Η χημεία δε χάνεται

Έρωτας! Μια λέξη, χίλιες εικόνες στο μυαλό του καθενός κι άλλες τόσες αναμνήσεις. Σε ζωντανεύει, σε ανασταίνει απ’ την εκάστοτε ρουτίνα και μαυρίλα σου, πριν σου χτυπήσει την πόρτα ή πιο εύστοχα πριν σε πετύχει με τα βέλη του. Δεν ξέρεις πότε θα σε βρει, πού και σίγουρα όχι με ποιον. Ίσως σε βρει με έναν απ’ αυτούς που έλεγες «Ούτε καν» ή ακόμη και με κάποιον που έβλεπες και ψιθύριζες «Κοίτα με για λίγο κι ας λιώσω σαν ρεσώ» -δεν είσαι και το πρώτο μπόι. Είναι απρόσμενος, αυθόρμητος, αναπάντεχος, μα πάντα αναζωογονητικός.

Τι είναι αυτό, όμως, που πραγματικά διεγείρει το μυαλό όταν ερωτεύεται; Τι προκαλεί αυτό που ονομάζουμε «χημεία» μεταξύ δυο ανθρώπων; Μερικοί λένε πως είναι απλά ένα βλέμμα, άλλοι πάλι πως είναι η πρώτη αβίαστη επικοινωνία κι άλλους θα ακούσεις να σου λένε πως ερωτεύτηκαν για αυτά που συμπληρώνει ο άλλος στον ίδιο τους τον εαυτό. Όποιος λόγος και να είναι αυτός, το σίγουρο είναι πως ο έρωτας κάποια στιγμή ξεφουσκώνει και μετά μένει η αγάπη.

Η αγάπη που αναπτύσσεις για έναν άνθρωπο. Τον αγαπάς για λόγους που μερικές φορές ούτε εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις. Τις περισσότερες φορές απέχουν πολλοί απ’ τους λόγους που ερωτεύεσαι κάποιον. Αγαπάς τον άνθρωπό σου για αυτό ακριβώς που είναι, χωρίς ταμπού, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, ανιδιοτελώς κι απόλυτα.

Τι είναι, όμως, αυτό που σας κρατάει πραγματικά μαζί όταν ο έρωτας αποδυναμωθεί -πέραν απ’ την αγάπη; Γιατί –κι όλοι κατά βάθος το ξέρουμε– μόνο η αγάπη δεν έχει τη δύναμη να κρατήσει μια σχέση.

Πάμε, λοιπόν, πάλι απ’ την αρχή. Εκεί που είχαμε μείνει στον έρωτα και το γιατί ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο. Όλα αυτά που σε έκαναν να τον ερωτευτείς είναι αυτά που μένουν ακόμα κι αν ο ίδιος ο έρωτας ξεθωριάσει και σιγά-σιγά σβήσει στο χρόνο.

Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα του πάθους είχατε το χρόνο, χωρίς καν οι ίδιοι να το αντιληφθείτε, να δημιουργήσετε τους δικούς σας κώδικες. Με κάποιες συγκεκριμένες λέξεις, φράσεις ή ακόμη και βλέμματα εσείς έχετε τον δικό σας τρόπο να επικοινωνείτε. Έχετε τη δικιά σας γλώσσα. Ξέρετε τι θέλει να πει ο καθένας σας με το καθετί, ακόμα κι αν οι γύρω σας δεν καταλαβαίνουν λέξη, σαν να είστε από άλλο πλανήτη.

Φυσικά τα inside jokes δε θα μπορούσαν να λείπουν κι ας γελάτε μονάχοι. Είναι αποκλειστικά και μόνο δικά σας. Τα δημιουργήσατε αυθόρμητα μέσα από κοινές σας εμπειρίες και στιγμές που περάσατε οι δυο σας. Φροντίζατε, ασυναίσθητα –μερικές φορές το κάνει αυτό το υποσυνείδητο για να κρατήσει αναμνήσεις– να κρατάτε από κάθε σας στιγμή κάτι είτε αυτό ήταν φωτογραφία, είτε κάποιο αναμνηστικό, είτε ακόμη κι ένα αστείο που θα ξέρετε μονάχα οι δυο σας.

Αυτό, όμως, που ενώνει αρχικά και κρατάει και μετέπειτα δυο ανθρώπους είναι η εγκεφαλική επικοινωνία. Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι πρώτα πρέπει να γαμήσεις το μυαλό ενός ανθρώπου και μετά το κορμί, για να τον έχεις απόλυτα δικό σου. Η εγκεφαλική επικοινωνία, λοιπόν, είναι αυτή που πραγματικά μένει, γιατί αν δεν μπορείς να συνεννοηθείς με τον άνθρωπό σου κι αν δε βρίσκεις ενδιαφέρον σε συζητήσεις που κρατάνε ώρες και δε θες να τελειώσουν, γιατί να τον κρατήσεις δίπλα σου; Όπως και να το κάνουμε, το μυαλό βαριέται πολύ πιο εύκολα απ’ το κορμί κι όλα τα άλλα αργά ή γρήγορα θα σταματήσουν να έχουν την ίδια αξία, αν το μυαλό δεν μπορεί να δημιουργήσει καινούργια.

Κι εδώ έρχεται το μέγα ερώτημα! Μαυσωλείο, λοιπόν, ή οικειότητα; Μεγαλοπρεπές ταφικό μνημείο στα περασμένα, πεθαμένα πλέον, μεγαλεία ή η ιδανική εξέλιξη μιας σχέσης; Μπορούν δυο άνθρωποι να παραμείνουν μαζί όταν πια το πάθος του πρώτου καιρού εξασθενίσει; Φυσικά και μπορούν, αφού το κλειδί είναι η επικοινωνία. Χρειάζονται κι άλλα, βέβαια, ξέρεις, η κατανόηση, ο συμβιβασμός, οι υποχωρήσεις.

Η χημεία –αν υπάρξει– ποτέ δε χάνεται, απλά μεταμορφώνεται. Κι ας χαθεί ο έρωτας, θα μείνει κάτι αληθινό, που θα τους κρατάει πραγματικά μαζί. Γιατί θα είναι εκεί από επιλογή, χωρίς να παίζει μαζί τους τυφλόμυγα το πάθος κι ο έρωτας.