Μη μου μιλάτε εσείς για πάθη

Πραγματικά όταν βλέπω όλους εσάς να μιλάτε για δήθεν πάθη και να μου κάνετε κήρυγμα ως ειδήμονες του είδους, δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω τα γέλια ή να ξεράσω.

Το δεύτερο μάλλον θα έκανε πιο αντιληπτή την αγανάκτηση και τη δυσαρέσκειά μου, μπας και το πάρετε χαμπάρι και το βουλώσετε το ρημάδι, αλλά και πάλι δεν πρόκειται να καταλάβετε, μιας και όλα αυτά τα παθήματα που αναφέρετε αποτελούν μόνο μια τόση δα μικρή σταγόνα μέσα στο δικό μου ωκεανό από δαύτα.

Και επειδή δεν έχετε την παραμικρή ιδέα για το τι έχω περάσει, καλύτερα να βγάλετε το σκασμό.

Είναι που ανατινάχτηκε το μέσα μου και γκρεμίστηκε ολόκληρη η κοσμοθεωρία μου, μετατρέποντάς με σε ένα πλάσμα άκρως αντιδραστικό και καχύποπτο.

Είναι που εγκλωβίστηκα σε σχέσεις αδιέξοδες και άρρωστες από ζήλια, χάνοντας τον εαυτό μου.

Είναι που εκμεταλλεύτηκαν τη διαλλακτικότητα μου και προσπάθησαν να με αλλάξουν.

Είναι που έχασα ευκαιρίες γιατί ήθελα να τις δίνω σε άτομα που στην τελική δεν άξιζαν ούτε να τους φτύσω.

Είναι που σιχάθηκα τους ανθρώπους που μπήκαν στη διαδικασία να ξυπνήσουν τα συναισθήματά μου χωρίς να είναι πρόθυμοι ν΄ανταποδώσουν  στο ελάχιστο.

Είναι που όσο ξεκάθαρη και ειλικρινής ήμουν, άλλο τόσο έπαιξαν μαζί μου.

Είναι που κάποιοι κωλοεγωιστές υπολόγισαν την πάρτη τους και μόνο και με άδειασαν με την πρώτη ευκαιρία.

Είναι που εμπιστεύτηκα άτομα που είχαν τη ρουφιανιά στο αίμα τους, έδωσα ότι ψυχικό απόθεμα διέθετα και προδόθηκα.

Είναι που απογοητεύτηκα από δήθεν φίλους που δε μου στάθηκαν στα δύσκολα και που μου την έφεραν πισώπλατα.

Είναι που κοιμήθηκα σε κρεβάτια άδεια αγκαλιάζοντας σώματα ψυχρά, κενά και αδιάφορα.

Είναι που επένδυσα συναισθηματικά σε ξεγάνωτους τενεκέδες και ύστερα μου ζητούσαν τα ρέστα.

Είναι που πέρασα για μπεσαλήδες τους τζάμπα μάγκες και τους δειλούς για θαρραλέους.

Είναι που όλα όσα ήθελα γινόταν με το στανιό και ύστερα μου έβγαιναν από τη μύτη.

Είναι που έδωσα σε έρωτες χώρο και χρόνο αντί για δυο ξεγυρισμένα χαστούκια και ένα αντίο.

Είναι που τελικά έπεσα τόσο έξω και έσκασα στο έδαφος με τα μούτρα πέφτοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα από το ροζ συννεφάκι μου.

Είναι που από τότε, χωρίς να το θέλω, έγινα πιο καχύποπτη στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, ύψωσα άμυνες και έχτισα τείχη γύρω μου να μην μπορεί να με πλησιάσει κανείς.

Είναι που δε σηκώνω πια μύγα στο σπαθί μου. Που βλέπω να αλλάζω και με χαλάει.

Είναι που δε γουστάρω να κάνω την χάρη σε κανένα μαλάκα να γίνω σαν και του λόγου του.

Μα περισσότερο απ’ όλα, είναι που κουράστηκα να κουβαλάω όλα αυτά τα γαμημένα αρνητικά συναισθήματα που με ακολουθούν σε κάθε βήμα μου. Βρίσκονται πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπενθυμίζοντας μου πως οι άνθρωποι είναι άπληστοι, αγνώμονες και προπαντός με το χέρι στη σκανδάλη.

Όταν τους δείξεις την αγάπη σου, πυροβολούν εν ψυχρώ.

Γι’ αυτό σας λέω, μη μου μιλάτε εσείς για πάθη.