Η απιστία ανασταίνει και διδάσκει

Εσύ πόσες φορές συγχώρεσες κάποιον γιατί δεν ήθελες να τον χάσεις; Αν κρίνω απ’ τον τρόπο που αντιδρά κάθε αισθηματίας καψούρης, φαντάζομαι έχεις βρεθεί κι εσύ σε αυτή την δύσκολη θέση. Σε αυτή τη θέση που πρέπει να πεις στον εαυτό σου αν το να παραμείνεις είναι καλό ή κακό! Και, ναι, αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμη, για την απιστία μιλάω!

Βέβαια, η απιστία έχει πολλές οπτικές γωνιές. Εγώ δε θα σου πω, όμως, ούτε γι’ αυτή που σε ρίχνει στα πατώματα ούτε για αυτή που σε ρίχνει στο γλέντι του χωρισμού -αλλά μόνο για να πνίξεις τον πόνο σου πίνοντας τον Βόσπορο. Εγώ θα σου πω γι’ αυτή την απιστία που σε ανανεώνει, σε διδάσκει, σου παραδίδει στα χέρια ένα μάθημα το οποίο δε θα φανταζόσουν ποτέ στη ζωή σου ότι θα έπαιρνες.

Φυσικά, θα σε πονέσει. Ειδικά όταν θα είναι φρέσκο το τραύμα. Φυσικά, θα σε προβληματίσει, θα ψάχνεις να δεις πού έχεις κάνει λάθος. Γιατί, ρε παιδιά, ας λέμε και του στραβού το δίκαιο, σε μια απιστία –όσο και σε έναν χωρισμό– πάντα φταίνε κι οι δυο. Ποτέ μόνο ο ένας! Κι αυτό αν το καλοσκεφτείς έχει από μόνο του αρκετή ανάλυση! Δεν μπορεί όλα να τα έκανες σωστά, όμως το «έτερόν σου ήμισυ» να έχει μάτια να κοιτάει αλλού.

Αλλά μη σκας, να τον ζεις τον έρωτα για όσο κρατάει, είναι πάντα καλύτερο απ’ το να το σκέφτεσαι. Όταν, όμως, κάτι μοιάζει τελειωμένο, μην μπεις στο κόπο να το κρατήσεις. Αποδεδειγμένα πλέον δε θα κρατήσει για πολύ. Όπως και στην κάθε περίπτωση που οδηγεί σε έναν χωρισμό, έτσι και στην περίπτωση της απιστίας. Θα κλειστείς στον εαυτό σου, θα κατεβάσεις ό,τι κυκλοφορεί σε αλκοόλ, θα πονέσουν τα μάτια σου απ’ το κλάμα και το μυαλό σου θα πάει να σκάσει από αυτό το γαμημένο «γιατί».

Το θέμα, όμως, δεν είναι αυτό, γιατί καλώς ή κακώς σπάνια προσπερνάμε αυτή τη φάση. Το θέμα, λοιπόν, είναι έπειτα από αυτά, πού θα καταλήξεις; Δυο οι πιθανές επιλογές. Είτε θα γυρίσεις πίσω και θα πεις «Πάει, πέρασε πια, σε συγχώρεσα, αλλά υποσχέσου μου πως δε θα το κάνεις ξανά» –καμία εγγύηση, βέβαια, δεν μπορείς να εμπιστευτείς, ίσως απλώς να είναι πιο προσεκτικός– είτε θα καταλάβεις πως τελείωσε κι ήταν ό,τι καλύτερο –ή χειρότερο– σου έχει συμβεί.

Απόλυτα φυσιολογικό να περνάει η σκέψη του απ’ το μυαλό σου. Δεν είπαμε κι ότι θα τον ξεπεράσεις κιόλας αμέσως. Όμως, δε νομίζεις ότι αντί να σκας γιατί φτάσατε σε αυτό το σημείο είναι καλύτερα να αλλάξεις σελίδα; Αυτός που είπε το «όταν κάτι τελειώνει, πάντα κάτι καλύτερο έρχεται» δεν το είπε και τυχαία. Κάτι θα ήξερε.

Άλλωστε, έπειτα από αυτή την ταλαιπωρία που έχεις περάσει, ή περνάς –δεν ξέρω και σε τι φάση βρίσκεσαι– θα έχεις μάθει ένα και μοναδικό πράγμα, κάνε τα μάλλον δυο. Καταρχάς, όταν –κι αν– ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο, θα το έχεις αναγνωρίσει προ πολλού. Θα ξέρεις πλέον τα σημάδια. Θα τα αναγνωρίζεις. Δε θα σε βάζουν σε σκέψεις κι ερωτήματα. Και κατά δεύτερον, θα μπορείς να το δεχτείς πολύ πιο εύκολα, θα το ξεπεράσεις και δε θα κρατήσει για πολύ αυτή η φάση του «περνάω κρίση χωρισμού».

Ποιος είπε, εξάλλου, ότι έχεις και κανέναν ανάγκη για να είσαι καλά κι ευτυχισμένη παρουσία; Η δικιά σου ευτυχία πρέπει να εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο απ’ τα δικά σου χέρια. Περνάμε και μόνοι καλά, ρε παιδιά. Έχουμε τους φίλους, την οικογένεια, τις βόλτες κι όπου βγάλει με την παρέα μας τα βράδια. Τι το θες τώρα να αναστατώνεσαι με τέτοια; Εντάξει, φυσικά αν έρθει και σου χτυπήσει την πόρτα δε θα πεις κι όχι, αλλά στα τελειώματα μη διστάσεις ποτέ να κλείσεις την πόρτα και να αποχωρήσεις. Με αξιοπρέπεια. Με κύρος. Και πάνω απ’ όλα το κεφάλι ψηλά. Δεν είναι καιρός για τέτοια.

Ό,τι και να συνέβη μεταξύ σας, όσες ωραίες στιγμές και να περάσατε μαζί, όσα και να χαράχτηκαν στο μυαλό σου, κράτα τα σαν όμορφες αναμνήσεις. Κι όταν θα έρθει η στιγμή –που θα ‘ρθει–, θα πεις «εγώ το έζησα, το ξέρω καλά και είχα τη δύναμη να προχωρήσω». Μη φοβηθείς εξαιτίας αυτών των γεγονότων να κοιτάξεις τη ζωή σου ούτε να σκεφτείς τα χρόνια ή τον χρόνο που έδωσες σε αυτή τη σχέση. Το ήθελες. Όμως τελείωσε, κι αυτό δεν μπορούμε δυστυχώς να το αλλάξουμε. Δε γυρνάμε σε τελειωμένες καταστάσεις!

Για κάποιους ανθρώπους μπορούμε να βάλουμε το χέρι μας στη φωτιά, το ξέρω, άνθρωποι είμαστε, έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε άλλους ανθρώπους και στην καλοσύνη τους, όμως, όταν πια καεί, χαίρεσαι που έχεις άλλο ένα.

Ζήσε, μάθε και μη διστάσεις ποτέ να αποχωρήσεις όταν οι καταστάσεις γίνονται ασφυκτικές. Όταν νιώθεις πως θα χάσεις τον εαυτό σου. Μα το κυριότερο όταν το γυαλί πλέον ραγίσει.