Πολύ περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος τελικά. Πόσο αντιφατικό και λυπηρό ταυτόχρονα είναι να προσπαθεί να βιάζει συναισθήματα με την τετράγωνη λογική του;
Όταν νιώθεις ευτυχία, θα χαμογελάσεις. Όταν νιώσεις αδικία ή προδοσία, θα θυμώσεις.Όταν όμως νιώσεις θλίψη και πόνο, δε θα κλάψεις ή τουλάχιστον αυτό θα προσπαθήσεις.
Φοβάσαι. Πιστεύεις πως αν κάνεις την αρχή, οι σταγόνες θα γίνουν ωκεανός και θα σε πνίξουν. Θα λερώσουν την εικόνα σου. Θα πέσεις, όχι μόνο στα μάτια των άλλων αλλά και στα δικά σου. Γιατί δεν είναι δυνατόν εσύ να ‘σαι από ‘κείνους τους ανώριμους, δειλούς και ψυχικά ασταθής τύπους που με την πρώτη στραβή αρχίζουν να μιξοκλαίγονται, όπως χαρακτηριστικά λες.
Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, έτσι μας έμαθαν. Τα στερεότυπα του τύπου «oι άντρες δεν κλαίνε» και τα συναφή μας έφαγαν. Εκείνα που σε οδήγησαν στο να σκουπίζεις βιαστικά το δάκρυ που θα τρέξει στη θέα ή στο άκουσμα ενός συγκινητικού ή θλιβερού γεγονότος.
Για τόσο ντροπιαστικό στο πέρασαν, που συνήθως το προλαβαίνεις στην απαρχή του. Την ώρα που τα μάτια βουρκώνουν, πριν ακόμη γίνει σταγόνα και κυλήσει, φροντίζεις να το εξαφανίσεις. Δείχνει αδυναμία, λένε. Φαντάσου τι έχουν να σου σύρουν, δηλαδή, αν ξεσπάσεις σε κλάματα.
Μήπως λοιπόν, ήρθε η ώρα ν’ αναθεωρήσεις;
Τα συναισθήματα υπάρχουν για να εκδηλώνονται. Είναι αναγκαίο ό,τι πηγάζει από μέσα μας να εξωτερικεύεται κι όχι να καταπιέζεται, κάτι που μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την υγεία μας. Η ιδέα του να κλαις φαντάζει ως μια οδυνηρή εμπειρία. Παρόλα αυτά, είναι λύτρωση.
Το οδυνηρό της υπόθεσης δεν είναι η διαδικασία του κλάματος αυτού καθ΄αυτού, αλλά το αρνητικό συναίσθημα που βιώνεις. Τα δάκρυα είναι το μέσο που σε οδηγεί στην αντίπερα όχθη. Από τον πόνο, στη λύτρωση. Αποτελούν το εισιτήριο για ένα ταξίδι αναψυχής κι ανασυγκρότησης του μυαλού.
Αυτά είναι που απαλύνουν τον πόνο, σε κάνουν να τον κοιτάξεις κατάματα και να τον αντιμετωπίσεις. Κι εσύ επιμένεις να τον αποφεύγεις. Να δίνεις παράταση σε κάτι που ούτως ή άλλως δεν ξορκίζεται. Μια ανοιχτή πληγή ή ένα αγκάθι που όσο και να θέλεις ν’ αγνοήσεις την ύπαρξή του ή να πείσεις τον εαυτό σου και τους άλλους πως δε σε πονάει, τόσο θα αιμορραγεί.
Επιμένεις να προσποιείσαι ότι είσαι καλά ενώ δεν είσαι, μην τυχόν και καταρρεύσει το σκληροπυρηνικό image που λανσάρεις καιρό τώρα, στο όνομα μιας αδυναμίας χαρακτήρα. Ενός ξεσπάσματος. Στέκεις απλά εκεί, έρμαιο της δειλίας και του εγωισμού σου. Γιατί αυτά τα δυο πάνε συνήθως χέρι-χέρι, ξέρεις.
Οπότε για πες μου. Ποιος είναι ο δειλός τώρα; Να λαχταράει η ψυχή σου μια ανακούφιση. Να ψάχνει απεγνωσμένα τα δάκρυα μέσω των οποίων θ’ απελευθερώσει όλ’ αυτά τ’ αρνητικά συναισθήματα που κουβαλάει. Να τρώει στα μούτρα ένα ηχογραφημένο μήνυμα του στιλ «τα δάκρυα που επιθυμείτε είναι πιθανόν εγκλωβισμένα. Η θλίψη σας προωθείται. Παρακαλώ κλάψτε αργότερα». Αλήθεια, κάποιος που αγαπάει πραγματικά τον εαυτό του, θα μπορούσε να του συμπεριφερθεί με αυτό τον τρόπο; Σίγουρα όχι.
Πιστεύω πως εκείνος που κλαίει, πόσο μάλλον κι ενώπιον άλλων, είναι γενναίος και διαθέτει υψηλό αίσθημα αυτογνωσίας. Γνωρίζει πολύ καλά το συναισθηματικό του κόσμο κι αποδέχεται τον εαυτό του. Δε διστάζει να σταθεί ευάλωτος μπροστά σε τυχόν επικριτές που θα τον υποτιμήσουν ή θα τον παρεξηγήσουν.
Πέρα απ’ αυτό, το κλάμα δείχνει ειλικρίνεια, μέσω της οποίας επιτυγχάνεται η δημιουργία καλύτερων και βαθύτερων διαπροσωπικών σχέσεων. Γι΄αυτό ρίξε και κάνα κλάμα, βρε άνθρωπε, όταν το έχεις ανάγκη. Καλό κάνει.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Κατερίνα Καλή
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
