Έχουμε ανάγκη ν' αγαπηθούμε

Οι άνθρωποι προσπαθώντας να δώσουν και να δείξουν αγάπη, μερικές φορές, παραστρατούν και χάνουν τον δρόμο τους. Τον χάνουν γιατί τους κυριεύει ο φόβος ενός τόσο μεγάλου συναισθήματος. Τείνουμε, όμως, να πιστεύουμε πως η αληθινή αγάπη δε χάνεται ποτέ, ριζώνει μέσα μας, σαν ένα μεγάλο δέντρο.

Τη συνδέσαμε με μια σοκολάτα, ένα τραγούδι ή ακόμη κι ένα σοκάκι, που δώσαμε το πρώτο μας φιλί. Επιστρέφουμε πίσω για να ξαναζωντανέψουμε τις αναμνήσεις κι όμως δειλιάζουμε να κάνουμε αυτό που λέει η ψυχή μας. Αυτό το βήμα παραπέρα που ίσως αλλάξει τη ζωή μας.

Κρατήσαμε τον εγωισμό μας, γιατί δεν ξέραμε αν θα βρούμε αυτά που αφήσαμε πίσω μας. Φοβηθήκαμε δεσμεύσεις, γιατί ίσως να μας άλλαζαν ή ακόμη και να μας σκλάβωναν. Όμως, η αλήθεια είναι πως η πραγματική αγάπη δεν υποδουλώνει, αντιθέτως απελευθερώνει. Κι αν η αγάπη καμιά φορά μας αλλάζει, σίγουρα το κάνει πάντα προς το καλύτερο.

Ένα απ’ τα πιο αγνά συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος κι όμως βρίσκει τη δύναμη να το αρνηθεί όταν το συναντά. Αυτοκαταστρέφεται για να μην πληγωθεί. Βλέπεις, φοβάται τον πόνο που μπορεί να του προκαλέσει η απώλεια της αγάπης κι απομακρύνεται πριν καν τη ζήσει. Αυτό κι αν είναι δειλία. Μα κι απ’ τον πόνο δεν ξεφεύγει, αφού αλλιώς δε μαθαίνει να την εκτιμά.

Όταν συναντάς την αγάπη, το καταλαβαίνεις, αλλάζει η αύρα σου. Μην ξεγελάς τον εαυτό σου με αυταπάτες. Σε βρίσκει την κατάλληλη στιγμή κι αν λάθη μπουν στη μέση, αυτή θα σε ξαναβρεί, συχνά με τον ίδιο αποστολέα.  Τα λάθη είναι το όνομα που δίνουμε στην πείρα, στα μαθήματα και στα εμπόδια που μας βάζει η ζωή. Παρ’ όλα αυτά δεν ξεχνάς. Μαθαίνεις να θάβεις αισθήματα, αλλά τα κουβαλάς πάντα μαζί σου.

Άλλωστε, λένε πως η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται. Και στην επόμενη τυχαία συνάντηση, στο επόμενο πρώτο βλέμμα γίνεται μια έκρηξη που μόνο εσείς είστε ικανοί να δείτε. Μια δεύτερη ευκαιρία που σας δίνεται για να ζήσετε ό,τι αφήσατε στη μέση.

Στην αγάπη βρίσκεις τον πραγματικό σου εαυτό, αυτόν που έκρυβες χρόνια απ’ τους περαστικούς κομπάρσους. Κι ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη αλλαγή που σου προκαλεί η αγάπη, μάλλον περισσότερο ξεδίπλωμα. Τα απόλυτα συναισθήματα ρίχνουν τις άμυνες.

Η αγάπη σε κυριεύει, όμως, δε σε ελέγχει. Σε κάνει να χαμογελάς χωρίς λόγο κι αφορμή. Κι αν σε πονέσει, θα είναι για κάτι που αξίζει να το παλέψεις, να μη δειλιάσεις, να μην το βάλεις στα πόδια. Επουλώνει μέχρι και τις πιο βαθιές σου πληγές -ή τουλάχιστον το προσπαθεί.

Στον έρωτα χρειάζεσαι χημεία κι αυτή δεν μπορεί να προσποιηθεί ούτε να κρυφτεί. Σε προδίδει, σε αφοπλίζει κι αφήνεσαι. Παραδίνεσαι σε όσα επιθυμείς. Κι ας πληγωθείς, κι ας πληγώσεις. Αν δεν πονέσεις πρώτα, δε θα μάθεις να αγαπάς, να εκτιμάς, να δίνεις χωρίς ανταλλάγματα και να ενδίδεις στους πειρασμούς που δεν μπορείς να αντισταθείς.

Είμαστε τα πιο παράξενα πλάσματα στη φύση. Ψάχνουμε στο λάθος μέρος να βρούμε κάτι που τις περισσότερες φορές είναι μπροστά στα μάτια μας. Προσπαθώντας μέσα σε ένα τσουνάμι πανικού να ξεφύγουμε απ’ τον χρόνο, πληγώνουμε και πληγωνόμαστε. Μα όσο αδύναμοι κι αν είμαστε, όταν αγαπηθούμε βρίσκουμε τη δύναμη να συγχωρούμε και να διαγράφουμε τις πληγές μας.

Μόνο που η αγάπη δεν πρέπει να ξοδεύεται σε περαστικούς. Πρέπει να μάθουμε να τη χαρίζουμε εκεί που την αξίζουν. Ανταπόδοση,  αυτή είναι η μαγεία της αγάπης.