Ανέκαθεν τα δώρα που κάναμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα θέλαμε να έχουν κάτι το ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Κάτι που θα αναδείκνυε την προσωπικότητα και το στιλ τους. Αυτό όμως δε σημαίνει, ντε και καλά, πως το δώρο θα πρέπει να έχει υλική υπόσταση. Θα μπορούσε για παράδειγμα να είναι ένα ταξίδι, ένα εισιτήριο για μια συναυλία ή κάτι παρόμοιο.
Για τους έχοντες, πάλι, φαντασία, χρόνο, καλλιτεχνική φύση και υπομονή θα μπορούσε να είναι κάτι χειροποίητο. Εξατομικευμένο και μοναδικό. Κάτι που θ’ άφηνε το «αποτύπωμά» τους και με το χρόνο θα προσέδιδε σε αυτό συναισθηματική αξία. Κάτι που στο απώτερο μέλλον θα ξυπνούσε όμορφες αναμνήσεις.
Δυστυχώς όμως, επειδή δε γεννηθήκαμε όλοι αρτίστες και δε φημιζόμαστε ιδιαίτερα για την υπομονή μας, διαλέγουμε το μονοπάτι της αγοράς ενός συμβατικού δώρου. Γι΄αυτό δεν είναι λίγες και οι φορές που πήραμε σβάρνα τους δρόμους ψάχνοντας για το κατάλληλο. Και το σκηνικό είναι αρκετά γνώριμο.
Αρχικά ξοδέψαμε μπόλικη φαιά ουσία για να σκεφτούμε ναι μεν κάτι πρωτότυπο αλλά ταυτόχρονα χρήσιμο και πρακτικό. Είναι γεγονός ότι δε θα θέλαμε σε καμιά περίπτωση να καταχωνιαστεί το δώρο μας στην άκρη ενός συρταριού. Αυτό θα ήταν κάτι που θα μας στεναχωρούσε τα μάλα. Έτσι, χαζέψαμε ώρες ολόκληρες στο διαδίκτυο και αφιερώσαμε άλλες τόσες μπροστά σε βιτρίνες αναζητώντας αυτό το «κάτι» σε ράφια και κρεμάστρες.
Είδαμε και ξαναείδαμε πορτοφόλια, τσάντες, ζώνες και φουλάρια σε διαφορετικές αποχρώσεις και μπερδευτήκαμε ανάμεσα σε κάθε λογής υφάσματα, κοσμήματα και αρώματα. Βρεθήκαμε στο δίλημμα για τον αν θα επιλέξουμε γραβάτα, πουκάμισο, εσώρουχα ή κάποιο γυναικείο αξεσουάρ. Πάντα υπό το απηυδισμένο ύφος της πωλήτριας. Καταλήξαμε να εκνευριζόμαστε με την πελάτισσα που μόλις πήρε το τελευταίο κομμάτι t-shirt που εξαρχής μπανίσαμε, αλλά δώσαμε τόπο στην οργή.
Φυσήξαμε και ξεφυσήξαμε και τελικά καταλήξαμε σε ικανοποιητική μεν αγορά, η οποία όμως δε μας ενθουσίασε και τόσο. Κι αυτό γιατί το δώρο που θα κάνει το κολλητάρι μας ή τον εκάστοτε σύντροφό μας να χοροπηδάει από τη χαρά του δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα ενός οργανωμένου σχεδίου. Όσο καλή πρόθεση κι αν έχουμε. Κι εμείς, από την άλλη, δε θέλουμε να πάρουμε ό,τι κι ό,τι αλλά το καλύτερο όλων.
Η σωστή επιλογή ενός δώρου γίνεται συνήθως σε ανύποπτο χρόνο. Κατά τη διάρκεια της καθημερινής μας τσάρκας, σε κάποιο πέρα-δώθε της πόλης. Καθώς, λοιπόν, το εξερευνητικό βλέμμα μας πλανάται γενικά και αόριστα στο χώρο του καταστήματος, πέφτει το μάτι μας σε κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον που κεντρίζει τη προσοχή μας. Σε χρόνο dt ο νους ξεκινάει τους συνειρμούς για το πόσο πολύ θα ταίριαζε στη Μαρία ή στον Γιώργο και πριν καλά-καλά το κάνουμε εικόνα, έχουμε ήδη πληρώσει στο ταμείο και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο με χαμόγελο ως τ’ αυτιά.
Ανυπομονούμε για τη στιγμή που θα δώσουμε το καλύτερο δώρο ever, χάρη στην έμπνευση και τον αυθορμητισμό μας. Είμαστε σίγουροι ότι η επιβεβαίωσή μας για το πόσο σωστή επιλογή ήταν θα έρθει με μια τεράστια αγκαλιά κι ένα ρουφηχτό φιλί. Αλλά και ένα, επίσης, τεράστιο «ευχαριστώ».
Γι΄αυτό την επόμενη φορά που θα θελήσουμε να δούμε τα πρόσωπα που αγαπάμε άκρως ενθουσιασμένα, δε θα μπούμε στη διαδικασία να ψάξουμε δώρο μανιωδώς και δε θα λειτουργήσουμε υπό πίεση. Απλά θα το αφήσουμε στη τύχη, τη διαίσθησή μας και bingo! Αυτό θα είναι εκεί, μπροστά μας και θα έχει το πρόσωπο εκείνου που αγαπάμε.
Επιμέλεια κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
