«Μοιάζεις κι εσύ σαν θάλασσα»

Θάλασσα. Μια λέξη, χίλιες αισθήσεις κι άλλες τόσες σκέψεις να τις συνοδεύουν. Τόσο επικίνδυνη, αλλά ταυτόχρονα και τόσο όμορφη. Μόνο στη σκέψη της περνάνε απ’ το μυαλό μου χίλιες παρομοιώσεις που έχουν γραφτεί κι άλλοι τόσοι πίνακες που προσπάθησαν να τη ζωγραφίσουν, τόσοι στίχοι που την έχουν περιγράψει και τόσοι ποιητές που την έχουν υμνήσει.

Ωστόσο, κοιτάζοντάς την, το κύριο συναίσθημα που επικρατεί είναι η γαλήνη και η ηρεμία, ακόμη και τις ώρες που αυτή είναι αγριεμένη. Έχει έναν μαγικό τρόπο να ηρεμεί το πνεύμα και τις σκέψεις των ανθρώπων, σαν φυσικό ηρεμιστικό. Κοντά της νιώθεις λες και σου ανήκει ο κόσμος όλος. Λες και κάθε πρόβλημα μοιάζει μηδαμινό. Λες και όλα μπορούν να λυθούν ως δια μαγείας. Βλέπεις, από μικρά παιδιά μεγαλώνουμε κοντά της στη χώρα μας, μέσα στα κύματά της χωρίς ποτέ να τη φοβηθούμε. Ξέραμε πως όσο επικίνδυνη κι αν ήταν δε θα μας πλήγωνε ποτέ. Την εμπιστευόμασταν κι αυτή μας πρόσεχε. Ήταν σαν ένας δεσμός που ξεκίνησε στην πρώτη μας ανάσα και δε θα σπάσει ποτέ.

Κι όταν έρχονται εκείνες οι δύσκολες μέρες που δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη με τις σκέψεις μας, αυτή είναι ο καλύτερος  προορισμός, είτε έχει κρύο, είτε ζέστη. Θα καθίσουμε μαζί της, θα την ακούσουμε, θα ηρεμήσουμε το μυαλό κι όσο περνάει η ώρα αυτό θα γαληνεύει όλο και πιο πολύ. Όλα σιγά σιγά θα πιάνουν σειρά και θα μπαίνουν σε μια τάξη. Κοντά της δεν καταλαβαίνεις πότε περνάει η ώρα. Είναι σημείο αναφοράς βλέπεις, έχει δικό της μέτρο.

Τη θάλασσα στο μυαλό μου μπορώ να την παρομοιάσω με οτιδήποτε. Αν το σκεφτείς, η σχέση με τη θάλασσα, είναι σαν τη σχέση με τους ανθρώπους. Απρόβλεπτη. Επικίνδυνη. Γεμάτη ρίσκο. Αλλά κι απαραίτητη προϋπόθεση η εμπιστοσύνη μεταξύ σας. Όπως η θάλασσα, έτσι κι ο άνθρωπος. Τόσο όμορφος στην εικόνα του αλλά τόσο επικίνδυνος στο συναίσθημα και τις αντιδράσεις του. Ποτέ δε γνωρίζεις πραγματικά πότε θα φουσκώσει και θα αγριέψει. Κι όμως, δείχνεις την απόλυτη εμπιστοσύνη κι ελπίζεις πως δε θα το κάνει ποτέ- το ίδιο κι αυτός για σένα. Όπως η θάλασσα έχει τα βράχια για να κρατούν το χώμα απ’ το νερό, έτσι παραμένουμε δίπλα στον άνθρωπό μας για να συγκρατούμε, να ηρεμούμε, να γαληνεύουμε.

Κι είναι κι ελεύθερη κι ανεξέλεγκτη σαν ένα ακυβέρνητο καράβι, σαν έναν άνθρωπο που δε βρίσκει πουθενά λιμάνι να στεριώσει και προτιμάει να είναι μια από ‘δω και μια από ‘κει, ταξιδεύοντας με ταχύτητα δική του. Ελεύθερος να κάνει ό, τι θέλει και να πάει όπου επιθυμεί. Χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς δεσμεύσεις.

Η θάλασσα είναι συναίσθημα, είναι δέσμευση, είναι σημείο αναφοράς και μονάδα μέτρησης. Είναι στο αίμα μας, στο σώμα μας, στο προσωπικό μας αίσθημα ισορροπίας. Μπορεί να σε μυήσει στη ροή, στην κίνηση, να σε μεταφέρει χωρίς να κουνηθείς. Έχει τον τρόπο να σε παρασέρνει εκεί όπου φοβάσαι να πας. Τη θάλασσα να την εμπιστεύεσαι κι ας μοιάζει παράτολμο. Έχει τον τρόπο. Όπως και το να κολυμπάς στα νερά της, έτσι και οι ανθρώπινες σχέσεις, βρίσκουν τη δική τους ροή και κυλάνε. Άφησέ τη λοιπόν να σε πάρει σε ένα μοναδικό ταξίδι έστω και για πέντε λεπτά. Κι εκείνον τον άνθρωπο, άσ’ τον να σε πάρει μακριά, να σε πάει στα πέρα μέρη, που λέει κι ένα τραγούδι.