάτι του εαυτού σου.
Ερωτικά συνθήματα σε τοίχους. Τα βλέπεις καθημερινά σε δρόμους, στενά και σε πλατείες της πόλης. Κάποια, αποτελούν μικρά αριστουργήματα ψυχής και σου κεντρίζουν τόσο πολύ το ενδιαφέρον που θέλεις να τραβήξεις τις αφίσες που είναι κολλημένες πάνω τους, για να διαβάσεις την συνέχεια και να μαντέψεις το story και την κατάληξη αυτών των δυο ανθρώπων. Κάποια πάλι σε κάνουν απλά να χαμογελάσεις και άλλα να τα προσπεράσεις.
Και παρ΄όλο που οι εποχές εναλλάσσονται και διαδέχονται η μια την άλλη, αυτά δεν το κουνάνε ρούπι. Μέσα σε καταιγίδες, παγωνιά και καύσωνα περιμένουν πεισματικά μια απάντηση και ας ξέρουν πως δε θα έρθει ποτέ. Τοίχοι που διηγούνται, με δυο αράδες ιστορίες αγάπης και έρωτα και τα βράδια ουρλιάζουν, αποζητώντας την προσοχή των περαστικών. Έχουν την ανάγκη να ακουστούν, για να εξιλεωθούν.
Κάθε γράμμα και λαχτάρα, κάθε λέξη και ένα ξέσπασμα με τη βαρύτητα της σημασίας της πρότασης που σχηματίζεται σχολαστικά πάνω του, να είναι ικανή να τον κατεδαφίσει. Καθ’ ότι ανώνυμα τις περισσότερες φορές, καθιστούν τον πρωταγωνιστή αφανή ήρωα με τους πεζούς και τα αδέσποτα να γίνονται μοναδικοί μάρτυρες της δικής του υπέροχης αλήθειας. Αυτής που κρατά επτασφράγιστο μυστικό από τον άνθρωπο που αγαπά και τρέμει από φόβο μην αποκαλυφθεί και εκτεθεί ανεπανόρθωτα στα μάτια του. Γιατί βλέπεις, το αληθινό αντί να μοιράζεται, τρομάζει.
Και εσύ το στριφογυρίζεις καιρό τώρα στο μυαλό σου. Και τελικά καταλήγεις στο τί θα γράψεις με την ελπίδα να το διαβάσει και να σκεφτεί εσένα ως τον πιθανότερο « δράστη». Επειδή όμως σε κάθε καλά οργανωμένο έγκλημα υπάρχει σχεδόν πάντα ένας συνεργός, παίρνεις μαζί σου και έναν φίλο. Εκείνον που θα κρατάει τσίλιες, μην τυχόν και σας δει κάνα μάτι, την ώρα που έχεις το σπρέι στο χέρι και ξεκινάς να γράφεις ερωτικά συνθήματα στους τοίχους μιας γειτονιάς. Εκείνης που σου ξυπνάει αναμνήσεις του παρελθόντος και ξημεροβραδιάζεσαι στα στενά της. Και η μια λέξη συμπληρώνει την άλλη, μέχρι που λες όσα νιώθεις, και αφού ολοκληρώνεις το δημιούργημά σου αποχωρείς από τον τόπο του εγκλήματος σαν το κλέφτη.
Και μετά περιμένεις και εσύ για μια απάντηση που το πιθανότερο είναι να μην έρθει ποτέ.
Κοίταξε όμως και λίγο τριγύρω σου. Ίσως κάπου σε κάποιο άλλο τοίχο, ένα σύνθημα περιμένει για τη δική σου.
ΥΓ: Αφιερωμένο στον Δημήτρη που μου έδωσε την ιδέα για αυτό το άρθρο, λέγοντάς μου χαρακτηριστικά πως έκανε την γειτονιά της να θυμίζει Texas.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
