Κάθε πρώην έχει και μία ιστορία. Ένα παρελθόν. Κάποιες αναμνήσεις τις οποίες θα κρατάμε για πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Κι αυτές τις αναμνήσεις όταν τις επαναφέρουμε στο προσκήνιο μας οδηγούν σε απερίσκεπτα λάθη. Λάθη τα οποία δεν έπρεπε να κάνουμε. Γιατί καμία ιστορία απ’ το παρελθόν δεν μπορεί να έχει ένα νέο μέλλον. Κι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε -όσο κι αν αυτό είναι δύσκολο.
Έχουμε την τάση όταν βγαίνουμε με φίλους και το μυαλό χαλαρώσει απ’ το πολύ ποτό να ψάχνουμε στις επαφές μόνο για ένα και μοναδικό όνομα. Το όνομα ενός πρώην. Κι εκεί είναι που γίνεται το μοιραίο λάθος. Μια κλήση. Ένα μήνυμα που εκφράζει τα εσώψυχά μας –ή ακόμη και τα απωθημένα– που δεν καταφέραμε ποτέ να εκφράσουμε. Δυστυχώς, όμως, αυτό δενσυμβαίνει πλέον μόνο στις εξόδους μας. Εμφανίζεται και τα βράδια, λίγο μετά τις 8, όπου μας παίρνουν οι μοναξιές.
Σε εκείνη τη στιγμή που δεν υπάρχει τίποτα να αποσπάσει το μυαλό μας απ’ τις πολλές σκέψεις και τα γνωστά throwbacks. Το μυαλό μας αρχίζει τα γνωστά του παιχνίδια κι όταν πλέον μας έχουν καταβάλει, εκεί είναι που το χέρι πατάει αυτό το γαμημένο κουμπί που λέγεται «Αποστολή». Τα μηνύματα πλέον δε γράφονται και μένουν εκεί, αλλά παραδίδονται κιόλας. Διαβάζονται κι αυτό το μικρό λάθος, αποκτά έκταση.
Μα πού μας βγάζει αυτό τελικά; Πού θα οδηγήσει και ποια κατάληξη θα έχει; Όταν το γυαλί ραγίσει ποτέ δε θα είναι ξανά το ίδιο. Νομίζω είναι πλέον γνωστό σε όλους μας –ίσως να μην το βλέπουμε, αλλά υπάρχει κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας– ότι καμιά σχέση που ανήκει στο παρελθόν μας δεν μπορεί να έχει πια θέση στο μέλλον μας. Είναι στο παρελθόν για κάποιο λόγο. Κι αυτός ο λόγος δεν μπορεί να αλλάξει τόσο απλά.
Το ξέρω, θα μου πεις, ότι νοσταλγείς αυτές τις όμορφες στιγμές. Ή ακόμη ότι δε σου έχει περάσει και τελείως. Το καταλαβαίνω και θα συμφωνήσω, αυτό δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Όμως όπως δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό, έτσι και τους λόγους που μας οδήγησαν σε αυτόν τον χωρισμό. Σε αυτή την κατάσταση και την απόφαση να προχωρήσουμε. Άλλωστε αν όλα κυλούσαν ρολόι θα ήταν ακόμα στη ζωή σου.
Κι επειδή έχω βρεθεί και εγώ σ’ αυτή τη θέση, όπως κι όλοι μας, με βεβαιότητα σου λέω πως το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ζούμε ξανά τα ίδια απ’ την αρχή. Αυτόν τον χωρισμό που τόσο μας διέλυσε, ξανά και ξανά. Οι συζητήσεις να μην τελειώνουν και να προσπαθείτε και οι δυο σας να βρείτε όλους τους λόγους απ’ το μηδέν που σας οδήγησαν σε αυτή την κατάληξη. Συναισθήματα που δεν ειπώθηκαν ποτέ να βγαίνουν στη φόρα και λόγια που πληγώνουν να δίνουν και να παίρνουν.
Κι εδώ είναι η στιγμή που βάζεις στον εαυτό σου την απορία «Αν προσπαθούσαμε ξανά θα ήταν όλα καλύτερα;». Και σου απαντάω πως το πιο πιθανό είναι πως θα ήταν ακόμη χειρότερα! Είναι οι στιγμές που αναπολώντας τη σχέση σας, νιώθεις πως τη χρειάζεσαι πίσω, πως είναι το άλλο σου μισό, πως αυτός ο άνθρωπος σε ολοκλήρωνε. Ήταν κομμάτι σου, ήταν η ζωή σου και τον αγαπούσες. Δε θα πάψουν ποτέ όλα αυτά να ισχύουν. Κάνοντας, όμως, ένα βήμα μπροστά κι άλλα τόσα πίσω βάζεις τον εαυτό σου σε ένα είδος μαζοχισμού, το οποίο κανείς δεν αντέχει.
Ο χωρισμός είναι από μόνος του αρκετά δύσκολος και το να κάνεις πισωγυρίσματα γίνεται ακόμα χειρότερο. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα και το κεφάλι σου πάει να εκραγεί απ’ τις πολλές σκέψεις. Κι όλα αυτά για ένα μήνυμα που έστειλες τη λάθος στιγμή στον πλέον λάθος άνθρωπο –παρ’ όλο που κάποτε ήταν η ζωή σου.
Όσες φορές, λοιπόν, κι αν σου υπενθυμίσω πως ανήκει στο παρελθόν σου κι ότι το να στέλνεις μηνύματα σε κάθε σου μοναξιά ή δύσκολη στιγμή μόνο κακό θα σου κάνει, δεν μπορεί κανείς να στο φυτέψει στο κεφάλι. Η απόφασή σου πρέπει να παραμένει σταθερή, είτε έφυγες πρώτα εσύ είτε αυτός, και να αφήσεις αυτόν τον άνθρωπο πίσω σου.
Θα προχωρήσεις στη ζωή σου και θα δημιουργήσεις καινούργιες στιγμές, θα ζήσεις νέες περιπέτειες και θα κάνεις νέες γνωριμίες. Η ζωή είναι μπροστά μας και μας προκαλεί να την απολαύσουμε, όμως κανένα μήνυμα σε πρώην δε θα μας επιτρέψει να τα κάνουμε όλα αυτά πραγματικά. Τα μηνύματα σε πρώην μόνο στο παρελθόν θα σε κρατάνε κι η νέα αρχή, η νέα σελίδα, δε θα γυρίσει ποτέ.
Move on and never look back.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη