Μην το αρνείσαι. Κατά τη διάρκεια της ημέρας υποδύεσαι πότε το ρόλο του πρωταγωνιστή και πότε εκείνον του κομπάρσου, ανάλογα τις περιστάσεις.
Μέσα σε εντυπωσιακά κουστούμια και πίσω απο επιβλητικά προσωπεία, τηρείς κατά γράμμα τα λόγια σου (εντάξει κάποιες φορές αυτοσχεδιάζεις κιόλας) με σκοπό να μαγέψεις το κοινό με την ερμηνεία σου και να αποσπάσεις το πολυπόθητο χειροκρότημα.
Μέχρι που σβήνουν τα φώτα, πέφτει η αυλαία και τρέχεις στα παρασκήνια να βγάλεις το ένα κιλό μπογιάς απο τη μούρη σου και την κομμένη και ραμμένη στα μέτρα φορεσιά σου.
Τόσες ώρες πάνω στη σκηνή μπούχτισες ο άνθρωπος.
Κάπου εκεί λοιπόν, καθώς σκοτεινιάζει, είσαι πια αβίαστα ο εαυτός σου. Όσα λες και κάνεις δεν αποτελούν μέρος ενός καλογραμμένου σεναρίου παρά την ωμή πραγματικότητα. Είναι η στιγμή που το μέσα σου αρχίζει να παίρνει την ρεβάνς για όλη την καταπίεση που δέχτηκε.
Η νύχτα κρύβει μια ανεξήγητη μαγεία, που κανένα ξόρκι της ημέρας δεν είναι ικανό να τη διαλύσει. Σε κάνει να θέλεις να κυριαρχήσεις. Να παίξεις το παιχνίδι με τους δικούς σου όρους και όχι με εκείνους που σου επιβάλλουν τα «πρέπει» της καθημερινότητας. Σαν μια παρτίδα σκάκι χωρίς στρατηγικές. Φτάνει να σε ακουμπήσει με το μαγικό ραβδί της και μεταμορφώνεσαι σε κυνηγό των πιο κρυφών επιθυμιών σου, με μοναδική πυξίδα το ένστικτό σου καθώς οι άμυνες σου κατά την διάρκεια αυτής πέφτουν.
Όλα μοιάζουν διαφορετικά. Μέσα σ’ αυτή μπορείς να είσαι όπως εσύ θέλεις. Ρισκάρεις και ζεις το δικό σου αληθινό παραμύθι μέχρι που βγαίνει το φως του ήλιου και η άμαξα γίνεται και πάλι κολοκύθα. Φοράς ξανά την πολύχρωμη μάσκα σου και βγαίνεις στο καρναβάλι.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, πολλοί αποδοκιμάζουν τη νύχτα και το συνάφι της. Για την ακρίβεια τρομάζουν. Είναι όλοι εκείνοι που, αν και μεγάλωσαν, πιστεύουν ακόμη σε εκείνο τον τραγελαφικό μύθο περί μπαμπούλα που βγαίνει μετά τις δώδεκα έτοιμος να κατασπαράξει όποιον ξενυχτά.
Είναι εκείνοι που φοβούνται τον εαυτό τους, γιατί μέσα στη νύχτα νιώθουν έξω από τα νερά τους. Ότι χάνουν τον έλεγχο των πραγμάτων. Και πώς να το κάνουμε; Δε γίνεται να χτίζεις ολημερίς το image σου με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα για να το δεις να γκρεμίζεται σε ένα βράδυ σαν το γιοφύρι της Άρτας, ούτε να παίρνεις στα σοβαρά μεταμεσονύκτιες γνωριμίες.
Και όμως οι καλύτερες και πιο προσοδοφόρες σχέσεις, είτε φιλικές είτε ερωτικές, γεννήθηκαν περασμένες τέσσερις. Ακριβώς γιατί ο καθένας προσέφερε τον εαυτό του, ατόφιο χωρίς αμπαλάζ και φανταχτερές κορδέλες. Γιατί τα λόγια που ειπώθηκαν, οι αγκαλιές που ανταλλάχθηκαν, τα φιλιά που δόθηκαν και τα χαμόγελα που χαρίστηκαν ήταν αληθινά.
Έτσι λοιπόν. Οι άνθρωποι που γνωρίζουμε μέσα στη νύχτα είναι πιο αληθινοί απο εκείνους που γνωρίζουμε την ημέρα. Μέσα σε σύννεφα καπνού και στη μυρωδιά αλκοόλ μπορείς να διακρίνεις άτομα ξεχωριστά που δεν έχουν την ανάγκη να προσποιηθούν, ούτε κρύβουν άσσους στο μανίκι τους. Έχουν όλα τα χαρτιά τους ανοιχτά μπροστά σου και δεν μπλοφάρουν. Το αφήνουν πάνω σου για το αν θα επιλέξεις να κάνεις παιχνίδι ή όχι.
Για αυτό και μόνο το λόγο, η νύχτα δε θα έπρεπε να τρομάζει, αλλά να ελκύει.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
