Η καλή σχέση είναι καταφύγιο

Προβλήματα συναντάμε πολλά, αλλά τείνουμε να επικεντρωνόμαστε αποκλειστικά σε ένα. Σε αυτό που θα έπρεπε να είναι κάθε άλλο παρά πρόβλημα, στη σχέση μας.

Κάθε μέρα εμφανίζεται και κάποιο εμπόδιο, κάποιο πρόβλημα που χρειάζεται λύση. Κι ενώ θα έπρεπε να δώσουμε όλη μας την ενέργεια στην εύρεση αυτής της λύσης, τη δίνουμε στο να δημιουργούμε εντάσεις εκεί που δεν υπάρχουν, σε αυτό που έπρεπε να είναι η διαφυγή μας απ’ όλα τα προβλήματα. Μα σύντροφος μας είναι ή τουλάχιστον όφειλε να είναι η λύση.

Στη δουλειά, στη σχολή, στην οικογένεια, τα προβλήματα είναι εκεί. Δε σε αδικώ που δεν τα βλέπεις ή που τα αποφεύγεις. Όλοι το κάνουμε, όχι γιατί το θέλουμε, αλλά γιατί θεωρούμε πως δεν έχουμε τη δύναμη να τα αντιμετωπίσουμε ή ακόμη καλύτερα να τα λύσουμε.

Και κάπως έτσι, μέσα στην απελπισία και την παραίτηση, ξεσπάμε στους πιο δικούς μας. Απλά και μόνο γιατί κάτι που προέκυψε μας έχει τσαντίσει ή μας έχει βάλει σε δύσκολες σκέψεις. Ο άνθρωπός μας, αυτός που υποθετικά έπρεπε να μας βοηθά στις δύσκολες στιγμές, είναι ο πιο εύκολος στόχος για να ξεθυμάνουμε. Και χωρίς δεύτερη σκέψη ξεσπάμε σε αυτόν. Τόσο δειλοί είμαστε.

Αυτό που όμως δεν κάνουμε πάνω στην ένταση και την πίεσή μας είναι να σκεφτούμε πως ακόμα κι αυτά που εμείς ονομάζουμε προβλήματα της καθημερινότητας είναι τόσο ασήμαντα σε σχέση με τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν συνάνθρωποί μας. Ανίατες αρρώστιες, φτώχεια και πόλεμοι είναι μερικά από αυτά που άλλοι όμοιοί μας ζουν και παλεύουν.

Η ειρωνεία είναι πως όταν τα ακούς ή τα βλέπεις, συμπάσχεις, συμπονάς κι εύχεσαι να πάνε όλα καλά. Πού πάνε όλες αυτές οι σκέψεις κι η αισιοδοξία σου, όμως, όταν συναντάς εσύ μια αποτυχία ή ένα εμπόδιο στη ζωή σου; Και γιατί δε δείχνεις αυτή τη συμπόνια και για τον άνθρωπό σου, που τον βάζεις συνεχώς στη διαδικασία της έντασης και του καβγά χωρίς ουσιαστικό λόγο;

Γινόμαστε τόσο εγωιστές και τόσο ανόητοι όταν τα βρούμε σκούρα που δε σκεφτόμαστε ποτέ πως όλα θα περάσουν, αφού όταν έχουμε την υγεία μας μπορούμε να κατορθώσουμε τα πάντα και ξεχνάμε πως πολλοί άλλοι παλεύουν ακόμη και για αυτή. Φτάνουμε στο σπίτι κι η πρώτη μας κουβέντα είναι αφορμή για καβγά, αντί να συζητήσουμε αυτά που μας συμβαίνουν.

Επικοινωνία και ψυχραιμία μηδέν, καθαρό μυαλό πουθενά. Σύντροφος δεν είναι μονάχα αυτός που όταν είσαι στις καλές σου και θες αγάπες, χάδια και φιλιά να είναι εκεί να στα προσφέρει. Σύντροφος είναι αυτός που είναι εκεί για να σε ακούσει και να σε βοηθήσει να βρεις λύση σε κάτι που σε προβληματίζει, που σε ενοχλεί και που σε βγάζει απ’ την πορεία σου. Στα σίγουρα, δε σου φταίει σε τίποτα για να βγάζεις τα νεύρα σου επάνω του.

Χάνουμε την ουσία της σχέσης και τη θεωρούμε τόσο δεδομένη, με αποτέλεσμα να νιώθουμε πως όσο και να φωνάξουμε, όσο και να βρίσουμε αναίτια ο άνθρωπός μας θα είναι εκεί για μας ό,τι κι αν συμβεί. Μα τι γίνεται όταν πια τα προβλήματα στη ζωή σου είναι τόσα πολλά που οι εντάσεις μεταξύ σας δεν έχουν σταματημό; Κάποια στιγμή αυτό κουράζει. Κι εσύ αδυνατείς να το καταλάβεις.

Θα μου πεις φυσικά, σαν άλλη μια δικαιολογία των πράξεων μας, πως ο άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα σου οφείλει να σε ανέχεται ακόμη και στα χειρότερά σου. Ωραία, λοιπόν, το δέχομαι. Αλλά αυτό όταν είναι εξαίρεση, όχι όταν γίνεται κανόνας.

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ανέχεται τη δειλία μας, όταν δεν έχουμε τη δύναμη να κοιτάξουμε τα προβλήματά μας στα μάτια. Όταν δεν έχουμε τα κότσια να βάλουμε τα πράγματα κάτω και να εξολοθρεύσουμε τον κάθε προβληματισμό μας.  Όταν καταφεύγουμε στην εύκολη λύση του καβγά με έναν άνθρωπο που μας αγαπά και μας στηρίζει και κάθε άλλο παρά να μαλώσει δε θέλει μαζί μας.

Εν κατακλείδι, αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι τον άνθρωπό μας τον επιλέξαμε γιατί του έχουμε εμπιστοσύνη να μοιραστούμε μαζί του όσα μας προβληματίζουν κι έχουμε τη διάθεση να βρούμε μαζί μια λύση. Όχι γιατί μοιάζει βολικός σάκος του μποξ, τον οποίο μπορείς να βαρέσεις ανελέητα με λόγια που πληγώνουν, όταν εσύ είσαι στις ακεφιές σου.

Ο άνθρωπός μας είναι η διέξοδός μας απ’ τα προβλήματα της ζωής μας κι όχι το πρόβλημα που πρέπει να χτυπήσουμε. Είναι αυτός ο ώμος που θα κρατηθείς όταν όλα γύρω σου νιώθεις πως καταρρέουν.  Είναι αυτό το χέρι που θα σε τραβήξει απ’ το βάλτο των προβλημάτων, που δεν έχεις τη δύναμη να βγεις.

Κι αυτόν τον άνθρωπο οφείλεις να τον σέβεσαι, να τον ακούς και να τον υπολογίζεις.