Που λέτε, ο καθένας θα πρέπει να κάνει ό,τι γουστάρει στη ζωή του, χωρίς να κρίνεται απ΄τον περίγυρο για τις επιλογές του. Γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, βρε παιδί μου, που ζουν και τρέφονται απ΄τη ζωή του διπλανού τους. Σαν τις βδέλλες ένα πράγμα. Το κουτσομπολιό ρέει στις φλέβες τους κι είναι αδύνατον να μη σχολιάζουν το καθετί, λες και δεν έχουν δικά τους προβλήματα να ασχοληθούν.
Αλλά, έτσι είναι. Όταν δεν τολμάνε να κοιτάξουν κατάματα τα δικά τους στραβά κι ανάποδα και να προσπαθήσουν να τα διορθώσουν, τα αντιπαρέρχονται και το παίζουν κριτές δεξιά κι αριστερά. Θαρρείς κι είναι οι τέλειοι και τα έχουν καταφέρει περίφημα στη ζωή τους. Τουλάχιστον αυτό πιστεύουν κι ας διαθέτουν τις περισσότερες φορές τη μεγαλύτερη καμπούρα απ΄όλους τους υπόλοιπους.
Κι άντε. Μια τέτοια συμπεριφορά από παλαιές γενιές ως ένα σημείο δικαιολογείται, γιατί έτσι έμαθαν. Να βλέπεις όμως νέα παιδιά να τη διαιωνίζουν, είναι λυπηρό και τραγικό ταυτόχρονα.
Τέτοιοι άνθρωποι, φίλε μου, έχουν μεγάλο πρόβλημα. Άοσμα όντα με τρομερή ανασφάλεια κι έλλειψη αυτοεκτίμησης, ξοδεύουν ώρες ατελείωτες σε κάτι ανούσιες, κοτσομπολίστικες συζητήσεις και στερούν πολύτιμο χρόνο απ΄τον εαυτό τους κι από κάτι που θα μπορούσε να τους εξελίξει ως προσωπικότητες και να τους πάει ένα βήμα παραπέρα.
Αντί να μιλάνε για ιδέες, όνειρα και στόχους προτιμούν να αναλύουν, αν τελικά παντρεύτηκε η κουτσή Μαρία εκείνο το λεφτά τύπο που γνώρισε πέρυσι στις διακοπές και πόσα είναι τα μηδενικά που συνοδεύουν το ποσό του τραπεζικού λογαριασμού του.
Που κακιά η ώρα που τη γνώρισε, γιατί ποιος ξέρει πόσα θα του φάει και μετά θα τον παρατήσει άφραγκο με πέντε παιδιά κι ένα σκύλο στο δρόμο, για να κάνει την dolce vita που πάντα ονειρευόταν. Γιατί πάντα τέτοια ήταν η Μαρία. Άπληστη κι αγνώμων.
Και δώσ΄του οι χαρακτηρισμοί απ΄εδώ και δώσ΄του η κριτική από ‘κει το ξεχαρβαλώνουν το θέμα της ημέρας. Και τι καταλαβαίνουν; Γυρίζουν σπίτια τους και το βράδυ νανουρίζονται στις αυταπάτες τους πως αυτοί είναι σε πολύ καλύτερη θέση απ΄τη Μαρία και απ’ οποιονδήποτε άλλο. Κάπως έτσι κάνουν τον ύπνο του «κουτσομπόλη». Ήρεμο και γαλήνιο.
Τι κι αν ξέρουν πως οι δικές τους υποθέσεις πάνε απ΄το κακό στο χειρότερο. Την επόμενη μέρα θα κάνουν και πάλι στην άκρη τη ζωή τους, όντας αδύναμοι να τη διαχειριστούν, για να ασχοληθούν με μια άλλη. Γιατί έτσι αισθάνονται καλύτερα. Και κυρίως ανώτεροι, όταν βάζουν τα προσωπικά και τα επαγγελματικά του άλλου κάτω απ’ το μικροσκόπιο.
Και μη νομίζετε. Πάντα φροντίζουν να βρουν ένα ψεγάδι. Έτσι για το γαμώτο και για να έχουν να λένε. Η κατινιά στο φουλ δηλαδή. Από τέτοιους μικροπρεπείς ανθρώπους βρόμισε ο τόπος και καλύτερα να κρατάμε απόσταση. Δεν έχουν να μας προσφέρουν τίποτα άλλο, πέρα απ΄την αρνητική τους ενέργεια και την επιφανειακότητα του χαρακτήρα τους.
Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα λόγια του Πλάτωνα πως «Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες, οι μεσαίοι άνθρωποι μιλούν για γεγονότα και οι μικροί άνθρωποι μιλούν για τους άλλους». Ας επιλέξουμε σε ποια κατηγορία θέλουμε να ανήκουμε και από ποια θέλουμε να περιτριγυριζόμαστε.
Επιμέλεια κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
