Λένε πως το πολύ χρήμα χαλάει τον άνθρωπο. Τον κάνει υπερόπτη κι αλαζόνα. Τον μετατρέπει σε σπάταλο και πλεονέκτη. Βέβαια στον αντίποδα, υπάρχει κι εκείνος ο τύπος ανθρώπου που, όσο πιο πολλά μηδενικά συνοδεύουν το ποσό του τραπεζικού του λογαριασμού, τόσο πολλαπλασιάζονται τα καβούρια στις τσέπες του.
Είναι εύκολα αναγνωρίσιμος καθώς, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, δε χάνει την ευκαιρία να βγάλει ξύγκι απ’ τη μύγα, προκειμένου να διατηρήσει –αν όχι και να αυξήσει– την περιουσία του. Θα τον δεις κακομοιριασμένο, να μιξοκλαίει στον περίγυρό του ολημερίς και ολονυχτίς, ζητώντας όλο και περισσότερα, πίσω απ’ το χρυσό κλουβί του.
Κι ίσως οι μετοχές του στο χρηματιστήριο να ανεβαίνουν ραγδαία, όμως εκείνες της ζωής του πέφτουν κατακόρυφα. Κι αυτό γιατί ο επίτιμος wannabe Ωνάσης επιδίδεται σ’ ένα συνεχή αγώνα περιφρούρησης των κεκτημένων ξεχνώντας να ζήσει. Και δε λέω σε καμιά περίπτωση να βγει στους δρόμους και να αρχίζει να σκορπάει τα χρήματά του από εδώ και από εκεί. Αλλά, να τα διαχειριστεί με τέτοιο τρόπο, που να κάνει τη ζωή του πιο ποιοτική κι εύκολη.
«Μέτρον άριστον» έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι κι είχαν απόλυτο δίκιο. Αν διατηρείς το μέτρο εξασφαλίζεις την απόλυτη ισορροπία. Λέξη που προφανώς και δεν συμπεριλαμβάνεται τόσο στο λεξιλόγιο των σπάταλων, όσο και σ’ αυτό των σπαγκοραμμένων. Ας μην πιάνουμε τα άκρα λοιπόν. Ειδικά αυτοί οι τελευταίοι, αποτελούν τον ορισμό της κατάντιας. Πιο τσιφούτης πεθαίνεις.
Γιατί τι να το κάνεις να είσαι πλούσιος και τσιγκούνης ταυτόχρονα; Μαρμελάδα χωρίς ζάχαρη, μπέικον δίχως λιπαρά. Κάτσε και ψωμολύσσαξε, δηλαδή, μπροστά από ένα τραπέζι που περιλαμβάνει ό,τι τραβάει η όρεξή σου. Μιλάμε για τέρμα μαζοχισμό, όχι αστεία.
Πέρα απ’ αυτό. Το άλλο πού το πας; Άπαξ κι η σφιχτοχεριά ρεύσει στο αίμα σου, θα επηρεάσει και την καρδιά σου. Εδώ τσακιστό λεπτό του ευρώ δε χαρίζεις, θα δώσεις το πανάκριβο συναίσθημά σου;
Σίγουρα κάποια στιγμή στην μέχρι τώρα ζωή σου, έχεις γίνει μάρτυρας της αρχιτσιγκουνιάς σ’ όλο της το μεγαλείο. Τα παραδείγματα πολλά. Όπως εκείνων που ενώ τα χρήματα έτρεχαν απ’ τα μπατζάκια τους προτίμησαν να επιστρέψουν στο κατάστημα ελάχιστης αξίας ελαττωματικό προϊόν, απαιτώντας τη μέγιστη αποζημίωσή τους.
Βέβαια υπάρχουν κι εκείνοι που στο πρώτο ραντεβού τους, που υποτίθεται πως πρέπει να ‘σαι τύπος κι υπογραμμός, έκαναν μια ώρα σβούρες με το αυτοκίνητό τους μέχρι να φτάσει η ώρα που το parking θα είναι free, για να γλιτώσουν το αστρονομικό ποσό του ενός ευρώ.
Ή που προτίμησαν να πάθουν ηλιακό έγκαυμα στην παραλία, απ’ το να πληρώσουν για ν’ απολαύσουν μέσα στο ντάλα ήλιο τη σωτήρια σκιά μιας ομπρέλας. Ή που ζήτησαν το αντηλιακό του διπλανού, για να μην ξοδέψουν το δικό τους και πασαλείφτηκαν με ποσότητα που έφτανε για μια βδομάδα.
Αλήθεια τώρα. Και μόνο που διάβασες όλα αυτά, δεν αισθάνεσαι μια αρνητική ενέργεια; Ένα σφίξιμο στο στήθος; Κάτιτις να σε πνίγει; « Ναι», θα μου πεις και κάνοντας το σταυρό σου, θα βγάλεις από την τσέπη σου το εικοσάευρω που σου έχει απομείνει και θα βγεις να το κατακερματίσεις. Και καλά θα κάνεις. Όχι, που θα κάτσεις να σκάσεις.
Ενός λεπτού σιγή, λοιπόν, για τους καρμίρηδες που όσα χρήματα κι αν έχουν θα συνεχίσουν να ζουν στο βασίλειο της κλαψομουνιάς και της μιζέριας.
Περαστικά τους.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Κατερίνα Καλή.
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
