Χούι που το έχετε μερικοί από εσάς. Μάλλον τη βρίσκετε με το να μη χάνετε ευκαιρία να μας πιπιλίζετε τ΄αυτιά, σχετικά με το τι ακριβώς περιμένουμε για να κάνουμε σχέση. Έλα ντε; Τι περιμένουμε; Χελόου, να ερωτευθούμε μήπως;
Αλλά βέβαια, αυτή η μικρή λεπτομέρεια σας διαφεύγει. Αποτελεί για εσάς, τα ψιλά γράμματα που βαριέστε αφόρητα να διαβάσετε ή κάνετε πως δεν τα βλέπετε. Γιατί, τι είναι άλλωστε ο σύντροφος; Έρχεται κατά παραγγελία, όποτε μας καυλώσει ή είναι προϊόν διαθέσιμο στα ράφια του σούπερ μάρκετ; Τον ρίχνουμε βιαστικά στο καλάθι των αγορών μας και κατευθυνόμαστε προς το ταμείο γεμάτοι ικανοποίηση που προλάβαμε την προσφορά. Όχι;
Βασικά, κούνια που σας κούναγε και σας αποκοίμισε για τα καλά απ’ ό,τι φαίνεται. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να ξυπνήσετε και να μάθετε πως η σχέση απλά προκύπτει. Δεν είναι αποτέλεσμα επιλογής. Σίγουρα υπάρχουν κι εκείνοι που επιλέγουν να είναι μ’ έναν άνθρωπο, για να καλύψουν τα συναισθηματικά τους κενά και να κουκουλώσουν τις όποιες ανασφάλειες τους. Με λίγα λόγια αποζητούν έναν οποιονδήποτε σύντροφο-δεκανίκι.
Όσο αυτό το στήριγμα παραμένει στη θέση του, έχουν την ψευδαίσθηση της πληρότητας και της αυτάρκειας. Μέχρι να έρθει η στιγμή που θα σπάσει και θα βρεθούν στα πατώματα χτυπώντας το κεφάλι τους στα πλακάκια. Αλήθεια, αυτό είναι το νόημα μιας σχέσης; Μπαίνουμε σ΄αυτήν, απλώς για τα μάτια του κόσμου κι από φόβο μη μείνουμε μόνοι μας;
Ευχαριστούμε, αλλά να μας λείπει το βύσσινο. Βλέπετε, εμάς που μας ζαλίζετε με την πρώτη ευκαιρία μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι είτε με σύντροφο είτε χωρίς. Κι ας μας ανεβοκατεβάζετε στραβούς κι ανάποδους. Κι ας λέτε ότι σηκώσαμε τη μύτη ψηλά και πως ο ένας μας βρομάει κι η άλλη μας ξινίζει. Γιατί αυτή η ξινίλα που ονομάζετε εσείς, στη δική μας γλώσσα μεταφράζεται ως «Ξέρω τι θέλω και δε συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο».
Και σίγουρα, δεν είναι λίγες οι φορές που αισθανόμαστε έντονη την ανάγκη της συντροφικότητας. Μακάρι να είχαμε κάποιον δίπλα μας να μοιραζόμαστε στιγμές, σκέψεις και συναισθήματα. Αλλά δεν μπορεί να συμβεί με τον οποιονδήποτε, παρά μόνο μ’ εκείνον που θα μας εμπνεύσει και θα μας βγάλει κάτι το διαφορετικό. Εκείνον στη θέα του οποίου θα μας κόβονται τα γόνατα, το στομάχι μας θα γίνεται κόμπος και θα έχουμε ένα ηλίθιο χαμόγελο, μόνιμα καρφωμένο στο πρόσωπό μας.
Πάρτε το χαμπάρι πως θα συνεχίσουμε να τρώμε στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση και θα πηγαίνουμε σ’ όποια ταινία και προβολή γουστάρουμε. Μέχρι να βρούμε αυτό που ψάχνουμε, θ’ απολαμβάνουμε την ελευθερία μας στο έπακρο. Κι αν τις κρύες νύχτες του χειμώνα δεν την παλεύουμε και θέλουμε κάποιον να μας ζεσταίνει τα πόδια, θα αγοράσουμε δεύτερο ζευγάρι κάλτσες ή σκύλο με μπόλικο τρίχωμα.
Απ’ ό,τι καταλάβατε, τζάμπα σάλιο ξοδεύετε με το να συνεχίζετε να επιμένετε να δούμε το θέμα «σχέση» μέσα απ’ τα μυωπικά γυαλιά σας, γιατί δεν έχουμε ν’ αντικρίσουμε τίποτα περισσότερο πέρα απ΄ τη θλιβερή σας πραγματικότητα. Εκείνη που ορίζεται από κανόνες κι υπαγορεύεται μόνο από «πρέπει».
Γιατί στην αντίθετη δική μας πραγματικότητα, η εξαίρεση κάνει πάντα τον κανόνα κι είναι γεμάτη από «θέλω» που πηγαινοέρχονται και δεν ησυχάζουν μέχρι να βρουν διέξοδο.
Επιμέλεια κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
