Λοιπόν, είναι απίστευτο το τι σαβούρα κυκλοφορεί εκεί έξω, φίλε μου. Απ’ ότι κατάλαβες ο τύπος ανθρώπου που θέλουμε εμείς αποτελεί πλέον είδος προς εξαφάνιση. Αλλά, ρε γαμώτο, πού θα πάει; Θα τον βρούμε. Έναν άνθρωπο που να μπορεί να σταθεί δίπλα μας στα καλά, στα στραβά και στ΄ανάποδα.
Εκείνον, που θα μας δεχτεί γι’ αυτό ακριβώς που είμαστε και δε θα θελήσει να μας αλλάξει στο ελάχιστο. Γιατί καταλαβαίνει πως ο καθένας έχει την προσωπικότητά του.
Εκείνον που στα ζόρια μας θα χαϊδέψει μια ίσως απότομη συμπεριφορά ή αντίδρασή μας, αντί να ξεκινήσει καβγά. Γιατί καταλαβαίνει πως η ψυχολογική πίεση φέρνει ξέσπασμα.
Εκείνον που σε κάθε στραβοπάτημά μας θα γίνεται το στήριγμα για να ξαναβρούμε το βήμα μας αντί να μας κρίνει και να μας ρίχνει ευθύνες. Γιατί καταλαβαίνει πως κανείς δεν είναι τέλειος.
Εκείνον που κάθε φορά που θα τον φέρνουμε στα όριά του θα βρίσκει τον τρόπο να αντιστέκεται στον εγωισμό που θα του φωνάζει «φύγε». Και θα επιλέγει το «μείνε». Γιατί καταλαβαίνει ότι στην αγάπη δε χωράνε λιποταξίες.
Εκείνον που θα υποστηρίζει τις επιλογές μας και θα γίνεται φανερός σύμμαχός μας, έστω κι αν αυτές συγκρούονται με την κοσμοθεωρία και τα πιστεύω του. Γιατί καταλαβαίνει ότι αυτές αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μας.
Εκείνον που θα μας εμπνέει θαυμασμό αντί ν’ αναλώνεται σε φθηνές σκηνές ζηλοτυπίας. Γιατί καταλαβαίνει την έννοια του αυτοσεβασμού και της εμπιστοσύνης.
Εκείνον που θα είναι πρόθυμος να μας βοηθήσει να επουλώσουμε τις όποιες πληγές κουβαλάμε, αντί να τις σκαλίζει. Γιατί καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι να παλεύεις με τους δαίμονες του παρελθόντος.
Εκείνον που θα μας πάρει απ΄το χέρι για να μας οδηγήσει μακριά από φόβους κι ανασφάλειες. Γιατί καταλαβαίνει πώς είναι να χάνεις τον εαυτό σου.
Εκείνον που θα μας ενθαρρύνει συνεχώς να κυνηγάμε τους στόχους μας. Γιατί καταλαβαίνει την αξία μας.
Εκείνον με τον οποίο θα νιώθουμε ελευθερία ν΄ανασάνουμε, που δε θα μας κλείσει στην ασφυκτική αγκαλιά του. Γιατί καταλαβαίνει πως ο καθένας μας έχει ανάγκη από προσωπικό χώρο και χρόνο.
Εκείνον που δε θα μας κάνει να νιώσουμε καμιά απολύτως αμφιβολία για τα αισθήματά του. Γιατί καταλαβαίνει πως οι δεύτερες σκέψεις δηλητηριάζουν.
Εκείνον που θα μας μιλάει ντόμπρα και σταράτα, αντί να κρύβεται πίσω απ΄το δάχτυλό του. Γιατί καταλαβαίνει ότι εκτιμούμε την αλήθεια.
Εκείνον που δε θ’ απαιτήσει και δε χρειάζεται κιόλας εξηγήσεις για το οτιδήποτε. Γιατί θα καταλαβαίνει τα κίνητρά μας.
Εκείνον που θα μπορεί να μας ακούει και να διαβάζει τις σκέψεις μας ακόμη και στις πιο μακρόσυρτες σιωπές μας. Γιατί καταλαβαίνει πως κάποιες φορές οι λέξεις είναι περιττές.
Εκείνον που όταν θα βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο θα προσπαθεί για ώρες να μας πείσει να το δούμε μισογεμάτο. Και στο τέλος θα το καταφέρνει. Γιατί καταλαβαίνει πως είναι όταν απογοητεύεσαι.
Μα ακόμη περισσότερο, εκείνον που στα δύσκολα θα βρίσκει τη δύναμη να βάζει κόμμα αντί για τελεία. Γιατί καταλαβαίνει ότι η πραγματική αγάπη δε χαρίζεται απλόχερα. Κατακτάται και κερδίζεται στις πιο δύσκολες μάχες.
Μα τι ζητήσαμε πια; Έναν άνθρωπο να μας καταλαβαίνει θέλουμε και ξάφνου όλος ο κόσμος μας θα πλημμυρίσει φως. Και θα τον βρούμε, ο κόσμος να χαλάσει.
Επιμέλεια κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
