Είσαι σίγουρος ότι δε μένεις από συνήθεια;

Μια σχέση ξεκινάει από έρωτα μα τελικά ο έρωτας κρατάει μια σχέση ή είναι η συνήθεια τόσο δυνατή που δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτόν τον άνθρωπο που ονομάζεις “άνθρωπό σου”;  Τι είναι τελικά πιο ισχυρό, ο έρωτας ή η συνήθεια; Τι μας κρατάει σε μια σχέση τόσο δυνατά πέρα απ’ το σφοδρό αίσθημα; Στη φάση της βαριάς -κι αμοιβαίας- καψούρας τα πράγματα είναι πολύ απλά και ρόδινα: οι καβγάδες είναι ελάχιστοι και συνήθως ξεπερνιούνται μέσα σε πέντε λεπτά με ένα χάδι, ένα φιλί ή μια συγγνώμη. Επιπλέον ένας ερωτευμένος δεν πτοείται απ’ τις πληγές, πιστεύει πως ένα σετ απ’ τα προαναφερθέντα τις επουλώνουν, κι ας είναι μονάχα ένα προσωρινό τσιρότο. Όσο όμως ο έρωτας περνάει, τα τσιρότα χάνουν την ισχύ τους. Και κάπου εκεί αρχίζεις πρώτα να ενοχλείσαι κι έπειτα να πονάς.

Παρ’ όλα αυτά δε θα φύγεις. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Μπορεί τα βράδια όταν κάθεσαι στο μπαλκόνι του σπιτιού σου μόνος όλες αυτές οι σκέψεις να καταλήγουν στη λύση του χωρισμού όμως η καρδιά σου δε λέει να κάνει αυτό το βήμα. Αισθάνεσαι κι είσαι, πρόθυμος να κάνεις του κόσμου τις υποχωρήσεις τους συμβιβασμούς και την υπομονή. Μα όσο και αν όλα τα άλλα είναι απεριόριστης αντοχής η υπομονή έχει τα όριά της.  Και όταν η υπομονή τελειώσει και εσύ είσαι ακόμα εκεί τι παραμένει; Σωστά μάντεψες, αυτή η συνήθεια που λέγαμε στην αρχή.

Τι είναι συνήθεια; Είναι αυτή η αλυσίδα που σε κρατάει δίπλα σε έναν άνθρωπο, μια καθημερινότητα, μια εργασία και δε σε αφήνει να ξεφύγεις. Και κοίτα με την υποτιμήσεις γιατί έχει δύναμη μεγάλη. Η πιο εξαρτησιογόνα βέβαια είναι εκείνη που σε δένει μ’ έναν άλλον. Μένεις στη σχέση κι ας μη σε ολοκληρώνει. Μένεις κι ας μην περνάς καλά. Μένεις κι ας ξέρεις ότι πρέπει να φύγεις. Παίζει με το μυαλό σου η συνήθεια. Κι έρχεται κι ο φόβος και γίνονται ένα ντουετάκι άπαιχτο. Πιάνει τότε ο νους και κάνει σκέψεις:  “Έχω χτίσει μια ζωή με αυτόν τον άνθρωπο να φύγω να πάω πού;” ή ακόμη χειρότερα “Αυτός με ξέρει και τον ξέρω, πού να τρέχω τώρα για νέες γνωριμίες;”. Νιώθεις αυτό που λέμε safe zone στη ζωή σου και ναι όσο και να πεις είναι δύσκολο να το ρισκάρεις όλο αυτό όταν έχεις βολευτεί για τα καλά. Eλάτε τώρα, μεταξύ μας είμαστε.

Δεν είναι όσο δύσκολο φαντάζει. Αρκεί να ξέρεις πού θες να φτάσεις, πώς θα ‘σαι ευτυχισμένος. Να κάτσεις να τα ζυγίσεις, να μην αφήσεις την ανασφάλεια να σε οδηγήσει, να μην παραιτηθείς. Αρκεί μονάχα να υπάρχει αυτό που ονομάζουμε “θέληση”. Κι αν όλο αυτό ακούγεται σαν παρότρυνση χωρισμού, κάθε άλλο. Είναι παρότρυνση σπασίματος ρουτίνας, της κακώς ενοούμενης συνήθειας. Αν σ’ ενδιαφέρει η σχέση, αν σ’ ενδιαφέρει ο άλλος, κάνε κάτι, δραστηριοποιήσου. Γίνε εσύ το κίνητρο που κι εκείνος αναμένει για πάψετε να ‘στε αμφότεροι εφησυχασμένοι σ’ όσα ήδη έχετε. Αναζωπύρωσε τη φλόγα. Ο έρωτας είναι σαν τρένο. Πηγαινοέρχεται από την μια στάση στην άλλη. Κάνει κύκλο. Πήγαινε στην πλευρά του πάθους. Έχετε ξαναπεράσει από ‘κει, θυμάσαι ακόμα το δρόμο.

Μην περιμένεις απ’ τον άλλον να πάρει επάνω του όλο το βάρος της αλλαγής όσο εσύ στέκεσαι στη γωνία σαν κριτής και βαθμολογείς την πορεία της σχέσης σας. Αντί να γκρινιάζεις, πάρε πρωτοβουλίες. Κι αντί να παραπονιέσαι, στρώσε ρομαντικό τραπέζι για δύο. Κάνε μασάζ, οργάνωσε μια ξαφνική εκδρομή, γράψε ένα τραγούδι, ένα δίστιχο και κόλλησέ το στο ψυγείο. Ξυπνήστε 20 λεπτά νωρίτερα το πρωί για να χουχουλιάσετε αγκαλιά, κλείστε τα τηλέφωνα το σαββατόβραδο, τραγουδήστε ο ένας στον άλλον, εκτεθείτε. Βγείτε ραντεβού όπως πρώτα, μην πείτε τα νέα της ημέρας ή της δουλειάς. Πείτε τι αγαπάει ο ένας στον άλλον, για ποιο λόγο είναι περήφανος που βρίσκεται εκεί. Χάδια. Ποτέ δεν είναι αρκετά, μην τα τσιγγουνευτείτε.

Πάρε φόρα και δοκίμαστε όλα τα παραπάνω πριν φύγεις απ’ τη μάχη διατήρησης του έρωτά σου ατόφιου. Πριν βεβαιωθείς ότι επρόκειτο απλώς για συνήθεια. Ακόμη κι αν αποδειχτεί ότι ήταν τελικά θα έχεις αποχωρήσει κερδισμένος. Δεν το λες και λίγο.