Λείπεις κι όλα μου φταίνε

Ανάθεμά σε για έρωτα. Εγώ ο πιο ζεν άνθρωπος του κόσμου, να έχω φτάσει στο σημείο να τραβάω σαν αλαφιασμένη την πόρτα του ασανσέρ πριν καλά-καλά σταματήσει ο θάλαμος στο σημείο που πρέπει και να στραβοκοιτάζω το σερβιτόρο επειδή έκανε δυο ολόκληρα λεπτά να έρθει για παραγγελία.

Απορώ, δηλαδή, πώς ακόμη δε βρέθηκε κανένας να με σιχτιρίσει μπας κι έρθω στα ίσα μου γιατί αυτή η παλαβομάρα κι η γκρίνια μου ειλικρινά δεν αντέχονται. Και μη νομίζεις πως δεν έχω το γνώθι σαυτόν. Δε φαντάζεσαι πόσες φορές έσυρα στον εαυτό μου τον εξάψαλμο, αλλά τι το θες; Το συμπέρασμα είναι ένα.

Λείπεις κι όλα μου φταίνε. Ο καφές που τυχαίνει να έχει περισσότερη ζάχαρη, το λεωφορείο που δεν είναι ποτέ στην ώρα του, ο χειμωνιάτικος καιρός μήνα Ιούνιο, η ουρά στα ΑΤΜ κι ο απέναντι τύπος που με φλερτάρει και δεν έχει το χαμόγελό σου.

Τα βάζω μ΄αυτόν, με σένα, με μένα, και κυρίως με εκείνη την απαίσια ξεχαρβαλωμένη κόκκινη πολυθρόνα που επέμενες να κρατήσουμε και που τελικά ούτε που φιλοτιμήθηκες να πάρεις φεύγοντας. Ξέρεις, αν κι εντελώς άβολη καμιά φορά κάθομαι σ΄αυτήν και παρακολουθώ το ματς της αγαπημένης σου ομάδας. Ποια; Εγώ, που άκουγα για ποδόσφαιρο και μόνο αναφυλακτικό σοκ που δεν πάθαινα.

Κι ύστερα, μου τη δίνει που αρχίζω να ξεχνάω τον ήχο της φωνής σου και να πετάγομαι σαν ελατήριο μες στη μαύρη νύχτα για να σε ψάξω στη διπλανή μεριά του κρεβατιού. Μόνο που αντί για σένα, βρίσκω το λάπτοπ, κάνα-δυο βιβλία παραπεταμένα και το κινητό μου, το οποίο σημειωτέον του έχω κι ένα άχτι παραπάνω, όχι μόνο γιατί δε λαμβάνει πια μηνύματά σου αλλά επειδή σε εξόρισε κι απ’ τα « Αγαπημένα».

Το άλλο, πού το πας; Είμαι εγώ υποχρεωμένη να ακούω τη γειτόνισσα να φωνάζει το γιο της με το όνομά σου; Όχι, πες μου. Γιατί δεν είναι κατάσταση αυτή. Να θες να αγιάσεις και να μη σ΄αφήνουν. Χάθηκε δηλαδή να του βρει ένα παρατσούκλι ή να τον αποκαλεί κάπως διαφορετικά; Εν ανάγκη ας τον ξαναβαφτίσει.

Κι μετά σου λένε ότι το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ μας κι άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Τι να σου πω, το συγκεκριμένο ιδίως, ξεσκίστηκε να με ευνοεί! Που σε όποιο μαγαζί μπαίνω να διασκεδάσω σαν άνθρωπος, τότε ο dj θυμάται να παίξει ένα εκτενέστατο ποτ πουρί των τραγουδιών που σου αρέσουν και που καθένα απ΄αυτά φέρνει στο νου ένα σωρό αναμνήσεις. Μέχρι που φεύγω με χαλασμένα τακούνια. Κι όχι, δεν είναι απ΄το χορό. Αν ήταν έτσι, χαλάλι. Ας πούμε πως κάνω ίσα-ίσα μια μίνι γεώτρηση στο πάτωμα απ΄τον « ενθουσιασμό» μου που σε θυμάμαι.

Μωρέ, καλά λέω πως δεν είναι τυχαίο. Δεν εξηγείται αλλιώς. Είναι όλοι βαλτοί. Τέλος πάντων. Κάπου εδώ θα σ΄αφήσω γιατί με ενοχλεί κι αυτός ο κέρσορας που αναβοσβήνει συνεχώς και με αποσυντονίζει. Ξέρω τι σκέφτεσαι. Πως ίσως και να βρίσκομαι στα πρόθυρα της παράνοιας, αν βέβαια δεν τα έχω ήδη ξεπεράσει.

Γι΄αυτό σου λέω. Μην αργείς. Έλα. Σε περιμένω.