Λένε πως από τις δυσκολίες βγαίνουμε πάντα πιο δυνατοί. Πάλεψα με νύχια και με δόντια να ξαναβρώ τις χαμένες ισορροπίες μου και σιγά – σιγά κατάφερα να διώξω το φάντασμά σου. Ξεπέρασα τον εαυτό μου μετατρέποντας τα αρνητικά συναισθήματα που αποκόμισα από εσένα, σε θετικά. Ανακάλυψα μια διαφορετική πτυχή του εαυτού μου. Εκείνης της δημιουργικότητας και της εξέλιξης, που με έκανε να πατήσω ξανά γερά στα πόδια μου.
Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να ανασύρω από το παρελθόν και να φυλάξω στη μνήμη μου τις στιγμές εκείνες που θα μ΄έκαναν να αναπολήσω με χαμόγελο και νοσταλγία στο μέλλον το «τότε» αλλά, μάντεψε. Αποτελούσαν μόνο κάποιους κόκκους άμμου μιας απέραντης δύσβατης παραλίας και δεν είχε καμιά απολύτως σημασία, ούτε άξιζε τον κόπο. Κάπως έτσι αποφάσισα να τις ρίξω όλες μαζί στον κάδο ανακύκλωσης, όπου και ανατρέχω κάθε φορά που το μυαλό μου παίζει ξανά και ξανά το ίδιο έργο με τίτλο «Δεν μπορεί να φέρθηκε έτσι σκάρτα!», και αφού έρχομαι αντιμέτωπη με την πραγματικότητα λέω «Δε γαμιέται;».
Απ΄όσο μπορείς να υποψιαστείς, όσα γλυκά και να με «ταΐσεις » η πικρίλα δεν πρόκειται να φύγει από το στόμα μου. Μένει πάντα εκεί για να μου θυμίζει ποιος είσαι. Γι’ αυτό καλέ μου, κόψε τις γλυκανάλατες μπούρδες πως ντεμέκ νοιάζεσαι για εμένα και τα σχετικά, γιατί πάντα τα λόγια σου έδειχναν βορρά και οι πράξεις σου το νότο. Άσε που ο καιρός που έδειχνα ανοχή μπρος τα ηλίθια παιδιαρίσματά σου πέρασε ανεπιστρεπτί. Όπως ανεπιστρεπτί πέρασε όλο το διάστημα που δικαιολογούσα τα πάσης φύσεως καμώματά σου και την αλλόκοτη συμπεριφορά σου.
Γι΄αυτό σου λέω, ασ΄το. Προφανώς και δεν έχεις αντιληφθεί ακόμη το μέγεθος της φθοράς που προκάλεσες. Διαφορετικά θα είχες ζητήσει τουλάχιστον μία συγγνώμη για την έστω μερικώς αποκατάσταση των πραγμάτων και αντί να με κοιτάς με θράσος στα μάτια θα έριχνες το βλέμμα στο πάτωμα. Σε δικαιολογώ όμως για άλλη μια φορά, γιατί δεν είδες με τα μάτια μου ούτε περπάτησες στα δικά μου μονοπάτια. Γι’ αυτό θα μπορέσεις πραγματικά να με καταλάβεις, όταν έρθεις στη θέση μου και νιώσεις όπως ένιωσα.
Όταν οι σκέψεις και τα αναπάντητα ερωτήματα θα σε βασανίζουν κάθε βράδυ και δε θα σε αφήνουν να κλείσεις μάτι. Όταν θα κοιμάσαι γύρω στις πέντε το πρωί, δίπλα σε άδεια μπουκάλια και αποτσίγαρα. Όταν θα περνάς δίπλα από γειτονιές και πλατείες και θα στρέφεις αλλού το βλέμμα. Όταν δε θα απαντάει κανένας στα μεθυσμένα σου μηνύματα.
Μέχρι τότε μπορείς να συνεχίσεις να ζεις στην επιφανειακή νιρβάνα σου, που δυστυχώς όμως, δεν έχει και τίποτα αξιόλογο να σε διδάξει.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
